ေတြးမိေတြးရာၿမန္မာစာ (၅)

အစက္အေျပာက္ အပိုအလို ျဖဳတ္တန္ျဖဳတ္၊ ထည့္တန္ထည့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ျမန္မာစာေပပညာရွင္တစ္ဦးမဟုတ္သလို ျမန္မာစာအဓိက ဘာသာ ရပ္ျဖင့္ ဘြဲ႔ရထားသူ လည္းမဟုတ္ပါ။ ျမန္မာစာေပ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးသူ တစ္ေယာက္ သာျဖစ္ပါသည္။ ခ်စ္ျမတ္ႏိုး ဆိုသည့္စကားမွာ အလြန္အဓိပၸာယ္ နက္ရွိဳင္း ပါသည္။ ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး တယုတယႏွင့္ အလြန္တန္ဖိုးထားႏွစ္သက္သည္ ဆိုသည့္ အဓိပၸာယ္ျဖစ္ပါသည္။ အမ်ားစုမွားတတ္ေသာ အမွားမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္လည္းမွားတတ္သည္ျဖစ္၍ ထိုအမွားတို႔ တတ္ႏိုင္သမွ် ကင္းစင္ေစရန္ ေတြးမိေတြးရာ ျမန္မာစာ ဟုေခါင္းစဥ္ေပးၿပီး ကၽြန္ေတာ္ မွတ္သားသည့္ နည္းကိုျပန္လည္မွ် ေ၀ျခင္းသာျဖစ္ပါသည္။ အဂၤလိပ္ဘာသာစကားတြင္ apostrophe + s ('s) ကို subject ႏွင့္ verb to be တစ္ခုခု တို႔တြဲသည့္အခါ အတိုေကာက္ ပံုစံအျဖစ္ (He is = He's, She was = She's, She has been = She's been, It is = It's, It has been = It's been စသျဖင့္) တြဲဖက္ သံုးစြဲသလို၊ possessive adjective အျဖစ္လည္း apostrophe + s ('s) သံုးစြဲ သည္ ကို ေတြ႔ရမည္ျဖစ္ပါသည္။ ဥပမာ- John's car, Mary's mother, David's uncle ။ ဂၽြန္ရဲ႕ကား၊ ေမရီရဲ႕အေမ၊ ေဒးဗစ္ဦးေလး။ ျမန္မာဘာသာစကား တြင္လည္း အဂၤလိပ္ဘာသာစကား apostrophe + s ('s) ကို possessive adjective အျဖစ္ သံုးသလိုသံုးသည့္ သေကၤတ တစ္ခုရွိပါသည္။ ယင္းမွာ ေအာက္ျမစ္ (.) ျဖစ္ပါသည္။ ပံုမွန္အားျဖင့္ ေအာက္ျမစ္ကို သံရွည္မွ သံတိုေျပာင္းသည့္စကားလံုးမ်ားအတြက္ အသံုးျပဳေလ့ရွိပါသည္။ ဥပမာ- မယ္၊မယ့္၊ သယ္၊ သယ့္၊ ရဲ၊ ရဲ႕၊ တဲ၊ တဲ့၊ ခဲ၊ ခဲ့၊ သည္၊ သည့္၊ မည္၊ မည့္ အစရွိသည့္ စကားလံုးမ်ားတြင္ ေအာက္ျမစ္ မပါေသာ စကားလံုး မ်ားကို ေအာက္ျမစ္ထည့္လိုက္သည့္အခါ သံရွည္မွ သံတိုေျပာင္းသြားၿပီး သံျပင္း (ေဃာသသံ) ထြက္သြားသည္ကို ေတြ႔ရမည္ျဖစ္သည္။ ထိုကဲ့သို႔အသံုးမ်ိဳးအျပင္ ပိုင္ဆိုင္မွဳ အဓိပၸာယ္အျဖစ္လည္း ေအာက္ျမစ္ကို သံုးႏိုင္ ပါသည္။ ဥပမာ- ခင္ခင္ရဲ႕/၏ ဦးေလး ၊ ခင္ခင့္ဦးေလး၊ ေက်ာ္ေက်ာ္ရဲ႕/၏ အမ၊ ေက်ာ္ေက်ာ့္အမ၊ ေဇာ္ေဇာ္ရဲ႕/၏ ရည္းစား၊ ေဇာ္ေဇာ့္ ရည္းစား၊ ငါရဲ႕/၏ ဦးေခါင္း၊ ငါ့ဦးေခါင္း၊သူရဲ႕/၏ ဆြဲႀကိဳး၊ သူ႔ဆြဲႀကိိဳး၊ စသည္ျဖင့္ ပိုင္ဆိုင္မွဳကိုျပေသာ ရဲ႕ႏွင့္၏ တို႔ကိုျဖဳတ္၍ ေအာက္ျမစ္ ထည့္လိုက္သည့္အခါ ပိုင္ဆိုင္မွဳ အဓိပၸာယ္ျဖစ္သြားပါသည္။ အခ်ိဳ႕ေနရာတြင္ ယင္းကဲ့သို႔ ေအာက္ျမစ္ထည့္၍ ေရးပါက စာ/အသံ ပို၍ေခ်ာေမြ႔ေျပျပစ္ ပါသည္။ "ေက်ာ္ေက်ာ္ရဲ႕ဦးေလး က ေဇာ္ေဇာ္ရဲ႕ အေဖအတြက္ ဂ်ပန္က နာရီ တစ္လံုး၀ယ္လာတယ္" အစား "ေက်ာ္ေက်ာ့္ဦးေလး က ေဇာ္ေဇာ့္အေဖ အတြက္ ဂ်ပန္က နာရီတစ္လံုး၀ယ္လာတယ္" ဟုေျပာဆိုေရးသား ျခင္းက ပိုအဆင္ေျပသလို ငါရဲ႕ႏိုင္ငံေတာ္၊ ငါရဲ႕ႏိုင္ငံသား အစား ငါ့ႏိုင္ငံေတာ္၊ ငါ့ႏိုင္ငံသားဆိုသည့္ အသံုးက ပိုေခ်ာေမြ႔ပါသည္။ ေအာက္ျမစ္ေတြ အမ်ားအျပားပါေသာ "ငါ့အိမ္၊ ငါ့ရာ၊ ငါသာေကာင္းစားေရးအတြက္ ငါက်ိဳးၾကည့္ၾကသေလ။ ငါ့သား၊ ငါ့မယားပါမက်န္၊ ငါ့ေဆြ၊ ငါမ်ိဳး၊ ငါက်ိဳးတစ္ရာ၊ ငါ့ကမၻာ ငါေဆာက္၊ ငါတစ္ေယာက္တည္း ေကာင္းခ်င္ သာခ်င္ေပ။" ဆိုသည့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငယ္စဥ္က ျမန္မာ့အသံက မၾကာခဏ ထုတ္လႊင့္ေလ့ရွိသည့္ အတၱအက်ဥ္းသား သီခ်င္းကို သတိရမိသည္။ ထိုသို႔ေအာက္ျမစ္ထည့္ရာတြင္ မူလစကားလံုးက သံညွင္း (အေဃာသသံ) ျဖစ္ေန မွသာ ေအာက္ျမစ္ထည့္လို႔ရပါသည္။ မူလစကားလံုးက သံျပင္း (ေဃာသသံ) ျဖစ္ေန လွ်င္မူ ေအာက္ျမစ္ ထည့္စရာမလိုဘဲ အလိုလိုပိုင္ဆိုင္မွဳ အဓိပၸာယ္ထြက္ ပါသည္။ ေက်ာ္ေက်ာ္ရဲ႕ကြန္ျပဴတာကို ေက်ာ္ေက်ာ္႔ကြန္ျပဴတာဟု ေျပာဆိုေရးသားေလ့ရွိေသာ္လည္း ထြန္းထြန္းအေဖ၊ ေအးေအးေဒၚေလး၊ ေဇာ္ ဦးေယာကၡမ၊ ေက်ာ္ေသာင္းကုမၸဏီတို႔တြင္မူ ေအာက္ျမစ္ ထပ္ထည့္စရာမလိုပါ။ ထည့္လို႔လည္းမရပါ။ ျခြင္းခ်က္အေနျဖင့္ သံညွင္း (အေဃာသသံံ) ျဖစ္ေသာ္ လည္း ေအာက္ျမစ္ထည့္ စရာမလိုသည့္ စကားလံုးအခ်ိဳ႕ရွိပါသည္။ တိုင္း သည္ သံျပင္း (ေဃာသသံ ) ျဖစ္၍ ေအာက္ျမစ္မထည့္ဘဲ တိုင္းလက္ေရြးစင္ ဟု ေျပာဆိုေရးသားေသာ္ လည္း ျပည္နယ္လက္ေရြးစင္ကို ျပည္နယ့္လက္ေရြးစင္ဟုေရးေလ့မရွိပါ။ တို႔ ကို တစ္ခုထက္ပိုေသာ ပစၥည္း အျဖစ္လည္းေကာင္း အမ်ားကိန္းေျပာသူ နာမ္စားအျဖစ္လည္းေကာင္း သံုးၾကသည္ဟု သဒၵါစာအုပ္ အေတာ္မ်ားမ်ား တြင္ေဖၚျပၾကပါသည္။ "ခင္ေမာင္ျမင့္တို႔ကေတာ့ လုပ္လိုက္မွျဖင့္ တလြဲခ်ည္းပဲ" တြင္ ပါသည့္ တို႔မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံတစ္၀ွမ္းရွိ ရွိရွိသမွ် ခင္ေမာင္ျမင့္အားလံုးကို ဆိုလိုသည္ မဟုတ္ပါ။ "က်ဳပ္တို႔ကေတာ့ ဒါမ်ိဳးမႀကိဳက္ေပါင္။" ဟူသည့္ ၀ါက်တြင္ပါေသာ က်ဳပ္တို႔ ဆိုသည္မွာ ကာယကံရွင္တစ္ဦးတည္းကို ရည္ညႊန္း ေျပာဆိုျခင္းျဖစ္ပါသည္။ "ႀကံႀကံဖန္ဖန္ ရန္ကုန္သူ မႏၱလာျမင့္တို႔ရန္ကုန္သူ မႏၱေလးသြားလို႔ အသားမဲျပန္ သတဲ့ဆူ" ဆုိသည့္သီခ်င္း စာသားကို ငယ္စဥ္က သေဘာမေပါက္ခဲ့။ "ဘယ့္ႏွာလဲ… မႏၱလာျမင့္လည္းေျပာေသးတယ္၊ ရန္ကုန္သူလို႔လည္းဆိုေသးတယ္" ဟု ငယ္စဥ္က ကေလးအေတြးႏွင့္ အေတြးေခါင္မိပါသည္။ ေနာင္မွ မႏၱလာျမင့္တို႔ရန္ကုန္သူ ဆိုသည္မွာ ခ်စ္စႏိုးျဖင့္ ေငါ့ထားသည့္ေလ မွန္း သေဘာေပါက္လာပါေတာ့သည္။ "က်ဳပ္တို႔ေက်ာ္ျမင့္ႀကီးကေတာ့ဗ်ာ၊ ခင္သစၥာကလ်ာ သိမ့္သိမ့္ၿဖိဳး တို႔ကေတာ့ေလ" စသည္တို႔မွာ အမ်ားကိန္းကိုေျပာဆိုျခင္းမဟုတ္ဘဲ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို အထူးျပဳ ေျပာဆိုျခင္းသာျဖစ္ပါသည္။ တစ္ဖန္ တို႔ တြင္ ပိုင္ဆိုင္မွဳသေဘာ၊ ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္မွဳသေဘာပါသည္ ကိုလည္းေတြ႔ရ မည္ျဖစ္သည္။ "ပ်ိဳေလးတို႔ အိမ္ေခါင္မိုး ထိုးလာပါတဲ့ေပဖူးလႊာ" ဆိုသည့္ သီခ်င္း စာသားပါ အဓိပၸာယ္မွာ ပိုင္ဆိုင္မွဳသေဘာ၊ ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္မွဳ သေဘာပါ ပါသည္။ "ပ်ိဳတို႔ေမာင္ ယာမလုပ္တယ္၊ ၀ါးခုတ္တဲ့ေတာင္" ဟူသည့္ ကဗ်ာပါဒပါ "ပ်ိဳတို႔ေမာင္" စာသားမွာလည္း ထိုကဲ့သို႔ပင္ ရင္းႏွင္းကၽြမ္း၀င္မွဳသေဘာ၊ ပိုင္ဆိုင္မွဳ အဓိပၸာယ္မ်ားျဖင့္ ထံုမြမ္းေရးဖြဲ႔ ထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ျမန္မာစာေရးသားရာတြင္ ၀ိဘတ္၊ ပစၥည္း အခ်ိဳ႕မွာ သဒၵါသေဘာ အရထည့္ေရးႏိုင္ေသာ္လည္း ျဖဳတ္ေရးမွ ဖတ္ေကာင္း ေသာ ၀ါက်မ်ားလည္းရွိပါသည္။ "ေက်ာ္ေက်ာ္မေန႔က ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ကိုေသာက္ခဲ့သည္။" ဆိုသည့္ ၀ါက်မွာ သဒၵါ သေဘာ အရ မွားသည္ဟုမဆိုႏိုင္ေသာ္လည္း အဂၤလိပ္စာၾသဇာမကင္းသည့္ ျမန္မာ စာ အေရးအသားျဖစ္ပါသည္။ "ေက်ာ္ေက်ာ္မေန႔က ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ေသာက္ခဲ့သည္။" ဟုေရးလွ်င္ အဓိပၸာယ္ ျပည့္စံုပါၿပီ။ "ကို" ထည့္ေရးစရာမလိုပါ။ အကယ္၍ ကိန္းဂဏန္း ကို အထူးတလည္ ထည့္ေျပာစရာမလိုပါက "ေက်ာ္ေက်ာ္မေန႔ က ေကာ္ဖီ္ေသာက္ခဲ့ သည္။" ဆိုလွ်င္ လံုေလာက္ပါသည္။ တစ္ခြက္ပင္ ထည့္ေရးစရာ မလို ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္သေဘာေျပာရလွ်င္ ခဲ့ပင္မလိုဟုထင္ပါသည္။ ျမန္မာအသံုး "ခဲ့" ဆိုသည္မွာ အဂၤလိပ္ Past Tense မဟုတ္ပါ။ ျမန္မာစာ၊ စကားတြင္ Tense မရွိဆိုသည့္ ဆရာေမာင္သာႏိုးအဆိုကို ကၽြန္ေတာ္ သေဘာ တူပါသည္။ ျမန္မာလူမ်ိဳး တစ္ေယာက္ကို မင္းအေမဘယ္သြားလဲဟုေမးပါက "အေမ ေဈးသြားတယ္ ဦးေလး. ." ဟုသာ ေျဖပါလိမ့္မည္။ မည္သည့္ ျမန္မာလူမ်ိဳးကမွ "အေမေဈးသြားေနတယ္၊ အေမ ေဈးသြားခဲ့တယ္၊ အေမေဈးသြားၿပီးၿပီ" ဟုေျဖလိမ့္မည္မဟုတ္ပါ။ "ျမန္မာလူမ်ိဳးတို႔သည္ ထမင္းကိုစားၾကသည္။" အစား "ျမန္မာလူမ်ိဳးတို႔သည္ ထမင္းစား ၾကသည္။" "ျမန္မာ လူမ်ိဳးတို႔ ထမင္းစားၾကသည္။" "ျမန္မာတို႔ ထမင္းစားၾကသည္။" စသည္ျဖင့္ အေၾကာင္းအရာေပၚလိုက္၍ အဆင္ေျပသလို ေရးသားႏိုင္ပါသည္။ "ေမရီသည္ ပိုက္ဆံအိတ္ကို ဖြင့္ခဲ့ၿပီး ေဒၚလာတစ္ရာတန္ တစ္ရြက္ကို ဆြဲထုတ္ခဲ့ကာ လမ္းေဘးမွ အဖိုးအိုတစ္ဦးကို ေပးခဲ့သည္ကို ကၽြန္ေတာ္ မေန႔က ျမင္ခဲ့ပါသည္။" "ေလ သည္ သစ္ရြက္မ်ားကို ေၾကြေစ၏။" "ဆရာသည္ ေက်ာင္းသားမ်ားကို စာက်က္ေစ သည္။" "သူမ၏ အၿပံဳးသည္ ကၽြန္ေတာ္၏ ေသာကမ်ားကို ေျပေပ်ာက္ေစသည္။" ဆိုသည့္ ဘာသာျပန္ အေရးအသားမ်ိဳးမွာ ျမန္မာစာ မႏိုင္နင္းသည့္ အေရးအသား မ်ိဳးျဖစ္ၿပီး အလြန္ဖတ္ရဆိုးပါသည္။ အဂၤလိပ္စာသင္ရာတြင္ ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ား နားလည္ရန္ ရွင္းျပရာ၌ အခိ်ဳ႕ေနရာ မ်ားတြင္ အခက္အခဲရွိပါသည္။ ဥပမာ verb to be ျဖစ္ေသာ am, is, are, was, were သင္ရာတြင္ ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ားနားလည္ေစရန္ ရွိသည္၊ ျဖစ္သည္ ဟုသင္ၾကရ သည္။ မွားသည္ဟုမဆိုပါ။ သို႔ေသာ္ ဆရာလုပ္သူက ရွင္းျပတတ္ဖို႔လိုပါလိမ့္မည္။ am, is, are, was, were ဆိုတာ ေနာက္က noum ကပ္လွ်င္ ျဖစ္သည္/ျဖစ္တယ္၊ preposition နဲ႔တြဲထားတဲ့ ေနရာျပ ပုဒ္စုကပ္လွ်င္ တစ္ေနရာရာမွာ တစ္စံုတစ္ခု ရွိသည္/ရွိတယ္ လို႔ အဓိပၸာယ္ထြက္သေဟ့။ ဒါေပမဲ့ ဆရာတို႔ ျမန္မာစကား မွာေတာ့ ေနရာတကာ ျဖစ္သည္/ျဖစ္တယ္၊ ရွိသည္/ရွိတယ္ လို႔ ေျပာေလ့/ေရးေလ့ မရွိဘူးကြ။ စသည္ျဖင့္ ရွင္းျပသင့္ပါသည္။ ထိုသို႔ေသေသခ်ာခ်ာ မရွင္းျပသျဖင့္ "I am a teacher. ကို ကၽြန္ေတာ္ သည္ ေက်ာင္း ဆရာ တစ္ေယာက္ျဖစ္ ပါသည္။ His father is a doctor. ကို သူ႔အေဖသည္ ဆရာ၀န္ တစ္ေယာက္ျဖစ္ပါသည္။ They are farmers. သူတို႔သည္ လယ္သမား မ်ား ျဖစ္ၾက ပါသည္။ He is in the room. သူအခန္းထဲမွာရွိသည္။ They are at mome. သူတို႔ အိမ္မွာရွိၾကသည္။" ဟူ၍သာေရးၾကေတာ့သည္။ "ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းဆရာပါ။ သူ႔အေဖ က ဆရာ၀န္ေလ။ သူတို႔ လယ္သမားေတြပါ။ သူအခန္းထဲမွာ။ သူတို႔အိမ္မွာေလ။" ဟု ေျပာရ/ေရးရေကာင္းမွန္း မသိၾကေတာ့ဟု ဆရာေမာင္သာႏိုးဆိုပါသည္။ ယင္းအဆိုကိုကၽြန္ေတာ္သေဘာက်ႏွစ္သက္မိသည္။ မည္သည့္ ျမန္မာလူမ်ိဳးမွမေျပာသည့္စကားကိုေျပာဆိုေရးသားေနသည္တို႔ကို ၾကည့္ရသည္မွာ မ်က္စိစပါးေမႊး စူးရံုမွ်မက နားပါကေလာပါသည္။ ဘာသာစကားတိုင္း တီထြင္ဖန္တီးမွဳအသစ္တို႔ရွိစၿမဲျဖစ္သည္။ တီထြင္ပါ။ ဖန္တီးပါ။ သို႔ေသာ္ မဖ်က္ဆီးပစ္လိုက္ဖို႔ေတာ့ အေရးႀကီးပါသည္။

Read More

ေတြးမိေတြးရာၿမန္မာစာ(၄)

စာလံုးေပါင္းမွားလွ်င္ အဓိပၸာယ္လြဲပါသည္ ကၽြန္ေတာ့္ေဆာင္းပါးဖတ္မိသည့္ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က “ျမန္မာစာျမတ္ႏိုးတယ္ လည္းေျပာေသးတယ္။ ေဆာင္းပါးထဲမွာ အဂၤလိပ္လိုေတြလည္းတြဲေရးထားေသး တယ္။”ဟုဆိုပါသည္။ မွန္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ေဆာင္းပါးထဲမွာ အဂၤလိပ္လိုတြဲေရးရျခင္းအေၾကာင္းမွာ ပညာ တတ္အသိုင္းအ၀ိုင္းမ်ား ၾကားတြင္ ျမန္မာစာသတ္ပံုသတ္ညႊန္း အမွားအမ်ား ဆံုး ေတြ႔ရျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္ပါသည္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ေဆးနည္းႏွင့္တည့္ပါက လိုသလို မွတ္သားသံုးစြဲႏိုင္ေစရန္ ရည္ရြယ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္မွတ္သည့္ နည္းအတိုင္း အဂၤလိပ္လို တြဲထည့္ထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။ အမွားေတြ႔ လွ်င္ ေထာက္ျပျပဳျပင္ ပါ။ ေက်ေက်နပ္ နပ္ ေက်းဇူးတင္စြာျဖင့္ အျပဳျပင္ခံပါမည္။ မွားတတ္ေသာ စာလံုးေပါင္းမ်ားတြင္ အလယ္ ႏွင့္ အလည္ မွာလည္း မၾကာခဏ မွားတတ္သည့္ စာလံုးမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ျမန္မာအဘိဓာန္တြင္ အလယ္ကို အလယ္၊ န- အၾကားျဖစ္ေသာေနရာ။ ဗဟို။ ဟုျပထားၿပီး အလည္ ကိုမူမေတြ႔ရပါ။ အလယ္ မွာ တစ္စံု တစ္ခု၏ အလယ္ ဟုဆိုလိုၿပီး၊ အလည္မွာ အလည္အပတ္ သြားျခင္းျဖစ္ပါသည္။ လူပံုအလည္ဟု မွားယြင္းေရးသား တတ္ပါသည္။ လူပံုအလယ္ကသာအမွန္ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ လယ္ကို အဂၤလိပ္စာလံုး [farm, centre, middle, among] တို႔ႏွင့္တြဲဖက္မွတ္သားထားၿပီး လည္ကိုမူ [visit, circle, cycle, round] စသည့္ စကားလံုးမ်ားျဖင့္ တြဲမွတ္ထားပါသည္။ လယ္သမားမ်ား မိုးစပါး စိုက္ေနၾက သည္။ ေရလယ္ေခါင္ေသာင္ထြန္း နတ္သမီးေနတဲ့ကၽြန္္း။ လူပံုအလယ္မွာ အရွက္ကြဲေအာင္ တမင္သက္သက္လုပ္တာ။ စုစုတို႔အိမ္က ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္မွာ။ အလယ္ကလူ စကား၀ဲ၏။ စသည့္အသံုးမ်ားတြင္ လယ္ အသံုးကို ေတြ႔ရသည္။ လည္ အသံုးကိုမူ ပ်ိဳပ်ိဳေမ အလည္အပတ္ထြက္တယ္၊ ေမာ္ေတာ္ကားနဲ႔ရယ္။ အလည္ သက္သက္ပဲလား။ ခ်ာခ်ာလည္ မူးတယ္။ မ်က္စိလည္ လမ္းမွားတယ္။ စကားကို လိပ္ပတ္လည္ေအာင္ေျပာပါ။ ေတာ္ေတာ္လည္တဲ့လူ စသည့္အသံုးမ်ားတြင္ ေတြ႔ရပါ သည္။ ျမန္မာစာ/စကားတြင္ ဟထိုးမပါဘဲ ဟထိုးသံထည့္ရြတ္ရသည့္ စကားလံုးမ်ားရွိသလို ဟထိုးပါေသာ္လည္း ဟထိုးသံ ျဖဳတ္ၿပီးရြတ္ရသည့္ စကားလုံးမ်ားရွိပါသည္။ ျမား၊ မီ၊ ေမြး၊ ႏုတ္၊ ႏိုင္ စသည့္စကားလံုးမ်ားတြင္ ဟထိုးမပါေသာ္လည္း ဟထိုးသံ ထည့္ၿပီး ရြတ္ဆိုရပါသည္။ ျမားမွာ [arrow] ျဖစ္ၿပီး ဟထိုးသံထည့္ရြတ္ရပါသည္။ တရုတ္လာသည္ ရိုင္ရိုင္ေလာ၊ ရုိင္ရိုင္၊ ျမားမိုးရြာသည္ ၿဖိဳင္ၿဖိဳင္ေလာ၊ ၿဖိဳင္ၿဖိဳင္။ ျမားအတြင္း ယာဥ္မရပ္ ရ။ ေမာင့္ အခ်စ္ျမား အသည္းမွာစူး ႏုတ္လည္းႏုတ္ခ်င္ခဲ့ဘူးေပ။ အခ်ိဳ႕က မွ်ား ဟုမွားေရးၾက သည္။ မွ်ားမွာ [lure] ဖ်ားေယာင္းေသြးေဆာင္သည့္ အဓိပၸာယ္ျဖစ္ပါသည္။ ငါးစာကို သာ ျမင္သည္၊ ငါးမွ်ားခ်ိတ္ကို မျမင္။ သူ႔ကို လခေကာင္းေကာင္း အလုပ္ရမယ္ဆိုၿပီး မွ်ားေခၚလာတာ မသိရွာဘူး။ ဒီမိန္းမ တဖ်စ္ေတာက္ေတာက္ နဲ႔ ျမည္တြန္ေတာက္ တီး ေနတာကို နားေထာင္မယ့္အစား ငါးသြားမွ်ားေနတာ နားေအးပါတယ္ စသည့္အသံုးမ်ားကို ေလ့လာၾကည့္ႏိုင္ပါသည္။ မီ သည္ ဟထိုးမပါေသာ္လည္း ဟထိုးသံထည့္၍ ရြတ္ဖတ္ရၿပီး မိ မွဆင္းသက္လာသည္ ဟု မွတ္သားရပါသည္။ [soon, in time, catch up with] စသည့္အဓိပၸာယ္မ်ိဳးျဖစ္သည္။ မၾကာမီ။ အခ်ိန္မီ။ ရထားမီေအာင္ အျမန္ေမာင္းေပးပါ။ မင္းႀကိဳးစားရင္ တစ္ေန႔ သူ႔ကို မီမွာပါ။ မွီမွာ တစ္ခုခုကို မွီေနသည္။ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို မွီခိုအားကိုးေနရသည္ဆိုသည့္ အဓိပၸာယ္ျဖစ္သည္။ “ဘုရား ေတာင္ အမွီရွိမွပြင့္တယ္ဆိုတာ ေထရ၀ါဒရဲ႕ ပိဋကတ္ သံုးပံုမွာ မပါဘူးလို႔ ဆရာႀကီး ဦးသုခက ေျပာဖူးတယ္။” “မွီခိုအားထား ရမယ့္ မိဘႏွစ္ပါးကလည္း မာနေတြၿပိဳင္ရင္း ကြဲသြားၾကၿပီဆိုေတာ့ ဒီလိုပဲ ရပ္ကြက္ထဲမွာ ႀကံဳရာအလုပ္ကို လုပ္ရရွာတာေပါ့ ေအ။” “တိုင္ကိုမွီမေနနဲ႔ ေရနံေတြေပကုန္လိမ့္မယ္။” အဂၤလိပ္လို [lean, depend on, rely on] အဓိပၸာယ္မ်ိဳး ျဖစ္ပါသည္။ ဟထိုးမပါေသာ ႏုတ္ ကိုလည္း ဟထိုးသံထည့္ဖတ္ရပါသည္။ [pull out, minus, reduce] အဓိပၸာယ္မ်ိဳးျဖစ္ပါသည္။ ပ်ိဳးနုတ္၊ ေကာက္ႏုတ္၊ အေပါင္းအႏုတ္၊ တစ္ျပည္ေလာက္ ျပန္ႏုတ္ထားလိုက္မယ္ ေနာ္။ ဟ ထိုးပါေသာႏွဳတ္မွာ [lip] အဓိပၸာယ္ျဖစ္ ပါသည္။ သႏၱာေရာင္ႏွဳတ္ခမ္း၊ ႏွဳတ္ခ်ိဳ သွ်ိဳတစ္ပါး၊ ႏွဳတ္ခမ္းပဲ့ခ်င္း မီးမွဳတ္ စသည့္ ႏွဳတ္ခမ္းႏွင့္ ဆက္စပ္ေသာ အသံုးမ်ိဳးတြင္ ေတြ႔ရပါသည္။ ထို႔အတူ [can, able, capable] ဟု အဓိပၸာယ္ရသည့္ ဟထိုးမပါေသာ ႏိုင္ ကိုလည္း ဟထိုးသံ ထည့္ဆို ရပါသည္။ လုပ္ႏိုင္ ကိုင္ႏိုင္၊ စားႏိုင္ ေသာက္ႏိုင္၊ ေကၽြးႏိုင္ ေမြးႏိုင္၊ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္၊ သို႔ေသာ္ မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္၊ မလုပ္ႏိုင္ဟု အဓိပၸာယ္ရသည့္ မႏိုင္၀န္ထမ္း သည္ဆိုေသာ စကားမွ ႏိုင္ ကို မူ ဟထိုးမပါဘဲ ေရးထားသည့္ အတိုင္း မႏိုင္၀န္ ထမ္းသည္ဟုသာ ရြတ္ဆိုရပါသည္။ အေပါင္း၊ အႏုတ္၊ အေျမွာက္၊ အစားတြင္ပါသည့္ [multiplication] အေျမွာက္တြင္ ဟထိုးပါၿပီး ရြတ္ဆိုရာတြင္လည္း ဟထိုးသံ ထည့္ရြတ္ရပါသည္။ သို႔ေသာ္ [cannon, artillery] ဟု အဓိပၸာယ္ရသည့္ အေျမာက္တြင္မူ ဟထိုး မပါေသာ္လည္း အေျမွာက္ ဟုပင္ ဟထိုးသံထည့္၍ ရြတ္ဆိုရပါသည္။ ထို႔အတူ [foresight, vision] ဟု အဓိပၸာယ္ရသည့္ အေျမာ္အျမင္တြင္လည္း ဟထိုး မပါသည့္ အေျမာ္ကို ဟထိုးသံႏွင့္ ဖတ္ရပါသည္။ [ many, a lot ] စသည္ျဖင့္ အဓိပၸာယ္ရေသာ စကားလံုးခ်င္းအတူတူ အမ်ားအျပားတြင္ အမ်ားဟု ယပင့္ ႏွင့္ေရးေသာ္လည္း အေျမာက္အျမားကိုမူ အျမားဟုသာေရးရပါသည္။ ယင္းမွာ အေျမာက္အျမား စကားလံုးပါ အျမားကို မူလေပါရာဏက်မ္းပါ စာလံုး ေပါင္းအ တိုင္း သံုးႏွဳန္းေရးသားသည္ဟု မွတ္သားဖူးပါသည္။ အိမ္ရာႏွင့္ အိမ္ယာမွာလည္း အမ်ားမွားတတ္သည့္ စကားလံုးျဖစ္သည္။ အိမ္ရာက အမွန္ျဖစ္ပါသည္။ အိမ္ရွိေသာ ေနရာဟု ရိုးရိုးေလးစဥ္းစားလိုက္ပါက မမွားႏိုင္ေတာ့ဟု ထင္ပါသည္။ ယာ ဆိုသည္မွာ ပဲ၊ ေျပာင္း၊ ႏွမ္း စိုက္ပ်ိဳးသည့္ ေနရာျဖစ္သည္။ အိမ္ယာ ဟုေရးပါက ပဲခင္း၊ ႏွမ္းခင္းထဲက အိမ္ဟု အဓိပၸာယ္ထြက္သြား မည္လား မေျပာတတ္။ ဤမွ်ဆိုလွ်င္ အိပ္ရာႏွင့္ အိပ္ယာကို လည္း မည္သည္က အမွန္ဆိုသည္ကို မွန္းဆႏိုင္ ေလာက္ၿပီဟုထင္ပါသည္။အသည္းကိုလည္း အသဲဟု မွားေရးေလ့ရွိတာ မၾကာခဏေတြ႔ရတတ္ပါသည္။ အသည္းက အမွန္ျဖစ္ပါသည္။ အသဲဆိုသည့္ စာလံုးေပါင္းမရွိပါ။ သဲ မွာ ေရ၊ ေလ စသည္တို႔တိုက္စားသျဖင့္ ျဖစ္ေပၚလာသည့္ ေက်ာက္အမွဳန္အမႊား ဟု ျမန္မာအဘိဓာန္တြင္ ဖြင့္ဆိုထားပါသည္။ သည္း ကိုမူ ျပင္းထန္သည္။ လြန္ကဲသည္ ဟု ေဖၚျပထားပါသည္။ ျမန္မာစကားတြင္ “ဒီမိုကေရစီရေအာင္ တိုက္ပြဲ၀င္မဟဲ့ဆိုၿပီး ေတာထဲကိုေရာက္ သြားၾကတဲ့ ေက်ာင္း သားေတြ အခ်င္းခ်င္း ေထာက္လွမ္းေရးလို႔ စြပ္စြဲၿပီး ရက္ရက္စက္စက္ သတ္ျဖတ္ၾကတယ္ဆိုတဲ့ သတင္းကိုၾကားရတာ အသည္းနာစရာေကာင္းလိုက္တာ။” “ေတာ္ေတာ္ အသည္းမာတဲ့ေကာင္။” “အသည္းေကာင္းလို႔ ပြဲေတာင္းတယ္ေပါ့ေလ။” စသည့္အသံုးမ်ိဳးရွိရာ လူ႔ခႏၶာကိုယ္တြင္းရွိ အဓိကအဂၤါတစ္ခုျဖစ္သည့္ အသည္း၏ စာလံုးေပါင္းတြင္ “ျပင္းထန္သည္”ဆိုသည့္ အဓိပၸာယ္ရေသာ “သည္း” ဟု ေပါင္း ထားေလသလား ဟူ၍ အေတြးပြား မိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္ေရာက္တာ ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ သံုးႏွစ္နီးပါးသာရွိေသး သည္။ ေရာက္ ကတည္းက သတိထားမိ သည္မွာ စာေရးသူ အေတာ္မ်ားမ်ား “အဲဒီ” ဆိုသည့္ စကားလံုးကို “အဲ့ဒီ” ဟု ေအာက္ျမစ္ထည့္ၿပီး ေရးေနၾကတာ ေတြ႔ရသည္။ “မွဳ” ကို လည္း မလိုအပ္ဘဲ ေအာက္ျမစ္ထည့္၍ “မွဳ႕” ဟုေရးေနၾကသည္။ “အဲ့ဒီ” ဆိုသည့္အေရးအသားမ်ိဳးကို ကၽြန္ေတာ္ အခုမွေတြ႔ဖူးျခင္းျဖစ္ သည္။ ေအာက္ျမစ္ မလိုဟုထင္ပါသည္။ ေအာက္ျမစ္ပါေသာ “အဲ့ဒီ” ဆိုသည့္ အေရးအသားကို ဖတ္ရသည္ မွာ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔ေတာ့ အစာေကာက္သည့္ၾကက္ လွ်ာခင္ကပ္သလို တစ္မ်ိဳးႀကီး ခံစား ရသည္။ မွဳ ကေတာ့ရွင္းပါသည္။ သူ႔ဘာသာ မဟထိုး တစ္ေခ်ာင္းငင္ မွဳၿပီးသားကို ဘယ္လိုအေတြးေပါက္ၿပီး ေအာက္ျမစ္ ထည့္လိုက္သည္မသိ။ အေတာ္ အၾကည့္ရ ဆိုးလွသည္။ အမွဳတြင္ ေအာက္ျမစ္မလိုဘဲ ေအာက္ျမစ္ထည့္ေရးတတ္သူအခ်ိဳ႕မွာ အလွဴ႕ ရွင္ႏွင့္ေရာေထြးစဥ္းစားမိၿပီး ေအာက္ျမစ္ ထည့္ေရးမိၾကေလသလားဟု အေတြး ပြားမိပါသည္။ အမွန္က အလွဴ႕ရွင္ မွာပါသည့္ ေအာက္ျမစ္ သည္ ပိုင္ဆိုင္ မွဳကို ျပခ်င္၍ ထည့္ထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။ အလွဴရဲ႕ပိုင္ရွင္ဆိုသည့္ အဓိပၸာယ္ျဖစ္ပါသည္။ စာလံုးေပါင္းအေၾကာင္းေျပာရာတြင္ ေရွးမူကိုစံနမူနာယူရသလို ေၾကာင္းက်ိဳးဆီေလ်ာ္သည့္ အသစ္တီထြင္ ဖန္တီးမွဳကိုလည္း မပစ္ပယ္သင့္ဟုျမင္ပါသည္။ ေၾကာင္းက်ိဳးဆီေလ်ာ္မွဳမရွိဘဲ ေရးခ်င္သလို ေရးေနၾကျခင္းမွာမူ ကိုယ့္ဘာသာစကားကို ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ဖ်က္ဆီးပစ္ေနသည္ႏွင့္တူပါသည္။

Read More

ေတြးမိေတြးရာၿမန္မာစာ (၃)

မွား မွားႏိုင္လြန္းတဲ့ စာလံုးေပါင္းေတြ စာေရးရာတြင္ စာလံုးပါင္းမွားတတ္ပါသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ အလြယ္ေလးဟုထင္ၿပီး ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္ေနေသာ စာလံုးေပါင္းမ်ား လည္း ရွိသည္။ တခ်ိဳ႕စာလံုးေပါင္းက်ေတာ့လည္း ကိုယ္က တစ္သက္လံုးအမွန္ထင္ၿပီး ေပါင္းလာသည့္ စာလံုးေပါင္းမွာ အဘိဓာန္ႏွင့္ တိုက္ဆိုင္စစ္ေဆးၾကည့္ပါမွ မွားမွန္းသိရေတာ့သည္။ မွားတာအျပစ္ႀကီးေတာ့မဟုတ္ပါ။ လူတိုင္းမွားတတ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ အမွားကိုသိလွ်င္ အမွန္ျပင္ရပါမည္။ ကိုယ့္အမ်ိဳးသား စာေပ၊ စကားကို ကိုယ္ကမွတန္ဖိုးမထားလွ်င္ မည္သူကတန္ဖိုးထားမည္နည္း။ ကိုလိုနီေခတ္က ျမန္မာစာဌာန ဖြင့္ေပးဖို႔ တင္ျပခဲ့ သည့္ ဆရာႀကီး ဦးေဖေမာင္တင္ကို ျမန္မာစာဆိုတာရွိလို႔လား ဟု အေမးခံရသည့္ အေၾကာင္း ဆရာမ မေလးလံုေရးသည့္ ဘသက္ရွည္စာအုပ္တြင္ ဖတ္ခဲ့ရသည္။ ျမန္မာစာေပမွမဟုတ္ပါ၊ ဘာသာစကားတိုင္းကို ကၽြန္ေတာ္ တန္ဖိုးထားပါသည္။ ဘာသာစကားဆိုသည္မွာ လူ႔ယဥ္ေက်းမွဳကိုျပ သည့္ တန္ဖိုးတစ္ခုပင္မဟုတ္ပါလား။ စာလံုးေပါင္းမ်ားကို ေမ့တတ္လြန္း၍ အခ်ိဳ႕ကို ကၽြန္ေတာ္ အဂၤလိပ္လိုတြဲ၍ မွတ္ပါသည္။ ထိုသို႔တြဲမွတ္ရာတြင္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ပိုမွတ္မိသလို ခံစားရသည္။ ႀကိဳက္လွ်င္ယူႏိုင္ သလို မႀကိဳက္က ပယ္ႏိုင္ပါသည္။ ဥပမာ ပဲႏွင့္ ဘဲ စာလံုးေပါင္းဆိုပါေတာ့။ ျမန္မာအဘိဓာန္တြင္ ပဲ ကို ပဲ၊ စည္း-၁။ [အေျပာ] ရည္ညႊန္းေသာပုဒ္ကို ေလးနက္ေစ ေသာ စကားလံုး။ “လူပဲ။ နတ္ပဲ”။ ၂၊ ႀကိယာ၏ အနက္ကို ကန္႔သတ္လိုရာ၌ သံုးေသာစကားလံုး။ “စားရံုပဲ စားသည္။” ဟု ျပပါသည္။ ဘဲ ကိုမူ ဘဲ၊ စည္း-ႀကိယာ၏ အနက္ကို တားျမစ္လိုရာ၌ သံုးေသာစကားလံုး။ “မသြားဘဲ။ မလာဘဲ။” ဟုျပပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ပဲ ကို သူပဲ၊ ငါပဲ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္းပဲ၊ သူတို႔လည္း ပဲ၊ ေက်ာ္ေက်ာ္ လည္းပဲ၊ စုစုလည္းပဲ၊ သူမွသူပဲ၊ ဒီလူမွ ဒီလူပဲ စသည့္ အဓိပၸာယ္ သက္ေရာက္သည့္ [only, too, as well, very] တို႔ႏွင့္တြဲမွတ္ၿပီး၊ မသြားဘဲ။ မလာဘဲ၊ မစားဘဲ၊ မေရာက္ဘဲ စသည့္ အဓိပၸာယ္ရေသာ ဘဲ ကိုမူ [without] ႏွင့္ တြဲမွတ္ပါသည္။ ပဲ မွာ ပင္ဆိုသည့္ အဓိပၸာယ္ပင္ျဖစ္ပါသည္။ ပဲႏွင့္ ဘဲကို တြဲမွတ္၍ေကာင္းေသာ သီခ်င္းစာသားတစ္ခုမွာ အဆိုေတာ္ ခ်မ္းခ်မ္း၏ “တကယ္ပဲလည္းနင္မခ်စ္ဘဲနဲ႔၊ ညာၿပီးေတာ့ လာခၽြဲမေနနဲ႔” ဆိုသည့္ သီခ်င္းစာသားပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔အတူ ဖူးႏွင့္ ဘူးကိုမွတ္ရာတြင္လည္း ဖူး ကို လုပ္ဖူး၊ ကိုင္ဖူး၊ သြားဖူး၊ လာဖူး စသည့္ အက်ိဳးသက္ေရာက္မွဳ တစ္ခုခုကို ေျပာလိုသည့္ အဓိပၸာယ္ျဖစ္၍ အဂၤလိပ္ [perfect tense] ႏွင့္တြဲမွတ္ပါသည္။ ဘူး ကား [negative] အဓိပၸာယ္ ျဖစ္၍ ရွင္းပါသည္။ သို႔ေသာ္ အဂၤလိပ္လိုတြဲ မွတ္လိုပါက [be not, have not, do not, auxiliary not] စသည္ျဖင့္ တြဲမွတ္ႏိုင္ပါေသးသည္။ ဖူးႏွင့္ ဘူးကိုမွတ္ရာတြင္ ျမန္မာစာ အဖြဲ႔က အႀကိမ္ႀကိမ္ထုတ္ေ၀သည့္ ျမန္မာစာ၊ ျမန္မာစကား စာအုပ္ တြင္ပါရွိေသာ အဆိုေတာ္ ခ်စ္ေကာင္း၏ “ခ်စ္ဖူးတယ္၊ ခ်စ္ဖူးတယ္၊ အိုမလြယ္ဘူး ရူးႏိုင္တယ္” ဆိုသည့္ သီခ်င္းစာသားမွာ အလြန္မွတ္၍ေကာင္းေသာ သီခ်င္းစာသားျဖစ္ပါသည္။ တစ္ဆက္တည္းေျပာရလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္အပါအ၀င္ စာေရးသူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ “ဘူးသီး” ကို “ဗူးသီး” ဟု မၾကာခဏ စာလံုးေပါင္းမွား၍ ေရးေလ့ရွိသည္ထင္ပါသည္။ ဂ်ာနယ္တိုက္တစ္ခုတြင္ ဘာသာျပန္လုပ္စဥ္က ဘကုန္းႏွင့္ဘူးရမလား၊ ဗထက္ ခ်ိဳင့္ႏွင့္ ဗူးရမလား ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္ေနစဥ္ အေတြ႔အႀကံဳရင့္က်က္ေသာ အဘ ဦးသန္းလွကို ေမးရာ အဘက “ဗူးမမွဳတ္နဲ႔သမီးရယ္၊ ေဖေဖ့ကိုခ်စ္တယ္ဆို ကလြဲရင္ အားလံုး ဘကုန္းနဲ႔သာ ဘူး ေပေတာ့” ဟုေျပာဖူးပါသည္။ အဘိဓာန္လွန္ၾကည့္ရာ အဘေျပာ သလို ဗူး အသံုးမရွိေၾကာင္းေတြ႔ရပါသည္။ လဲႏွင့္ လည္း မွာလည္း မၾကာခဏ မွားယြင္းတတ္ေသာ စကားလံုးမ်ားျဖစ္ပါသည္။ လဲ ကို ကၽြန္ေတာ္က အဂၤလိပ္လို [slip, fall, change, exchange, question mark] တို႔ႏွင့္တြဲမွတ္ပါသည္။ ေခ်ာ္လဲသည္။ လဲက်သည္။ အေျပာင္းအလဲကို လူတိုင္း ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကသည္။ ေျပာင္းလဲတတ္တဲ့မင္းကို။ ကုန္ပစၥည္းခ်င္း လဲလွယ္ သည္။ ဘယ္သြားမလို႕လဲ။ ဘာစားမွာလဲ။ ဘယ္သူလဲ စသည့္ အဓိပၸာယ္မ်ား ပင္ျဖစ္သည္။ လည္းကိုမူ ပဲကဲ့သို႔ [only, too, as well, also]စကားလံုးမ်ားျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ ေသာ္လည္း ဟု အဓိပၸာယ္ရသည့္ [although, though, despite, in spite of] စသည့္ စကားလံုးမ်ားျဖင့္လည္းေကာင္း မွတ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း လိုက္ခ်င္တယ္။ ပုဂံကို လည္း ေရာက္ခဲ့တယ္။ စာအုပ္လည္းေရာင္းတယ္ေလ။ တက္ေရာက္လာေသာ အသင္း၀င္မ်ားကလည္း ကန္႔ကြက္ၾကပါသည္။ အေမရိကန္ကို ေရာက္ဖူးခ်င္ေပမဲ့လည္း မတတ္ႏိုင္ပါဘူးကြာ။ ဖ်ားေနေသာ္လည္း စာၾကည့္မပ်က္ေပ။ မခ်စ္ရင္လည္းရပါတယ္။ မလာလည္းေနေပါ့။ လဲေရာ လည္းပါ ႏွစ္ခုစလံုးပါသည့္ နမူနာ၀ါက်ျဖင့္ ဆိုရလွ်င္- “ဘယ္ေတာ့ျပန္လာမွာ လဲလို႔ေမးမေနပါနဲ႔ကြာ။ ျပန္လာမယ္ ေျပာလည္း တကယ္ျပန္လာမွာမွ မဟုတ္တာ။ သူဘာ့ေၾကာင့္ထြက္သြားတယ္ဆိုတာ သူသိသလို ငါတို႔လည္း သိေနၾကတာပဲ။” အထက္စာပိုဒ္ပါ အလြန္အသံထြက္ရလြယ္ကူၿပီး ေျပျပစ္လွေသာ “ေမးမေနပါနဲ႔” ဆိုသည့္ အသံုးမ်ိဳးကို အလြန္ေထာင့္သည့္ အသံုးအႏွဳန္းျဖင့္ “မေမးေနပါနဲ႔” ဟု ေရးသားေနၾကသူမ်ားလည္းရွိပါသည္။ ျပန္မလာေတာ့ဘူး ဟူ၍သာရွိပါသည္။ မျပန္လာ ေတာ့ဘူး ဆိုသည့္အသံုးမရွိပါ။ သို႔ေသာ္ မေျပာတတ္ဘူး၊ မလုပ္တတ္ဘူး ကိုမူ ျမန္မာစကားတြင္ ေျပာမတတ္ဘူး၊ လုပ္မတတ္ ဘူး ဟု ေျပာထံုးမရွိပါ။ ဟထိုးမပါသည့္ လ်င္ႏွင့္ ဟထိုးပါသည့္ လွ်င္ အသံုးမွာလည္း မၾကာခဏမွားတတ္ေသာ စကားလံုးျဖစ္ပါသည္။ လ်င္ကို အဘိဓာန္တြင္ လ်င္/လယင္၊လွင္/ႀကိ-၁၊ ျမန္သည္။ ၂၊ ပါးနပ္သြက္လက္သည္။ က်င္လည္သည္။ ဟုေဖၚျပထားၿပီး လွ်င္ ကို လွ်င္/ လွယင္၊ ယင္/ သမ္- အေၾကာင္းအရာတစ္ခုသည္ အျခားအေၾကာင္းအရာ တစ္ခုကို မွီ၍သာ လွ်င္ျဖစ္မည့္အေၾကာင္း ဆက္စပ္ညႊန္ျပေသာ စကားလံုး။ “သူလာလွ်င္ ငါသြား မည္။ ေပးလွ်င္ယူမည္။” /လွယင္/ စည္း- အေရအတြက္ကို အတိ အက်ျပျခင္းျဖင့္ ေလးနက္ေစေသာ စကားလံုး။ “တစ္ဦးလွ်င္ တစ္ခုစီယူပါ။” ဟုေဖၚျပထားပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အမ်ားနည္းတူ ေမ့တတ္၍ ဟထိုးမပါေသာ လ်င္ ကို [rush, quick, fast] “အလ်င္အျမန္ လုပ္ကိုင္ ေဆာင္ရြက္သည္။” ဟုအလြယ္မွတ္ထားၿပီး က်န္အဓိပၸာယ္မ်ားျဖစ္ေသာ ေျခလ်င္တပ္ရင္း၊ အလ်င္အျမန္၊ လ်င္လိုက္သမွ လွစ္လွစ္ ကေလး စသည္တို႔ကို ဆင့္ပြားေတြးယူပါသည္။ ဟထိုးပါသည့္ လွ်င္ကို အလြယ္ဆံုး [if] ႏွင့္တြဲမွတ္ပါသည္။ အမ်ားသိၿပီးသား [if, unless] ဆိုပါေတာ့။ ဘာျဖစ္လွ်င္၊ ညာျဖစ္ လွ်င္ ဆိုသည့္အဓိပၸာယ္ေပါ့။ မလုပ္သင့္ တာကိုလုပ္လွ်င္ ဒုကၡေရာက္လိမ့္မည္။ သားသမီးေတြလိမ္မာလွ်င္ မိဘမ်ားစိတ္ခ်မ္း သာရသည္။ ပင္လယ္ထဲေရာက္လွ်င္ လွိဳင္းမူးတတ္သည္။ “ေျခလ်င္တပ္ကို ၀င္လွ်င္ ေတာထဲသြားၿပီး ေတာင္တက္ရမည္။” ဟထိုးမပါသည့္လ်က္ ကို အဘိဓာန္တြင္ လ်က္/ယက္/ႀကိ- အရည္ပ်စ္စသည္ကို လွ်ာျဖင့္တို႔၍စားသည္။ လ်က္/ လယက္၊ ယက္/သမ္-၁၊ ေရွ႕ႀကိယာႏွင့္ ေနာက္ႀကိယာ တို႔၏ အနက္ကို တစ္ၿပိဳင္နက္ျဖစ္ေၾကာင္း ျပေသာစကားလံုး။ “ေမွာက္လ်က္ အိပ္သည္။” ၂၊ ေရွ႕၀ါက်ႏွင့္ ေနာက္၀ါက်ကို ဆန္႔က်င္ေသာအနက္ျဖင့္ ဆက္ေပးေသာ စကားလံုး။ “ဆံုးမပါလ်က္ နားမေထာင္။” ဟုေဖၚျပထားပါသည္။ ဟထိုးပါသည့္ လွ်က္ အသံုးကို ျမန္မာအဘိဓာန္ႏွင့္ သတ္ပံုက်မ္းတို႔တြင္ မေတြ႔ရပါ။ ကၽြန္ေတာ္က ဟထိုးမပါသည့္လ်က္ကို ကာ၊ ရင္း တို႔တြင္သံုးသည့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ျဖစ္ပ်က္ မွဳကိုျပေသာ စကားလံုးအျဖစ္ အဂၤလိပ္ စကားလံုး [v-ing, while, as,] တို႔ျဖင့္လည္းေကာင္း၊ ေသာ္လည္းဆိုသည့္ စကားလံုးကဲ့သို႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ အနက္အျဖစ္ သံုးသည့္စကားလံုးအျဖစ္ [although, though, in spite of, despite, with] စသည့္ စကားလံုးမ်ားျဖင့္ လည္းေကာင္း တြဲဖက္မွတ္သားပါသည္။ လ်က္ကို တစ္ၿပိဳင္နက္ျဖစ္ေၾကာင္း ျပေသာစကားလံုးအျဖစ္ “သမီးေလးကိုေပြ႔ပိုက္လ်က္ အေျပးလိုက္ ရွာသည္။” “ကေလး ခါးထစ္ခြင္ခ်ီလ်က္ ေစ်းေတာင္းေခါင္းေပၚရြက္ထား သည့္ အမ်ိဳးသမီး” “အမဲရိုးကိုခဲလ်က္ ေျပးထြက္သြားေသာဂုတ္က်ား” “လယ္ကန္သင္း ရိုးေဘးတြင္ ေမွာက္လ်က္ေနရာယူထားေသာ စစ္သားမ်ား” စသည့္ ပုဒ္စုမ်ား၊ ၀ါက် မ်ားတြင္ အသံုးျပဳသည္ကို ေတြ႔ရပါသည္။ ဆန္႔က်င္ဘက္အနက္အျဖစ္ သံုးသည့္စကားလံုးအျဖစ္ “ခ်စ္ပင္ခ်စ္လ်က္ အေျပာခက္။” “ေငြလံုလံု ေလာက္ေလာက္ရွိပါလ်က္ လိုခ်င္သည့္ အရာကိုမ၀ယ္။” စသည့္၀ါက်မ်ား တြင္ အသံုးျပဳေလ့ရွိပါသည္။ လ်က္အသံုးႏွင့္ပတ္သက္၍ ကၽြန္ေတာ္စိတ္တြင္စြဲေနေသာ၀ါက်တစ္ေၾကာင္းမွာ သူ႔ကၽြန္မခံၿပီ ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကား ၏ ဇာတ္၀င္ခန္း တစ္ခုတြင္ ေလွသင္းအတြင္း၀န္ အျဖစ္သရုပ္ေဆာင္သည့္ (ဦး) ညြန္႔၀င္းေျပာခဲ့ေသာ “ေျခေတြလက္ေတြ အေကာင္း ပကတိ ရွိပါလ်က္ကနဲ႔ အသိဥာဏ္ပညာ ခ်ိဳ႕တဲ့ညိွဳးႏြမ္းလို႔ ငါတို႔ေျခလက္ေတြ က်ိဳးကုန္ၾကၿပီကြ” ဆိုသည့္ စကားျဖစ္ပါသည္။ ေနာက္ထပ္အမွားမ်ားေသာ အသံုးတစ္ခုမွာ လည္ရစ္မပါေသာ ဌ၀မ္းဘဲႏွင့္ လည္ရစ္ ပါေသာ ႒၀မ္းဘဲ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ကေတာ့ “ေရွ႕ျဖဳတ္၊ ေနာက္ထည့္” ဟုမွတ္သား ထားပါသည္။ဌာန၊ ဌာေန၊ ဌာပနာ၊ ဌာန္ကရိုဏ္း စသည့္စကားလံုးမ်ားတြင္ လည္ရစ္မပါေသာ ဌ၀မ္း ဘဲကို ေရွ႕ကထားသည္ကို ေတြ႔ရမည္ ျဖစ္သည္။ ထိုသို႔လည္ရစ္မပါေသာ ဌ၀မ္းဘဲ ကို သံုးသည့္အတြက္ လည္ရစ္ျဖဳတ္ထားသည့္ သေဘာျဖင့္ “ေရွ႕ျဖဳတ္” ဟုမွတ္ထား ပါသည္။ ဆ႒မ၊ အ႒မ၊ ဥကၠ႒၊ ဒိ႒ိ၊ ဓိ႒ာန္ တို႔တြင္အသံုးျပဳသည့္ ႒၀မ္းဘဲတြင္ လည္ရစ္ပါပါသည္။ ထိုသို႔ အလယ္စာလံုး၊ ေနာက္စာလံုး မ်ားတြင္ လည္ရစ္ပါသည့္ ႒၀မ္းဘဲ အသံုးျပဳသည္ ကို အစြဲျပဳၿပီး “ေနာက္ထည့္” ဟု မွတ္သားထားပါသည္။ကၽြန္ေတာ့္မွတ္သားနည္းမွာ လူတိုင္းအတြက္ အဆင္ေျပခ်င္မွေျပပါလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ကဲ့သို႔ နီးစပ္ရာ သို႔မဟုတ္ မိမိ အားသန္ရာ တစ္ခုခုႏွင့္တြဲဖက္ မွတ္သားတတ္ သည့္ စာေပ၀ါသနာရွင္အခ်ိဳ႕အတြက္ အသံုးတည့္လွ်င္မူ အက်ိဳးမယုတ္ ဟုထင္ပါသည္။ ျမန္မာစာ၊ ျမန္မာစကား အသံုးျပဳရာတြင္ ယခုအခ်ိန္ထိ အျငင္းပြားဖြယ္ရာ စကားလံုး တခ်ိဳ႕တေလ က်န္ပါေသးသည္။ လူတိုင္း ေျခာက္ပစ္ကင္းသဲလဲစင္ မျဖစ္ႏိုင္ေသာ္ လည္း တတ္ႏိုင္သမွ် စာလံုးေပါင္း၊ သတ္ပံု သတ္ညႊန္း မမွားေအာင္ ေရးပါက ကိုယ္ေရး သည့္စာကို ဖတ္သည့္ စာဖတ္သူအား ေလးစားရာေရာက္သည္ဟု ျမင္ပါသည္။ “သပ္ပုန္ေဒ မွားလဲ အေယးမက်ီးပါဗူးကြာ။ ဏားဠယ္ယင္ ပ်ီးဒါဘာဘဲ။ ကိုေယးျခင္ သလို ေယးေဒါ့ ဗာဖ်စ္လဲ။” ဟုေစာဒက တက္လာပါက အေထြအထူးေျပာရန္ မရွိပါ ခင္ဗ်ား။ စာေပ၊ ဘာသာစကားကို အေလးထားၾကသူမ်ား အတြက္သာ ဤေဆာင္းပါး ကို ေရးျခင္းျဖစ္ပါသည္။ လြန္ခဲ့သည့္ ဆယ့္ေလးငါးႏွစ္ခန္႔က ဆရာျမင့္သန္း(ၾသစေတလ်) ေဆာင္းပါး တစ္ပုဒ္တြင္ေျပာခဲ့သည့္ စကားကို သတိရမိပါသည္။ ဆရာေျပာခဲ့သည့္စကားမွာ “စနစ္တက် သင္ယူေလ့လာ ဆည္းပူးအပ္ေသာ ပညာမွန္သမွ် လမ္းေဘးက ရြက္က်ပင္ေပါက္ မဟုတ္။” ဟူ၏။ ပညာသည္သာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘ၀ကို လမ္းျပေပးႏိုင္သည့္ မီးရွဴးတန္ေဆာင္မဟုတ္ပါေလာ။

Read More

ေတြးမိေတြးရာ ၿမန္မာစာ (၂)

ခ်စ္စရာ႔ သမိုင္းအေမြအႏွစ္ အသံမ်ား ဘာသာစကားတိုင္း အသံေျပာင္းလဲမွဳရွိသည္ကို စာေပ၊ ဘာသာစကားစိတ္၀င္စားသူတို႔ သိထားၿပီးသား ျဖစ္ပါသည္။ ထိုအသံေျပာင္းလဲမွဳတို႔သည္ စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းသလို ခ်စ္စရာလည္းေကာင္းပါသည္။ အသံေျပာင္းလဲပံုမ်ားကို သဒၵ ေဗဒ ပညာရွင္မ်ားက ပညာရပ္ရွဳေထာင့္က ခ်ဥ္းကပ္ တင္ျပေလ့ ရွိေသာ္လည္း လက္ေတြ႔ေျပာဆိုေနၾကသည့္ ဘာသာစကားနယ္ပယ္ရွိ အသံေျပာင္းလဲမွဳအခ်ိဳ႕မွာ ပညာရပ္နယ္ပယ္တြင္ အကၡရာတင္၍ မွတ္သားရန္ မလြယ္ကူ ေၾကာင္း ေတြ႔ရပါလိမ့္မည္။ Pronunciation ကို ျမန္မာလို အသံထြက္ဟုေခၚေၾကာင္း အမ်ားအသိျဖစ္သည္။ ဥပမာ play, eat, children, community စသည့္ အဂၤလိပ္စာလံုးေပါင္းမ်ားအား မည္ကဲ့သို႔ အသံထြက္ရမည္ကို အဘိဓာန္မ်ားတြင္ phonetic symbol မ်ား ျဖင့္ျပ ထားပါသည္။ ျမန္မာစာလံုးေပါင္းမ်ားအတြက္လည္း ျမန္မာအဘိဓာန္တြင္ အသံထြက္နည္းကို ယွဥ္တြဲေဖၚျပ ထားပါသည္။ Accent ကိုေလသံ ဟုေျပာရမည္ထင္သည္။ ဥပမာ ရန္ကုန္ေလသံ၊ မႏၱေလးေလသံ၊ ေမာ္လၿမိဳင္ေလသံ စသည္ျဖင့္ ေဒသကိုလိုက္၍ ကဲြျပားျခားနားေသာ ေလသံကိုဆိုလိုပါသည္။ Intonation မွာ ေလယူေလသိမ္း အသံအတက္အက်ျဖစ္သည္။ “ခ်စ္၊ ခ်စ္၊ ကိုဘႏွစ္ေရ။ အခ်န္တန္ေတာ့ သူ႔အေမရင္ခြင္ထဲ ပက္ခနဲ ေျပး၀င္သြားမွာ။ အဲဒီအခါက်ေတာ့ တစ္ခင္းလံုးကုန္တာေတာင္ တစ္ေစ့ခ်ိုဳတယ္ ေျပာမွာမဟုတ္ဘူး” ဆိုသည့္ ၀ါက်ကို ရြတ္ဆိုၾကည့္ပါက Intonation အသံအတက္အက် သေဘာကိုရိပ္စားမိပါလိမ့္မည္။ ျမန္မာစာေပခ်စ္ျမတ္ႏိုးသူတစ္ေယာက္အေနျဖင့္ ျမန္မာစကားသံေျပာင္းလဲမွဳအေၾကာင္းကို အနည္းငယ္ ေဆြးေႏြး လိုပါသည္။ International Phonetic Symbol မ်ားကိုစနစ္တက်ေလ့လာခဲ့ဖူးျခင္းမရွိသျဖင့္ စကားလံုးတစ္လံုး၏ အသံထြက္ကို မည္မွ် တိက်မွန္ကန္ေအာင္ ညႊန္ျပႏိုင္ျခင္း ရွိသည္ကို အကဲမျဖတ္ႏိုင္ေသာ္လည္း ျမန္မာအဘိဓာန္တြင္ စကားလံုးမ်ားႏွင့္ အတူ ယွဥ္တြဲ ေဖၚျပထားသည့္ အသံထြက္နည္းအခ်ိဳ႕မွာ ျပင္ပတြင္ ျမန္မာလူမ်ိဳးတို႔ အမွန္တကယ္ထြက္သည့္အသံႏွင့္ ကြဲျပားျခားနား ေနပါသည္။ ဤသို႔ဆိုရျခင္းမွာ အပင္ပန္းခံၿပီး အဘိဓာန္ျပဳစုခဲ့ေသာ ပညာရွင္မ်ား၊ ဆရာႀကီးမ်ား ၏ ေစတနာႏွင့္ ႀကိဳးစားအားထုတ္မွဳမ်ားကို ေစာ္ကားလိုသည့္ အဂါရ၀စိတ္ျဖင့္ ေျပာ ဆိုျခင္းမဟုတ္ေၾကာင္း ဦးစြာ ေမတၱာရပ္ခံလိုပါသည္။ အသံကို သေကၤတ တစ္ခုခုျဖင့္ တစ္ထပ္တည္းတူေအာင္ျပဆိုေရးသားရန္ မလြယ္ဟု ထင္ပါသည္။ မိတ္ေဆြထား၀ယ္သား မ်ားက ထား၀ယ္စကားကို စာေရးျပရန္ မလြယ္ ကူေၾကာင္းေျပာၾကသည္။ ထား၀ယ္စကား မွမဟုတ္ ျမန္မာစကားသံကိုလည္း စာျဖင့္အတိအက်ေရးျပရန္မလြယ္ကူပါ။ အနီးစပ္ဆံုး မွန္းဆ၍ရေအာင္ သာ ေရးျပေနၾကရျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ဆိုလိုသည္မွာ အသံကို အသံ (နားအၾကား) ျဖင့္ သင္ယူျခင္းကသာ အနီးစပ္ဆံုး မွန္ကန္ေသာအသံကို ရႏိုင္လိမ့္မည္ဟုထင္ပါသည္။ ဥပမာ၊ ျပည္ေထာင္စု ကို ျမန္မာအဘိဓာန္တြင္ ျပည္ေထာင္စု/ ပ်ီေဒါင္ဇု/န ဟုျပပါသည္။ သို႔ေသာ္ ျမန္မာစာကားသံ ပီပီသသရြတ္ဆိုတတ္သူတစ္ေယာက္အေနႏွင့္ “ပ်ီေဒါင္ဇု” ဟုလည္းေကာင္း စာေရးသားသည့္ အတိုင္း “ျပည္ေထာင္စု” ဟုလည္းေကာင္း ထြက္လိမ့္မည္မဟုတ္ပါ။ ျမန္မာလူမ်ိဳးတစ္ေယာက္ အမွန္တကယ္ ပီပီသသ ရြတ္ဆို သည့္အသံမွာ စာေရးျပရန္ ခက္ပါသည္။ အဘိဓာန္တြင္ ျပဆိုသည့္အတိုင္း အလယ္ စာလံုးကို ေဒါင္ ဟုမထြက္ပါ။ ရေကာက္ ႏွင့္ ဒေဒြး ေရာေမႊထားသည့္ အသံျဖစ္ၿပီး ရေကာက္ဘက္ကို အသံပိုယိုင္သည္ဟု ထင္ပါသည္။ ထို႔အတူ အိမ္တြင္းေရး၊ အိမ္ေထာင္၊ တို႔တြင္လည္း အဘိဓာန္ က ျပသည့္ အတိုင္း အိန္ဒြင္းေယး၊ အိန္ေဒါင္ ဟုမထြက္ဘဲ အလယ္စာလုံးမ်ားျဖစ္ေသာ ဒြင္း ႏွင့္ ေဒါင္တို႔ကို နငယ္ႏွင့္ ဒေဒြး ေရာထားသည့္ အသံမ်ိဳးျဖင့္သာထြက္ပါသည္။ ယင္းကဲ့သို႔ပင္ မသိဘူးဆိုသည့္ျမန္မာစကားသံကို စကားပီသစြာေျပာ တတ္ သည့္ ျမန္မာစစ္စစ္တစ္ေယာက္က မသိဘူး ဟုမျပာ ဘဲ ေနာက္ဆံုးစကားလံုး “ဘူး” ကို “၀” သံ ပီပီသသမဟုတ္သည့္ “၀ူး” ႏွင့္ခပ္ဆင္ဆင္ အသံမ်ိဳးျဖင့္သာ ေျပာေလ့ရွိပါသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ရြဲ႕ၿပီးေျပာသည့္ အခါမ်ိဳးတြင္က်မွ မ…သိ…ဘူး…ဟု တစ္လံုးခ်င္း ပီပီသသေျပာဆိုတတ္ပါသည္။ အစ္ကိုႀကီး၊ အစ္မႀကီး တို႔ကိုလည္း အကိုဂ်ီး၊ အမဂ်ီး ဟု မထြက္ပါ။ အကိုရီး၊ အမရီး ဟုသာ အသံထြက္ေျပာဆိုေလ့ရွိပါသည္။ ျပႆနာမရွိ ျပႆနာရွာေနျခင္းမဟုတ္ပါ၊ အသံကိုအသံျဖင့္သာ သင္ယူျခင္းက ပိုမို နီးစပ္ဖြယ္ရွိေၾကာင္း ေျပာလိုျခင္းျဖစ္ပါသည္။ မိတ္ေဆြ ကရင္အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္က အစ္ကိုတို႔ အညာသားေတြ စကားေျပာ လိုက္ရင္ “မက်န္း၊ မာက်န္းနဲ႔” အၿမဲပါတာပဲ ဟုေျပာပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္က မရွင္း ၍ေမးၾကည့္ရာ သူက “အကိုတို႔ အညာသားေတြ စကားေျပာခါနီးက်ရင္ ဒီမွာၾကည့္စမ္း ဆိုတဲ့စကားကို အျမန္ေျပာတဲ့အခါ ကၽြန္မတို႔နားထဲမွာ မာက်န္း၊ မာက်န္း လို႔ပဲၾကား တယ္” ဟု ေျပာျပပါသည္။ မွန္ပါသည္ သူေျပာမွ သတိထားၾကည့္မိေသာအခါ ဒီမွာၾကည့္စမ္း ဆိုသည့္စကားကို အျမန္ေျပာေသာအခါ မာက်န္း ဟု အသံထြက္ သြားသည္ကို သတိထားမိလိုက္သည္။ အဂၤလိပ္စကား အျမန္ေျပာဆိုရာတြင္ ပထမအတြဲရွိေနာက္ဆံုးစာလံုးသည္ consonant (ဗ်ည္း) ျဖစ္ၿပီး ဒုတိယ အတြဲ၏ ေရွ႕စာလံုးသည္ vowel (သရ) ျဖစ္ေနပါက ပထမ အတြဲ ရွိ အဆံုးဗ်ည္းသံသည္ ဒုတိယတြဲေရွ႕စာလံုးျဖစ္ေသာ သရသံကို ဖံုးသြားသကဲ့ သို႔ပင္ျဖစ္ပါသည္။ Look at, put up, shut up, Middle East, British Airways, all of us, I’m afraid of something အစရွိသည့္ စကားလံုးမ်ားတြင္ ထိုကဲ့သို႔ အသံေျပာင္းသြားသည့္ နမူနာမ်ိဳးကို ေတြ႔ရမည္ျဖစ္သည္။ ျမန္မာဘာသာစကားတြင္လည္း ထိုကဲ့သို႔ အသံေျပာင္းလဲမွဳမ်ားရွိပါသည္။ ဘာသာေဗဒ ပညာရွင္ ဆရာ ေမာင္သာႏိုးကေတာ့ စကားသံတစ္ခုႏွင့္တစ္ခု ဆက္တိုက္ရြတ္ဆိုသည့္ အခါ ေျပာင္းလဲမွဳျဖစ္ေပၚသည့္ သေဘာကို သကၠတသဒၵါတြင္ သႏၶိ ဟု ေခၚ ေၾကာင္း၊ အသံတစ္သံကို ရြတ္ဆိုလိုက္ၿပီးေနာက္ စဥ္းငယ္ ရပ္တန္႔ေနၿပီး မွ ေနာက္တစ္သံဆက္ ရြတ္ျခင္းကို အပြင့္စပ္ ဟုေခၚေၾကာင္း၊ အနည္းငယ္မွ် ရပ္တန္႔ျခင္းမရွိဘဲ ဆက္တိုက္ရြတ္ ဆိုသကဲ့သို႔ ရြတ္ဆိုျခင္းကို အပိတ္စပ္ ဟုေခၚေၾကာင္း၊ အသံ တစ္သံႏွင့္တစ္သံၾကား အပြင့္စပ္ ရွိေနပါက အသံေျပာင္းလဲွမွဳမျဖစ္ဘဲ အပိတ္စပ္ရွိေနမွသာလွ်င္ အသံေျပာင္း လဲမွဳျဖစ္ ေပၚေၾကာင္း “ျမန္မာ့စကားႏွင့္စာေပ” စာအုပ္တြင္ရွင္းျပထားပါသည္။ စကားသံအေျပာင္းအလဲႏွင့္ ပတ္သက္၍ ကရင္တိုင္းသားမိတ္ေဆြတစ္ဦးက “ျမန္မာ စကားသံ အေျပာင္း အလဲကို ၾကည့္ရတာ ျမန္မာေတြဟာ အသံထြက္ကိုထြက္ရ လြယ္ကူေအာင္ ေျပာင္းၿပီးထြက္ၾကပံု ရတယ္” ဟုေျပာပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သူ႔အဆိုကိုေထာက္ခံပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ဘိုး၊ေဘး၊ဘီ၊ ဘင္ ေရွးျမန္မာႀကီးမ်ားသည္ အသံထြက္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို စာေရးသည့္ အတိုင္း မထြက္ပဲ အလြန္ထြက္ရလြယ္ကူၿပီး နား၀င္ခ်ိဳေအာင္ အပတ္တကုတ္ႀကိဳးစား တီထြင္ၿပီး ေဖၚထုတ္ေပး ခဲ့ၾကသည္။ ဗမာ မဟုတ္သည့္ အျခားတိုင္းရင္းသားမ်ား စကား၀ဲၾကသည္မွာ နားေထာင္ေကာင္းေသာ္လည္း ဗမာစစ္စစ္က ျမန္မာစကားကို ပီသေအာင္ မေျပာတတ္၊ မေျပာႏိုင္ျခင္းမွာ ဂုဏ္ယူစရာမဟုတ္ပါ။ ဤေနရာတြင္(Dialect) ေခၚ အသြင္ကြဲျပား ျမန္မာစကားျဖစ္သည့္ ထား၀ယ္၊ ၿမိတ္၊ ေယာ၊ ဓႏု အစရွိ သည့္ ေဒသိယ စကားကိုေျပာဆိုေနၾကသည့္ ျမန္မာတိုင္းရင္းသားမ်ား၏ စကားသံ၀ဲျခင္းကို မဆိုလိုပါ။ တိုင္းရင္းသူ အဆိုေတာ္ေလး အယ္(လ္)ဆိုင္းဇီ က “မိုးေရထဲမွာ အခ်စ္ရယ္ ခဏေလး ေတြ႔႕လိုက္မိတိုင္း” ဆိုသည့္ သီခ်င္း စာသားကို စကားသံ ၀ဲ၀ဲျဖင့္ သီဆိုထား သည္မွာ အလြန္နားေထာင္၍ ေကာင္းေသာ္လည္း ရုပ္သံအဆိုၿပိဳင္ပြဲတစ္ခုတြင္ အညာ သူမ ျမန္မာစစ္စစ္ တစ္ေယာက္က အယ္(လ္)ဆိုင္းဇီကိုတုပၿပီး မတူတူေအာင္ အတင္း လိုက္၀ဲေနသည္မွာ အၾကည့္ရ ဆိုးလွသည္။ အေမရွိသည့္ အညာကို ေခတၱျပန္ရင္း စားေနက်ကြမ္းယာဆိုင္က ဆိုင္ရွင္ကို နာမည္ ဘယ္လိုေခၚသလဲဟု ေမးၾကည့္ရာ “ကိုသိန္းတန္” ဟု စာေရးသည့္အသံ အတိုင္းေျဖ သည္။ သူ႔အသံထြက္က ကၽြန္ေတာ့္နားထဲ ေထာ္ေလာ္ကန္႔လန္႔ၾကီး ၀င္လာ သည္။ ပဲခူးတိုင္းေရႊေတာင္ၿမိဳ႕ကိုေရာက္စဥ္က ၿမိဳ႕ခံေတြက သူတို႔ၿမိဳ႕ကို စာေရးသည့္အတိုင္း အသံထြက္ၿပီး ေျပာေနၾကတာ ၾကားရသည္။ တစ္ခါက စိန္ေသြးပါသည့္ လူငယ္တစ္ေယာက္ ဇာတိမာန္ သီခ်င္းကို စပ္ၿဖဲၿဖဲမ်က္ႏွာျဖင့္ မပီ့တပီ သီဆိုေနပံုကို ျမန္မာ့အသံက ထုတ္လႊင့္စဥ္ ၾကည့္လိုက္ရရာ အေတာ္စိတ္ပ်က္မိ သည္။ ေဃာသသံ၊ အေဃာသသံ မမွန္ဘဲ အဆင္ေျပသလိုဆိုေနသည့္ ဇာတိမာန္ သီခ်င္းမွာ စိတ္ဓာတ္တက္ၾကြၿပီး ဇာတိမာန္ေတြထက္သန္လာဖို႔ေ၀းစြ သီခ်င္းဆံုးေအာင္ အေတာ့္ကို သည္းခံ နားေထာင္လိုက္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ယခုေျပာဆိုေနသည့္ စကားသံမပီျခင္းဆိုသည္မွာ ဥပမာ ေတာင္တြင္းႀကီး နယ္ဘက္ ရြာအခ်ိဳ႕မွ အညာသားမ်ား တ ႏွင့္ သ မကြဲျခင္းမ်ိဳး ( ဘူးတီးနဲ႔ ၀က္တား ခ်က္တာ တိုးလို႔ တံမံတလင္းေပၚ တြန္ပစ္လိုက္ရတယ္။)၊ ပ်ဥ္းမနား၊ က်ည္ေတာင္ကန္ ဘက္မွ စ/ဆ အသံကို သသံႏွင့္ ေျပာဆိုျခင္းမ်ိဳး ( အၿမဲသပ္သု တဲ့ေကာင္ အခု သသံုး လံုးက ေခၚသစ္ေနတယ္။)၊ ရမည္းသင္း နယ္အခ်ိဳ႕က ခသံကို ယ/ရ သံျဖင့္ေျပာျခင္းမ်ိဳး (ရွံဳပုတ္ေတြ ရွဳပ္ေနေတာ့ ရွင္ေတြအရမ္းေပါတယ္။)၊ ကၽြန္ေတာ့္ဖခင္ဇာ တိ ျမင္းျခံ၊ ေတာင္သာနယ္အခ်ိဳ႕က အညာသူ အညာသားမ်ား တ သံကို သ သံႏွင့္ ေျပာျခင္းမ်ိဳး ( ဟုတ္သယ္ ဆရာမရဲ႕၊ သူ႕အစ္ကိုက အရမ္းအလုပ္မ်ား သာ)၊ ေမာ္လၿမိဳင္နယ္ဘက္ႏွင့္ ၿမိတ္နယ္ဘက္က လူအခ်ိဳ႕ ယ/ရ သံကို စ/ဆ သံျဖင့္ ေျပာျခင္းမ်ိဳး (ဆင္ေနာ္ ဆင္ ဆုပ္ဆုပ္စက္ဆက္ မလုပ္နဲ႔၊ ဆင့္လမ္းဆင္သြား။) စသည့္ ေဒသသံ၀ဲေနျခင္းကို ဆိုလိုသည္မဟုတ္ပါ။ ျမန္မာစကားကို ပီပီ သသ ေျပာႏိုင္ပါလ်က္ ကနဲ႔ ျဖစ္သလို၊ ႀကံဳသလို ေျပာဆိုေနၾကသည့္ အေလးမထားမွဳကို ဆိုလိုျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ျမန္မာစကားမပီေတာ့ ဘာျဖစ္သလဲဟုေငါ့လာလွ်င္ ဘာမွမျဖစ္ပါ၊ အလုပ္ျဖစ္ရုံေျပာ တတ္လွ်င္လည္းရပါသည္ ဟုသာေျဖလို ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ျမန္မာသံသီခ်င္း သီဆို လွ်င္လည္းေကာင္း၊ ျမန္မာလူထုကို မိန္႔ခြန္းေျပာလွ်င္ ေသာ္လည္းေကာင္း ျမန္မာလို ပီပီ သသ ဆိုႏိုင္၊ ေျပာႏိုင္လွ်င္ အတိုင္းအတာတစ္ခုအထိ ပို၍အက်ိဳး သက္ေရာက္မွဳရွိမည္ မွာ မလဲြဟုဆိုခ်င္ပါသည္။ တစ္ခါကျမန္မာျပည္ဖြား အိႏၵိယအမ်ိဳးသားလူငယ္တစ္ေယာက္ ကိုျမႀကီး၏ မိုး သီခ်င္းႏွင့္ အဆိုၿပိဳင္ပြဲတစ္ခုမွာ ပထမရသြားတာ ၾကည့္ဖူးသည္။ သူ႔ပင္ကို သံႏွင့္ ျမန္မာသံသီခ်င္းကို ျမန္မာေတြေငးယူရေလာက္ေအာင္ သီဆို သြားခဲ့ သည္မွာ ေလးစားအားက် ဖြယ္ ေကာင္းလွသည္။ မပီကလာ ပီကလာႏွင့္ ျမန္မာ သံသီခ်င္း သီဆိုေနသူမ်ား အတုယူဖြယ္ေကာင္းလွသည္။ အသံေတြက ခ်စ္စရာေကာင္းပါသည္။ ထိုခ်စ္စရာေကာင္းေသာ အသံေတြကို ကေရာ္ကမည္ နေမာ္နမဲ့ႏွင့္ မေတာ္မတည့္ေတြ ေျပာဆိုၿပီး မဖ်က္ဆီးပစ္လိုက္သင့္ပါ။ တကၠသိုလ္၀င္တန္းအတြက္ျပဌာန္းထားသည့္ ကဗ်ာ စာအုပ္ထဲမွကဗ်ာမ်ားကို ျမန္မာသံ ပီပီ သသႏွင့္ ရြတ္ဆိုၾကည့္ပါက အလြန္နားေထာင္ေကာင္းသည္ကို ေတြ႔ရပါလိမ့္မည္။ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ စကားမပီသူမ်ားကို ပ်က္ရယ္ျပဳေျပာဆိုလို၍မဟုတ္ပါ။ ပီေအာင္ေျပာႏိုင္ပါလွ်က္ ျဖစ္ကတတ္ဆန္း ေျပာဆိုေနၾကသည့္ အသံမ်ားကို နားကေလာ၍သာ ေျပာေနရျခင္းျဖစ္ပါသည္။ တိုင္းျပည္တစ္ျပည္ထူေထာင္ႏိုင္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ဘိုး၊ ေဘး၊ ဘီ၊ ဘင္မ်ား အသက္၊ ေသြး၊ ေခၽြး ေျမာက္မ်ားစြာေပး ခဲ့ရသည္။ ဒီကေန႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေျပာဆိုေနေသာ စကားလံုးမ်ားတြင္ ပါ၀င္သည့္ အကၡရာ တစ္လံုးတိုင္း တစ္လံုးတိုင္းသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘိုး၊ ေဘး၊ ဘီ၊ ဘင္မ်ား ထားရစ္ခဲ့သည့္ သမိုင္း အေမြအႏွစ္မ်ားပင္ျဖစ္ပါသည္။

Read More

ေတြးမိေတြးရာၿမန္မာစာ (၁)

တ၊ ႏွစ္၊ သံုး၊ ေလး ရဲေက်ာ္သူရ လူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳး၏ဘာသာစကားဟူသည္ အခ်ိန္ေရစီးႏွင့္အတူ ေျပာင္းလဲေနပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိခင္ ဘာသာ ျမန္မာစာမွမဟုတ္ တစ္ကမၻာလံုးရွိ ဘာသာစကားမ်ား သူ႔ေခတ္ႏွင့္သူ ေျပာင္းလဲလာၾကသည္ သာ ျဖစ္သည္။ ျမန္မာစာ သတ္ပံုသတ္ညႊန္း ကိစၥတြင္ ျပႆနာအရွာခံရဆံုး စကားလံုးမွာ စသတ္ပါသည့္ “တစ္” ႏွင့္ စသတ္မပါသည့္ “တ” ျဖစ္သည္။ ထိုစာလံုးေပါင္း အျငင္းပြားမွဳမွာ ႏိုင္ငံေရးပေယာဂ မကင္းဟု ျမင္ပါသည္။ စသတ္ပါသည့္ “တစ္” ကို ယခင္ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီ ဥကၠ႒ေဟာင္း ဦးေန၀င္းက ထိုကဲ့သို႔ ေရးသား ရမည္ဟု အမိန္႔ေပးခဲ့သျဖင့္ ေရးခဲ့ရျခင္းျဖစ္ၿပီး အဆိုပါေရးထံုးမွာ ေရွးစာေပမ်ားတြင္ မရွိသျဖင့္ မွားယြင္းေၾကာင္း ေဆာင္းပါးရွင္ အခ်ိဳ႕က ဆိုၾကသည္။ အခ်ိဳ႔႕ကလည္း ဦးေနဝင္းေျပာသည့္အတိုင္းဆိုလွ်င္ ဂႏၳ၀င္စာမ်ားကို “တစ္ေပလ်ဥ္း လ်ဥ္း၊ တစ္ညွင္းဆိုးဆိုး၊ တစ္ညွိဳး လ်လ်၊ တစ္တတလြမ္း” စသည္ျဖင့္ တ၀မ္းပူ စသတ္ျဖင့္ေရးရမည္ေလာဟု ရြဲ႕ၾကသည္။ ေရွးစာေပမ်ားတြင္ “တစ္” ဟုမသံုးဘဲ စသတ္မပါသည့္ “တ” ကိုသာသံုးေၾကာင္း က်မ္းႀကီး၊ က်မ္းခိုင္ အကိုးအကားမ်ားျဖင့္ စသတ္ပါသည့္ “တစ္” ကို ထိုးႏွက္ၾကေလသည္။ ဦးေန၀င္းက စသတ္ပါသည့္ “တစ္” ကို သံုးရမည္ သို႔မဟုတ္ သံုးသင့္သည္ ဟု ေျပာဆိုခဲ့ျခင္းမွာ ေနရာတကာ “တစ္” ကို သံုးရမည္ဟု ဆိုလိုျခင္း မဟုတ္တန္ရာ။ ဂဏန္း ၁ ကို စာျဖင့္ေရးသားသည့္အခါက်မွသာ စသတ္ပါသည့္ “တစ္” ကို သံုးရမည္ေၾကာင္း လမ္းညႊန္ခဲ့သည္ဟု ၾကားဖူးပါသည္။ ေတြ႔သမွ် တဝမ္းပူကို စသတ္ရမည္ဟုေတာ့ ဦးေနဝင္း မမွာခဲ့တန္ရာဟုယူဆရပါသည္။ သတ္ပံု သတ္ညႊန္း အေလးမထားသူတို႔က ေနရာတကာ စသတ္ “တစ္” ကို သံုးလာ ၾကသည့္အတြက္ မ်က္စိစပါးေမႊးစူးစရာ ျဖစ္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ျမန္မာစာကို အေလးထားေရးသားသူတို႔အဖို႔မွာမူ စသတ္ပါသည့္ “တစ္”ႏွင့္ စသတ္မပါေသာ “တ” တို႔ကို သူ႔ေနရာႏွင့္ သူ မွန္ေအာင္သံုးႏိုင္လိမ့္မည္ဟုယူဆပါသည္။ဦးေန၀င္းက အမိန္႔ေပးခဲ့သျဖင့္ ဂဏန္း ၁ ကို ကိုယ္စားျပဳသည့္ စကားလံုးတြင္ စသတ္ပါေသာ “တစ္” ကို အသံုး မျပဳ လိုပါက “တစ္၊ ႏွစ္၊ သံုး၊ ေလး” ကို “တ၊ ႏွစ္၊ သံုး၊ ေလး” ဟုေရးရန္သာရွိပါေတာ့သည္။ ေရွးက “ဖခင္၊ အေဖ၊ ေဖေဖ” တို႔ကို “ဘခင္၊ အေဘ၊ ေဘေဘ” ဟူ၍လည္းေကာင္း “ဓား” ကို “ထား” ဟူ၍လည္း ေကာင္း စသည္ျဖင့္ေရးသားၾကပါသည္။ ယခုမည္သူမွ ထိုကဲ့သို႔ သံုးႏွဳန္းေရးသားျခင္း မရွိေတာ့ပါ။ ေခတ္ႏွင့္ မေလ်ာ္ ညီေတာ့ သည့္ ေရးထံုး မ်ားကို ေၾကာင္းက်ိဳးဆီေလ်ာ္က ျပင္ဆင္သံုစြဲၾကစၿမဲျဖစ္ပါသည္။ ျမန္မာစာကို စိတ္၀င္စားၿပီးခ်စ္ျမတ္ႏိုးသူတစ္ေယာက္အဖို႔ “တစ္ေက်ာင္း တစ္ဂါထာ၊ တစ္ရြာ တစ္ပုဒ္ဆန္း” ကဲ့သို႔ ဂဏန္း ၁ ကို ကိုယ္စားျပဳေရးသားရမည့္ေနရာ၌ စသတ္မ ထည့္ဘဲ “တေက်ာင္း တဂါထာ၊ တရြာ တပုဒ္ဆန္း” ဟု ေရးသားမည္မဟုတ္သလို “တတြတ္တြတ္၊ တေထာင္းေထာင္း၊ တစြတ္စြတ္၊ တဖ်စ္ေတာက္ေတာက္၊ တရိပ္ရိပ္” တို႔ကဲ့သို႔ ဂဏန္းတစ္ကို ကိုယ္စားမျပဳသည့္ ေနရာမ်ားတြင္လည္း “တစ္တြတ္တြတ္၊ တစ္ေထာင္းေထာင္း၊ တစ္စြတ္စြတ္၊ တစ္ဖ်စ္ေတာက္ေတာက္၊ တစ္ရိပ္ရိပ္” ဟူ၍ ေရးသားလိမ့္မည္မဟုတ္ပါ။ ျမန္မာစာကို အေလးမထား သူတို႔ ႀကံဳသလို ေရးခ်င္ရာေရးေနၾက၍သာ အရုပ္ဆိုးေနျခင္းျဖစ္ပါသည္။ သတ္ပံု သတ္ညႊန္းဆိုသည္မွာ မွားတတ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ အမွားႀကီးႏွင့္ အမွားေလးေတာ့ ရွိပါလိမ့္မည္။ “ပသတ္” ႏွင့္ ထုပ္မွာလား “တသတ္” ႏွင့္ ထုတ္မွာလား ဆိုသည္မွာ ဇေ၀ဇ၀ါ ျဖစ္ႏိုင္ေသာ္လည္း “စာသင္ေက်ာင္း” ကို ေတာ္တန္ရံု စာတတ္သူတစ္ေယာက္ အေနျဖင့္ “စာသင္ေၾကာင္း” ဟု ေရးလိမ့္မည္မဟုတ္ပါ။ ျမန္မာစာ အေရးအသားတြင္ အနာဂတ္ကာလကို ရည္ညႊန္းသည့္ “မည္” (သြားမည္၊ စားမည္၊ လာမည္) ကို အေျပာ စကားတြင္ “မယ္” ဟုေရးသားသံုးႏွဳန္းေသာ္လည္း “မည္”့ အစား “မယ့္” ဟုမသံုးဘဲ ေရွးကေရးထံုးအတိုင္း “မဲ”့ ကိုသာ ေရးသားသံုးႏွဳန္းၾက သည္ကို ေတြ႔ရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အပါအ၀င္ စာေရးသူအခ်ိဳ႕ကေတာ့ “မည္”့ အစား “မဲ”့ ကိုမသံုးဘဲ “မယ့္” ကိုသာ ေရးသားသံုးစြဲေလ့ရွိပါသည္။ ျမန္မာအဘိဓာန္တြင္ မဲ့ ကို “န၀ိ- မရွိေသာ၊ ႀကိ- ၁၊ ပါးစပ္ကို တြန္႔ရြဲ႕သည္။ ၂၊ ပါးစပ္ကို တြန္႔ရြဲ႕၍ မၾကည္သာသည့္ သေဘာကိုျပသည္။” ဟူ၍သာ ေတြ႔ရၿပီး အနာဂတ္ကာလကို ရည္ညႊန္းသည့္ အဓိပၸါယ္မေတြ႔ရပါ။ မယ္ ကိုမူ “န-၁၊ အမိ။ မိခင္။ ၂၊ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးသူ အမ်ိဳးသမီးကို အမ်ိဳးသားက ေခၚေသာအမည္။ ၃၊ မယ္ဘြဲ႔ရေသာ အမ်ိဳးသမီး။ နစ- ငယ္ရြယ္သူမိန္းမကို ရည္ညႊန္းေသာ စကား။ စည္း- ငယ္ရြယ္သူမိန္းမ၏ အမည္ေရွ႕တပ္စကားလံုး။ ၀ိ- [အေျပာ] အနာဂတ္ကာလျပ စကားလံုး။ မည္။” ဟုေဖၚျပထားသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ မယ့္ ကိုမေတြ႔ရပါ။ စီးပြာေရးႏွင့္ ကူးသန္းေရာင္း၀ယ္ေရး၀န္ႀကီးဌာနက ထုတ္ေ၀သည့္ ျမန္မာစာ လံုး ေပါင္းသတ္ပံုက်မ္း ႏွင့္ ခြဲထားတြင္မူ “မဲ့ ကို မဲ့ၿပံဳးၿပံဳး၊ မဲ့ရြဲ႕ ဟူ၍လည္းေကာင္း မယ္ ကို မယ္ညိဳငွက္၊ မယ္ဒလင္၊ မယ္ဘြဲ႔ ေမာင္ဘြဲ႔၊ မယ္သီလ” ဟူ၍ လည္းေကာင္း ေဖၚျပထားသည္ကို ေတြ႔ရပါသည္။ “မယ့္” ကိုမူမေတြ႔ရပါ။ ကၽြန္ေတာ့္အေနျဖင့္ “မည့္” ကို အေျပာစကားအျဖစ္ျပန္လည္ေရးသားရာတြင္ “မဲ့” ဟု မသံုးဘဲ “မယ္”့ ဟူ၍ သံုးႏွဳန္း ရသည့္ အေၾကာင္းရွိပါသည္။ အနာဂတ္ကာလ အေျပာ စကား အသံုးအတြက္ “မဲ့” ဟုသံုးပါက [without ၊ lack ၊ inability] စသည့္ အဓိပၸာယ္ ေပါက္ ေနသေယာင္ေယာင္ ခံစားရပါသည္။ ဥပမာ- The donors will visit the project area soon. အလွဴရွင္ေတြ မၾကာခင္ စီမံခ်က္ေဒသကို သြားၾက လိမ့္မယ္။ ဆိုသည့္ Sentence တြင္ “will” သည္ “မည္ သို႔မဟုတ္ မယ္” ျဖစ္ပါသည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ will visit သည္ သြားမည္၊ သြားမယ္ ပင္ျဖစ္ပါသည္။ The donors who will visit the project area soon are preparing for their trip. မၾကာခင္ စီမံခ်က္ေဒသကို သြားမယ့္အလွဴရွင္ေတြ သူတို႔ခရီးစဥ္အ တြက္ ျပင္ဆင္ေန ၾကတယ္။ ဆိုသည့္ Sentence တြင္ who will သည္ “မည့္ သို႔မဟုတ္ မယ့္” ျဖစ္ပါသည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ who will visit သည္ သြားမည့္၊ သြားမယ့္ ပင္ျဖစ္ပါသည္။ The donors who will visit the project area soon သည္ မၾကာခင္ စီမံခ်က္ေဒသကို သြားမယ့္ အလွဴရွင္ေတြ ပင္ျဖစ္ပါ သည္။ ယင္းကဲ့သို႔ အနာဂတ္ကာလ အဓိပၸာယ္ျဖင့္ သံုးႏွဳန္းသည့္ေနရာတြင္ အေျပာစကား၌ “မဲ့” အစား “မယ့္” ကိုသံုးရ သည္မွာ ပို၍ စီးစီးပိုင္ပိုင္ရွိလွသည္ဟု ခံစားမိပါသည္။ မည္သူစတင္သံုးႏွဳန္းခဲ့သည္ကို မသိေသာ္လည္း ယခုအခါ “မယ့္” အသံုးကို တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္သံုးေနၾကသည္ကို ေတြ႔ရပါသည္။ အခ်ိဳ႕ကလည္း ေရွးထံုးျဖစ္သည့္ “မဲ့” ကိုသာ ဆက္လက္သံုးစြဲေနၾကဆဲျဖစ္သည္။ ဘာသာစကားတိုင္း အခ်ိန္ႏွင့္အမွ် ေျပာင္းလဲတတ္သည့္ သဘာ၀ရွိပါ သည္။ ေျပာင္းလဲ ရသည့္ အေၾကာင္းရင္း မ်ားရွိပါလိမ့္မည္။ ထိုသို႔ေျပာင္းလဲရာတြင္ အမ်ားကလိုလိုလား လား လက္ခံသံုးစြဲ လာၾကသည့္ အခါ လူထုသံုး စကား လံုးမ်ားျဖစ္လာပါသည္။ အႏုပညာ ဟူသည့္စကားလံုးကို ဆရာဒဂုန္တာရာ စတင္သံုးစြဲခဲ့သည္ဟု ၾကားဖူး မွတ္ဖူးပါသည္။ ယခု ေလးနက္ ခိုင္ခန္႔ေသာ လူထုသံုး ျမန္မာစကားလံုး ျဖစ္ေန ၿပီ။ ေရႊအိုေရာင္ ဟူသည့္စကားလံုးမွာကား စာေပ၀ါသနာရွင္ မ်ားၾကားတြင္သာ အသိမ်ားၿပီး လူထုသံုးစကားလံုးမျဖစ္ခဲ့။ ရုပ္ျမင္သံၾကား ဆိုသည့္ စကားလံုး ကို ျမန္မာ့အသံမွ ပညာ ရွင္ အရာရွိႀကီးတစ္ဦးက စတင္တီထြင္သံုးစြဲခဲ့သည္ဟု ၾကားဖူးသည္။ ထိုစကားလံုးလည္း ယခုအခါ လူထုသံုး စကား ျဖစ္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ စကားလံုးတစ္လံုး လူထုသံုးစကားလံုး ျဖစ္ဖို႔ဆိုသည္မွာ ယင္းစကားလံုးကို စတင္တီထြင္ သံုးစြဲသူ၏ လူထုအေပၚ ၾသဇာသက္ေရာက္မွဳကလည္း အခရာက်သည္ဟုျမင္ပါသည္။ အႏွစ္ ၅၀ နီးပါးေနလာသည့္ သက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ဘန္းစကား အမ်ိဳးမ်ိဳးကို ၾကားခဲ့ရေသာ္လည္း ထိုဘန္းစကား တို႔မွာ လူထုသံုးစကားလံုးျဖစ္မလာခဲ့။ စကားလံုးတစ္လံုး တီထြင္သံုးစြဲသူတိုင္းတြင္ မိမိတို႔ဘာသာစကား ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေရးအတြက္ ေစတနာ တစ္ခုခု ပါမည္ ဟု ကၽြန္ေတာ္ယံုၾကည္ပါသည္။ ထိုေစတနာသည္ မွန္ကန္ေသာ ေစတနာ ျဖစ္ဖို႔သာ လိုပါသည္။ “ဆီးသီး ကို ဇီးသီး လိုု႔အသံထြက္ေနတာပဲ၊ ဒါ့ေၾကာင့္ ဇီးသီး လို႔ပဲေရးမယ္ကြာ၊ ခ်င္းတက္ ကို ဂ်င္းတက္လို႔ ေျပာေန ၾကတာပဲ၊ ဂ်င္းတက္လို႔ပဲေရးမယ္” ဆိုတာကေတာ့ ဆန္းသစ္တီထြင္ျခင္း မဟုတ္ဘဲ မိမိဘာသာစကားကို ဖ်က္ဆီး ျခင္း သာျဖစ္ပါသည္။ ဘာသာစကားမကၽြမ္းက်င္သူတို႔၏ အဆင္ျခင္မဲ့လုပ္ရပ္သာျဖစ္ပါသည္။ ဆန္းသစ္တီထြင္ျခင္းကို လက္ခံပါသည္။ သို႔ေသာ္ ေစတနာမွန္ၿပီး လူထုအေပၚၾသဇာလႊမ္းမိုးႏိုင္ဖို႔ ကလည္း လိုေသး သည္ဟုျမင္ပါသည္။ ျမန္မာစာေပ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေရးအတြက္ ျမန္မာလူမ်ိဳးအားလံုးမွာ တာ၀န္ရွိၾကသည္သာျဖစ္သည္။ ဘာသာစကား ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေရး ေဆာင္ရြက္ရာတြင္ ႏိုင္ငံေရးအစြဲ၊ ပုဂၢိလ္စြဲ မ်ားျဖဳတ္ထားခဲ့သင့္သည္ ဟုျမင္ပါသည္။ ကိုယ္တိုင္မေဆာင္ရြက္ႏိုင္လွ်င္ေတာင္မွ ေစတနာေကာင္းႏွင့္ တီထြင္သံုးစြဲခဲ့သည့္ ဘာသာစကားတစ္ခု၏ တန္ဖိုးကို နားလည္သင့္ပါသည္။ စာေပ၊ ယဥ္ေက်းမွဳ၊ အႏုပညာလက္ရာမ်ား ဆိုသည္မွာ ကာလအလိုက္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ဆန္းသစ္တီထြင္ ထုဆစ္လာရေသာ လူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳး၏ အမ်ိဳးသားေရး ဆိုင္ရာ ႏွလံုး သည္းပြတ္၀ိညဥ္ ဟုဆိုေသာ္ လြန္အံ့မထင္။

Read More

သာသနာ႔ရန္စြယ္ ေၾကာက္စရာ႔အႏၱရယ္

ျမန္မာျပည္မွာ ေခတ္အဆက္ဆက္က ေထရဝါဒဗုဒၶဘာသာကို ဖ်က္ဆီးတဲ့ အဓမၼဝါဒီဂိုဏ္းေတြ ေျမာက္မ်ားစြာေပၚေပါက္ခဲ့ဘူးပါတယ္။ အဲဒီလိုေပၚေပါက္ခဲ့တဲ့ ဂိုဏ္းေတြထဲမွာ ေနာက္အက်ဆုံးနဲ႔ ေထရဝါဒဗုဒၶဝါဒကို အဆန္႔က်င္ဆုံး အေစာ္ကားဆုံးဂိုဏ္းကေတာ့ ဦးဥာဏတည္ေထာင္ခဲ့ဲ့တဲ့ မိုးျပာဂိုဏ္းပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဦးဥာဏဟာ သူ႔အရင္က အဓမၼဝါဒီဂိုဏ္းေတြရဲ႕ အယူအဆေတြရယ္ သူ႔ကိုယ္ပိုင္အေတြးအေခၚေတြရယ္ေပါင္းစပ္ၿပီး မိုးျပာဂိုဏ္း(သို႔မဟုတ္) ဓမၼဝိဟာရီ ဂိုဏ္းကိုတည္ေထာင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီကေန႔ဆိုရင္ျဖင့္ မိုးျပာဂိုဏ္းေပၚေပါက္လာတာ ၃၁ႏွစ္ရိွခဲ့ၿပီျဖစ္ပါတယ္။ မိုးျပာဂိုဏ္းကိုတည္ေထာင္ခဲ့တဲ့ ဦးဥာဏရဲ႕ ကိုယ္ေရးအက်ဥ္းကေတာ့ ဦးဥာဏကို မေကြးတိုင္း ပခုကၠဴခ႐ိုင္ ၿမိဳင္ၿမိဳ႕နယ္ ေဂါင္းကြဲေက်းရြာတြင္ အဖဦးျမ ႏွင့္ အမိေဒၚလွထြန္းတို႔မွ ၁၃၀၀ျပည့္ႏွစ္ နယုန္လဆန္း၃ရက္ အဂၤ ါေန႔တြင္ ေမြးဖြားခဲ့ပါတယ္။ လူမ်ိဳးမွာဗမာလူမ်ိဳးျဖစ္ၿပီး အရပ္ ၅ေပ၅လက္မခန္႔ရိွၿပီး ႏိုင္ငံသားစိစစ္ေရးအမွတ္ ၁၂/ဥကမ(ႏိုင္)၁၈၂၀၀၀ကိုကိုင္ေဆာင္ပါတယ္။ ၁၃၁၄ခုႏွစ္တြင္ ေခါင္းကြဲေက်းရြာေတာင္းေက်ာင္းတြင္ ဆရာေတာ္ဦးပညာကို ဥပဇၨ်ာယ္ျပဳ၍ကိုရင္ဝတ္ခဲ့ၿပီး ၁၃၁၉ခုႏွစ္တြင္ ရဟန္းခံခဲ့ပါသည္။ ေထရဝါဒ၌ေနစဥ္တြင္ ေ႐ွးဘဝ ယခုဘဝ ေနာက္ဘဝ အယူအဆမ်ားသည္ ဘုရားဘုရားေဟာႏွင့္မညီ၊ ဘုရား႐ွင္မယူေသာ မိစၦာဒိဌိ အယူမ်ားျဖစ္ေနေၾကာင္း ႏိုင္ငံေတာ္သံဃမဟာနာယကထံသို႔ တင္ျပ၍တရားဆြဲခဲ့သည့္ကိစၥႏွင့္ပတ္သတ္၍ စစ္ကိုင္းတိုင္းသာသနာေရးဦးစီးမႉးက စတုတၳပါရာဇိကျဖင့္ ျပန္လည္တရားဆြဲခဲ့ၿပီး ဗဟိုဝိနိစၦယထိ တရား႐ွံဳးေသာေၾကာင့္ ေထရဝါဒဗုဒၶဘာသာႏွင့္ ရဟန္းအျဖစ္ကိုစြန္႔လႊတ္ခဲ့ရသည္။ ဦးဥာဏသည္ မိုးျပာဂိုဏ္းကို ၁၉၈၃ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၁၀ရက္ ည ၁၀နာရီတြင္ (၁) ဓမၼဝိဟာရီ ႐ွင္ဂုဏ (၂) ဓမၼဝိဟာရီ ႐ွင္ဇဋိလ (၃) ဓမၼဝိဟာရီ ႐ွင္နာဂ (၄) ဓမၼဝိဟာရီ ေဒၚသီလနႏၵီ (၅) အ႐ွင္ ဥာဏိႏၵာလကၤာရ (၆) အ႐ွင္ ဝိစိတၱ သာရာဘိဝံသ(ျမစ္ႀကီးနားၿမိဳ႕ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းႀကီးသင္တန္းေက်ာင္း)တို႔ျဖင့္ စတင္တည္ေထာင္ခဲ့ပါသည္။ ဦးဥာဏသည္ မိမိကိုယ္ကို ဓမၼဝိဟာရီ ဦးဥာဏအျဖစ္ေခၚဆိုခဲ့ပါသည္။ မိုးျပာဂိုဏ္း၏ တည္ေနရာမ်ားမွာ (၁) အမွတ္(၂၀) မိုးျပာျခံ သစၥာပန္းလမ္း ျမဥယ်ာဥ္(ဌ)ရပ္ကြက္ ေျမာက္ဥကၠလာပ ရန္ကုန္တိုင္း (၂) အႏုပါဒယဥ္ေက်းမႈ တရားဌာန မိုးျပာျခံ ရန္ကင္းေတာင္ေျခ က်ီးကုန္းစု ပုသိမ္ႀကီးၿမိဳ႕နယ္ မႏၱေလးတိုင္း တို႔ျဖစ္ၾကပါသည္။ မိုးျပာဂိုဏ္းမွ တရားမဝင္ ထုတ္ေဝျဖန္႔ခ်ိထားသည့္စာအုပ္ေပါင္း ၆၀ေက်ာ္ရိွၿပီး ၎တို႔ထဲမွ အခ်ိဳ႕မွာ- (၁) ဝိမုတၱိေဒသနာ (ေခၚ) လြတ္လပ္ေရးေဒသနာ (စာမ်က္ႏွာ ၁၁၀၊ ၂၀၀၆ ထုတ္) (၂) ဘုရား (စာမ်က္ႏွာ ၂၂၈) (၃) ဘာသာတရားမ်ားအေၾကာင္းေယဘူယ် ႏိႈင္းယွဥ္ခ်က္ (စာမ်က္ႏွာ ၅) (၄) ဓမၼပူဇာ (စာမ်က္ႏွာ ၂၄၇) (၅) စိတ္စိတ္ျဖာျဖာ ဥပါဒါ နကၡႏၶာ (စာမ်က္ႏွာ ၁၆၃) (၆) ဓမၼ (စာမ်က္ႏွာ ၃၉၀၊ ၂၀၀၃ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၁၀ရက္၊ အထိမ္းအမွတ္ စာအုပ္) (၇) မိုးျပာေက်ာင္းမွေပးစာမ်ား (မိုးေပါက္က်ေခ်ာင္) (စာမ်က္ႏွာ ၄၄၉၊ ၁၃၅၂ ခုႏွစ္) (၈) ဘာသာတရားကေပးေသာဆုလာဘ္ (စာမ်က္ႏွာ ၄၆၊ ၂၀၀၃ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၁၀ရက္ အထိမ္းအမွတ္ စာအုပ္) (၉) တဏွာ႐ွင္းတမ္း ( စာမ်က္ႏွာ ၄၀၀၊ ၁၉၉၆ခုႏွစ္) (၁၀) ဓမၼကထာ (စာမ်က္ႏွာ ၂၃၂၊ ၂၀၀၅ခုႏွစ္) (၁၁) ဓမၼဝိဟာရီ ေငြရတုပူဇာ (စာမ်က္ႏွာ ၂၂၄၊ ၂၀၀၈ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၁၀ရက္ အထိမ္းအမွတ္ စာအုပ္) (၁၂) လြတ္လပ္တဲ့သူ (စာမ်က္ႏွာ ၃၉၉၊ ၂၀၀၆ခုႏွစ္) (၁၃) ဥာဏကထာ (ပထမအုပ္) (စာမ်က္ႏွာ ၃၅၆) (၁၄) မဟာေပါဌက (ပထမတြဲ)(စာမ်က္ႏွာ ၃၉၄၊ ၂၀၄၊ ၃၀၂ စုစုေပါင္း သုံးအုပ္) (၁၅)အရိယေဝါဟာရ ဥေယ်ဓမၼတၱကထာ (စာမ်က္ႏွာ ၁၁၁၊ ၂၀၀၆ခုႏွစ္) (၁၆) နိဗၺာန္ကိုသြားေနာက္ဆုံးရထား (စာမ်က္ႏွာ ၉၉၊ ၂၀၀၅ခုႏွစ္) (၁၇) ဗုဒၶဘုရား သာသနာႏွင့္ျမနိမာျပည္ (စာမ်က္ႏွာ ၇၁၊ ၂၀၀၆ခုႏွစ္) (၁၈) အရိယ သစၥကထာ (စာမ်က္ႏွာ ၂၇၉၊ ၂၀၀၅ခုႏွစ္) (၁၉) ဥတၱရိမႏုႆဓမၼ ဒႆစာစဥ္ (စာမ်က္ႏွာ ၇၀၊ ၁၃၆၄ခုႏွစ္၊ သကၠာယမိစၦာဒိဌိမွ သမၼာဒိဌိ(သို႔)မိစၦာဒိဌိႏွင့္သမာဒိဌိ ဗုဒၶဘုရားရဲ႕ ေလာကအျမင္ မိတ္ဆက္) (၂၀) ဥတၱနိ မႏုႆ ဓမၼဒႆန စာစဥ္-၂ (စာမ်က္ႏွာ ၇၊ ၂၀၀၃ခုႏွစ္ ဗုဒၶဘာသာကမယူေသာ မိစၦာဒိဌိမ်ား- ကမၼႆကထာ သမၼဒိဌိဥာဏ္- ေ႐ွ႕ဘဝေနာက္ဘဝ- ဦးေႏွာက္၏ခြၽတ္ယြင္းေဖာက္ျပန္မႈမ်ား- ေလးမ်ိဳးစု) (၂၁) သဒၶမသုံးျဖာ(ပထမတြဲ) (စာမ်က္ႏွာ ၂၀၆၊ ၂၀၀၂ခုႏွစ္) (၂၂) သဒၶမသုံးျဖာ(ဒုတိယတြဲ) (စာမ်က္ႏွာ ၃၄၇၊ ၂၀၀၂ခုႏွစ္) (၂၃) ၿငိမ္းခ်မ္းေရး သစၥာ ဓမၼစၾကာေဒသနာ (စာမ်က္ႏွာ ၃၉၆၊ ၁၃၅၆ခုႏွစ္) (၂၄) ပစၥဳပၸန္ကမၼဝါဒ ဗုဒၶဘာသာလမ္းၫႊန္ (စာမ်က္ႏွာ ၁၂၉၊ ၂၀၀၂ခုႏွစ္) (၂၅) ေတာစကား ေတာင္စကား (စာမ်က္ႏွာ ၃၉) (၂၆)အရိယသစၥဓမၼေပတံ (စာမ်က္ႏွာ ၂၅၅၊ ၂၀၀၇ခုႏွစ္) (၂၇) သကၠာယ ဒိဌိ႐ွင္းတမ္း (စာမ်က္ႏွာ ၂၈၊ ၂၀၀၈ခုႏွစ္) (၂၈) ဘာသာတရားဆိုတာဘာလဲႏွင့္ လြန္က်ဴးမႈကို ဘယ္လိုနားလည္ရမလဲ (စာမ်က္ႏွာ ၇၂၊ ၂၀၀၂ခုႏွစ္) (၂၉) နိဗၺာန္ႏွင့္ သကၠာယမိစၦာဒိဌိ (စာမ်က္ႏွာ ၈၆၊ ၂၀၀၀ခုႏွစ္) (၃၀)ဓမၼစၾကာၫႊန္ျပခ်က္ (စာမ်က္ႏွာ ၁၇၂၊ ၂၀၀၃ခုႏွစ္) (၃၁) လူသားေလ်ွာက္ရမည့္လမ္း (စာမ်က္ႏွာ ၆၀) (၃၂) လူသားမွန္အမ်ွ က်င့္ပြားဖြယ္ရာ ပုညႀကိယာဝတၳဳဆယ္ျဖာ (စာမ်က္ႏွာ ၁၂၊ ၂၀၀၆ခုႏွစ္) (၃၃) ဓမၼဝိဟာရာမိုးျပာျခံမွ ေပးစာႏွစ္ေဆာင္တြဲ (စာမ်က္ႏွာ ၃၂၊ ၂၀၀၇-၂၀၀၈) (၃၄) ဓမၼဝိဟာရီသို႔ဦးခိုက္ျခင္း (စာမ်က္ႏွာ ၁၆) (၃၅) မိလိႏၵပဥွာဝတၳဳဘယ္လဲ (စာမ်က္ႏွာ ၃၁၂၊ ၁၃၆၄ခုႏွစ္) (၃၆) ဝိသုဒၶိမဂ္ဘယ္လဲ (စာမ်က္ႏွာ ၄၀၈၊ ၁၃၆၄ခုႏွစ္) (၃၇) နိဗၺာနဒီပနီ ဘယ္လဲ (စာမ်က္ႏွာ ၂၃၀၊ ၁၃၆၄ခုႏွစ္ တို႔ုျဖစ္ၾကပါတယ္။ ဦးဥာဏစာေရးတဲ့ ကေလာင္ခြဲေတြကေတာ့ သ်ွင္မိုးျပာ(ခ) ႐ွင္မိုးျပာ(ခ) အ႐ွင္ဥာဏ(ခ) ဥာဏ(ခ) ဓမၼဝိဟာရီ(ခ) ဓမၼဝိဟာရီ႐ွင္ဥာဏ(ခ) ဓမၼဝိဟာရီအ႐ွင္ဥာဏ(ခ) ဓမၼဝိဟာရီဥာဏ(ခ) ဓမၼဝိဟာရီ႐ွင္မိုးျပာ(ခ) ဘႀကီးဝိဟာရီ(ခ) အႏုပါဒ(ခ) ေဗာဓိဥာဏ(ခ) ေမာင္ဥာဏ္ထက္(ခ) ပစၥဳပၸန္ကမၼဝါဒဗုဒၶဘာသာပု႐ုသ်ွ(ဘုရား)(ခ) ေခါင္းေဆာင္ႀကီးတို႔ုဖစ္ပါတယ္။ ဦးဥာဏ၏ေဟာေျပာခ်က္မ်ားထဲမွ အခ်ိဳ႕မွာ ဗုဒၶဘာသာတို႔ရဲ႕အရင္းအက်ဆုံး လမ္းၫႊန္ဆရာဟာ ဘုရားပဲျဖစ္တယ္။ ဘုရားဟာ ေလာကအားလြတ္လပ္မႈကိုေဖာ္ထုတ္ေပးခဲ့တယ္။ လြတ္လပ္မႈကိုလိုလားတဲ့ ဗုဒၶဘာသာဝင္မ်ားဟာ ဘုရားရဲ႕ေဖာ္ထုတ္ခ်က္ေတြကို ဆည္းကပ္ၾကရတယ္။ လြတ္လပ္မႈေဖာ္ထုတ္ခ်က္ေတြဟာ ဆည္းကပ္သူႏွင့္ အခ်ိန္ကာလ ေနရာေဒသႏွင့္ေဟာေျပာသူလူမ်ိဳးအားျဖင့္အမ်ားႀကီး ျခားနာခဲ့ၿပီဳျဖစ္လို႔ ေဖာ္ထုတ္ခ်က္ကို ျပည့္စုံေအာင္နားလည္ဖို႔ အေတာ္အတန္အထိ ျပည့္စုံေအာင္ေလ့လာရဖို႔ရိွတယ္။ ဘုရားသက္ရိွထင္႐ွားရိွစဥ္က တရားျမင္မွသူ႔ကိုျမင္တယ္လို႔ေျပာခဲ့တယ္။ ဘုရားမရိွတာၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ အခုအခ်ိန္မွာ တရားသိဖို႔အခက္အခဲျဖစ္ေနခဲ့ၿပီ။ တရားကိုမွန္းၾကည့္ၿပီးသိေနခဲ့ၿပီ။ ဒီေန႔ေတာ့ တရားကိုလဲ မွန္းၾကည့္ၿပီးမွပဲ သိေနခဲ့ရၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ဘုရားပုံဟာ မႈံဝါးၿပီး အမွားမွားအယြင္းယြင္း အခြၽတ္ခြၽတ္အေခ်ာ္ေခ်ာ္ေတြျဖစ္တယ္။ ဘုရားကေခါင္းေပၚမွာလဲ ဆံထုံးႀကီးနဲ႔။ တခ်ိဳ႕ဘုရားက်ေတာ့ ဥေသ်ွာင္ေတြ၊စလြယ္ေတြ၊ လက္က်ပ္ေတြ၊ ခါးစည္းေတြ ဝတ္ထားလို႔။ဘုရားကိုက ေရာင္ျခည္တန္းေတြကလဲ တဝင္းဝင္း တလ်ပ္လ်ပ္ထြက္ေနတယ္။ ေျမလွ်ိဳးမိုးပ်ံေတြလဲ ဘုရားကလုပ္လို႔ရေနတယ္။ ဘုရားအရပ္အေမာင္းကလဲ ၁၈ေတာင္ ရိွတဲ့အထိျဖစ္တယ္။ ဘုရားဟာတန္ခိုးမျပရဘူးဆိုတဲ့ စည္းကမ္းကို သူကိုယ္တိုင္မလိုက္နာပဲ တန္ခိုးျပၿပီး နတ္ျပည္လည္းတက္ အဘိဓမၼာလည္းေဟာတဲ့အထိရိွေနၿပီ။ ဘုရားဟာ သတၱဝါေတြကိုခြၽတ္လႊတ္ဖို႔ရန္ ေခြးေတြ ႏြားေတြ ဝက္ေတြလည္းျဖစိခဲ့ဘူးတယ္။ သူေတာင္းစား အလုပ္သမား မင္း အမတ္ေတြအျဖစ္လည္း တေျပာင္းတျပန္ျပဳလုပ္ေနသူျဖစ္တယ္။ ဒီလိုအစစေတြေပါင္းလိုက္ရင္ ဘုရားဟာသူသိဖူးတာနဲ႔ ဆက္စပ္မရရင္ ဘာသိလို႔ရမွာလဲ။ ဘုရားဆီမွာ လူအသိနဲ႔ဆက္စပ္မရတာေတြ ရိွေနတယ္လို႔သိၾကတာဟာ လူေတြတရားမွာ မႈံဝါးရာက ျဖစ္လာတဲ့ မႈံဝါးတဲ့ဘုရားပုံေတြပဲျဖစ္တယ္။ ဒီေန႔ေတာ့ဒီပုံေတြဟာ လူေတြကို လႊမ္းမိုးေနၾကၿပီ။ မႈံဝါးဝါးဘုရားပုံေတြဟာ တရားေလ့လာသူေတြကို တရားအမွန္သိဖို႔ရာယအေႏွာက္အယွက္ေတြျဖစ္ေစလိမ့္မယ္။ မႈံဝါးဝါးဘုရားရဲ႕ ေဟာၾကားခ်က္ဟာ မႈံဝါးဝါး တရားပဲျဖစ္ေနမွာပဲ။ မႈံဝါးဝါးတရားဟာ လူေတြကို လြတ္လပ္ရာဆီ ဘယ္လိုသယ္မွာလဲ။ ဒါေၾကာင့္လူေတြလြတ္လပ္ဖို႔ တရားကိုေျပာရမွာျဖစ္ေပမယ့္ မႈံဝါးဝါးတရား ေျပာလို႔မျဖစ္ဘူး။ မႈံဝါးဝါးတရားမေျပာရင္ လူေတြသိတဲ့ မႈံဝါးဝါး ဘုရားကကန္႔ကြက္လိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ဘုရားမေျပာခင္ မႈံဝါးဝါးမဟုတ္တဲ့ ဘုရားကိုလက္ဦးေျပာရမွာျဖစ္တယ္။ ဘုရားအေၾကာင္းေျပာတဲ့အခါမွာ ဘုရားဆိုတဲ့ အေခၚကေနစၿပီးေျပာရမယ္။ ဘုရားကို ဘုရားလို႔ေလာ္တာဟာ ျမန္မာေတြကေခၚတာပဲ။ က်န္တဲ့ဗုဒၶဘာသာေတြက ဘုရားကို ဘုရားလုိ႔မေခၚဘူး။ ပါဠိအဘိဓာန္မွာလာတဲ့ ဘုရားရဲ႕ ပရိယာယ္ေတြထဲမွာ ဘုရားဆိုတာမပါဘူး။ ဗမာေတြဟာေ႐ွး အခါက ဘုရင္ေတြကို ဘုရားလို႔ေခၚခဲ့ၾကပုံရိွတယ္။ အဓိပၸါယ္ကေတာ့ ေခါင္းေဆာင္ေ႐ွ႕သြားသူျဖစ္လို႔ ေနမွာေပါ့။ ဘုကင္ဟာသူတို႔ရဲ႕ေ႐ွ႕သြားေခါင္းေဆာင္ဆုိေတာ့ ဘုရင္ကိုဘုရားလို႔ေခၚတာ မသင့္ျမတ္တာ မဟုတ္ဘူး။ ဘုရားဟာ ဘုရင္ေတြရဲ႕ေ႐ွ႕သြားေခါင္းေဆာင္ျဖစ္တာေၾကာင့္ ဘုရားကိုလဲ ဘုရားလို႔ပဲ ေခၚေတာ့တာေပါ့။ ဒီေဝါဟာရဟာ ဟိႏၵဴေတြဆီက ရၾကတာထင္ပါတယ္။ ပုဂံေက်ာက္စာေတြ ထဲမွာ ဘုရားကိုဒီေန႔အသံနဲ႔ေခၚတာမဟုတ္ဘူး။ ပု႐ွားလို႔ေခၚတယ္။ ပု႐ု႐ွာက ေျပာင္းလာတဲ့စကားျဖစ္တယ္။ ပု႐ု႐ွာဟာ ပုရိသနဲ႔ အနက္တူ သဒၶါပဲ။ ပု႐ု႐ွက ဘုရားျဖစ္လာတယ္။ ဘုရားလက္ထက္ကေဝါဟာရ ဘုရားကေတာ့ ဘုရားကို ရဟန္းေတြက သတၳာတို႔ ဘဂဝါတို႔နဲ႔ေခၚၾကပုံ႐ွိတယ္။ သာသနာပက ပုဂၢိဳလ္ေတြကေတာ့ သာမဏေဂါတမလို႔ ေခၚၾကတယ္။ ဒီေန႔ကမၻာအႏွံ႔က ႏိုင္ငံတကာမွာေတာ့ ဗုဒၶတို႔ သက်မုနိတို႔ ေခၚၾကတယ္လို႔ သိရတယ္။ ဦးဥာဏရဲ႕ဘုရားဆိုတဲ့ စာအုပ္ထဲကေဖာ္ျပခ်က္အခ်ိဳ႕ကို ေဖာ္ျပရရင္ ဘုရားရဲ႕ သမာတဲ့အျပဳအမူထဲက အသက္ေ႐ွာင္မႈဆိုတာ လူ႔အသက္သက္တာ ေ႐ွာင္မႈလို႔ အဓိပၸါယ္ထင္႐ွားတယ္။ ဘုရားေဟာတဲ့အသက္ရဲ႕ အနက္ဟာ ေရာဟိတသကို ေဟာခ်က္ လူမႈဆက္ဆံေရးနယ္ပယ္ ေဟာခ်က္ ဒီအခ်က္ေတြေၾကာင့္ လူ႔အသက္ပဲေဟာတာျဖစ္တယ္။ လူကတျခားျဖစ္သူေတြရဲ႕ အသက္ မဟုတ္ပါဘူး။ (ဘုရားစာအုပ္-စာ ၁၃၀) ဒါနဲ႔စပ္လို႔ေတြးစရာ႐ွိပါတယ္။ ဘုရားေဟာဒီလိုမဟုတ္ဘူးထင္တယ္လို႔ပါပဲ။ လူသိမ်ားတာက ဘုရားဟာသတ္မႈေ႐ွာင္ရမယ္။ အသက္ကို အားလုံးရဲ႕အသက္ အျဖစ္ေဟာတာလို႔ သိေနၾကတယ္။ ဒီလိုသိမွားတာကေတာ့ ဟိႏၵဴနဲ႔ ႏြယ္ၿပီးသိမိလို႔ပါပဲ။ ဟိႏၵဴကမသတ္ရတဲ့ အရာဟာ အားလုံးရဲ႕အသက္ပါပဲ။ သစ္ပင္ေလာက္ပဲက်န္ပါတယ္။ (ဘုရားစာအုပ္-စာ ၁၃၁) ဒါေတြေၾကာင့္ ဘုရားရဲ႕မသတ္ရမယ့္ အခ်က္ရဲ႕ အနက္ဟာ လူ႔အသက္ပဲျဖစ္တယ္။ အျခားအေကာင္ပေလာင္ေတြရဲ႕အသက္မဟုတ္ဘူး။ (ဘုရားစာအုပ္-စာ ၁၃၅) ဒါေၾကာင့္ဒီေန႔ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြရဲ႕ အသားစားေ႐ွာင္ေနမႈဟာ ဘုုရားနဲ႔လားလားမွ်မသက္ဆို္င္ဘူး။ဘုရားက အသားစားတာကိုခြင့္ျပဳခဲ့တယ္။ ဒါကိုေထာက္ရင္ ေ႐ွာင္ရမယ့္ အသက္ဟာ အသက္အားလုံးမဟုတ္ဘူးလို႔ ေပၚလြင္တယ္။ စားတာစာသတ္တာမဟုတ္ေပမဲ့ သတ္တာကိုသြယ္ဝိုက္အားေပးတာပဲ။ မသတ္သင့္ဘူးဆိုရင္ မစားသင့္ဘူးလို႔ ပညတ္ရမွာျဖစ္တယ္။ မပညတ္တာကိုေထာက္ရင္ မသတ္ရမယ့္အသက္ဟာ အားလုံးမဟုတ္လို႔ပဲ။အဲဒီအခ်က္ေတြအရ ဘုရားရဲ႕ သတ္မႈကေ႐ွာင္ၾကဥ္ရမယ့္အသက္ဟာ လူ႔အသက္ပဲဆိုတာထင္႐ွားတယ္။ (ဘုရားစာအုပ္-စာ ၁၃၉) ဒါေၾကာင့္ ဓမၼမွာ ဘုရားရဲ႕ မသတ္ေကာင္းတဲ့ အသက္ေဟာခ်က္က လူ႔အသက္ျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘုရားေဟာတဲ့ သီလမွာပါတဲ့ မသတ္ရဘူးဆိုတဲ့အသက္ဟာ လူ႔အသက္ပဲ။ တျခားအေကာင္ပေလာင္ေတြရဲ႕ အသက္ေတြ အၾကံုးမဝင္ပါဘူး။ လူမဟုတ္သူေတြရဲ႕ အသက္သတ္ျဖတ္မႈဟာ ဓမၼအရာမဝင္တဲ့ အမႈသာျဖစ္တယ္။ မေျပာပေလာက္တဲ့အမႈေပါ့။ သို႔မဟုတ္ အမႈမေျမာက္တဲ့ အမႈျဖစ္တယ္။ (ဘုရားစာအုပ္-စာ ၁၄၂) ကာမဂုဏ္မွားယြင္းေ႐ွာင္ၾကဥ္မႈဟာ ကိုယ့္ကာမပိုင္မဟုတ္သူကို ေမထုန္ျပဳမႈလို႔ အဓိပၸါယ္ရမွာမဟုတ္ဘူး။ ပစၥည္းအငုံးအေဆာင္အားလုံးမွာ အေၾကာင္းမဲ့ သုံးေဆာင္မႈ ေတြျဖစ္လာမယ္။ လိုအပ္တာထက္ ပိုၿပီးဝတ္တာ စားတာ သုံးေဆာင္တာေတြဟာ ကာမဂုဏ္မွားယြင္းက်က္စားမႈပဲ။ ကာမပိုင္ဖိုမျဖစ္ပါေစ အေၾကာင္းမဲ့ လိင္ဆက္ဆံမႈျဖစ္ရင္ ကာမဂုဏ္မွားယြင္းက်က္စားမႈပဲ။ (ဘုရားစာအုပ္-စာ ၁၅၄) ဘယ္သူ႔အာရံုငါးပါးျဖစ္ျဖစ္ မွားယြင္းက်က္စားက ကာေမသုမိစၦာစာရပဲ။ အလွအပတစ္ခုကိုအေပ်ာ္သက္သက္ၾကည့္ရင္လဲ ကာမဂုဏ္မွားယြင္းမႈပဲ။ ကိုယ္ေမြးထားတဲ့ကေလးကို ေပြ႕ဖက္နမ္း႐ႈံ႕တာလဲကာမဂုဏ္မွားယြင္းက်က္စားမႈပဲ။ကာမပိုင္လင္မယးလဲ ဒီအတိုင္းပဲ။ကာမပိုင္ျဖစ္ေပမဲဲ့ အေပ်ာ္သက္သက္ နမ္း႐ႈံံံံ ့ေပြ႕ဖက္ရင္ အမွွားပဲ။တစ္စုုံတစ္ခုုကိုုုေတြ႕သိဖို႔ နမ္း႐ႈုံ႕ေပြ႕ဖက္မွ ကာမဂုဏ္ကလြတ္မယ္။ (ဘုရားစာအုပ္-စာ ၁၅၅) ဂ႐ုဓမၼသီလထဲက မခိုးရသိကၡာပုဒ္ရဲ႕ အနက္မွာ နဲနဲပါးပါးခိုးယူမႈမပါဝင္ဘူး။ ဒါကိုသ္ိဖို႔လိုတယ္။ ဒါကေလးေလာက္ေတာင္လိုက္နာဖို႔လို႔ရင္ ဒီသီလဟာ လူေတြမလိုက္နာႏိုင္ျဖစ္လာမယ္။ လူမလိုက္နာႏိုင္မယ့္ဟာက္ို ဘုရားကတရားလို႔ မလုပ္ဘူး။ (ဘုရားစာအုပ္-စာ ၁၄၇) မဂ္သီလျဖစ္တဲ့ ဂ႐ုဓမၼသီလ မခိုးရသိကၡာပုဒ္မွာ လူပိုင္မဟုတ္တဲ့ ပစၥည္းအမ်ားအျပားခိုးယူျခင္းမပါဘူး။ သူပိုင္မဟုတ္တဲ့ ပစၥည္း အမ်ားအျပားခိုးယူေပမယ့္ ခိုုးရင္ သီိလမပ်က္ဘူးလိုု႔. ဆိုလိုတယ္။ဒါကိုေတာ္ေတာ္ႀကီးသိဖို႔ေကာင္းတယ္။ (ဘုုရားစာအုပ္-စာ ၁၄၇) ႏိုင္ငံပိုင္ပစၥည္းခိုးတာဟာ ဂ႐ုဓမၼသိကၡာပုဒ္ မပ်က္ဘူး။ ပစၥည္းပိုင္သူဟာ ပုဂၢလိကမဟုတ္ပဲ ႏိုင္ငံေတာ္ျဖစ္ေနလို႔ပဲ။ ၿမိဳ႕ပိုင္ ရြာပိုင္ ဌာနဆိုင္ရာပိုင္ အဖြဲ႕အစည္းပိုင္ သမဝါယမပိုင္ ပစၥည္းေတြကိုခိုးတာဟာလည္း ဂ႐ုဓမၼသီလ(မခိုးရသိကၡာပုဒ္အရ) အခိုးမေျမာက္ဘူး။ ဒါေတြကေတာ့ မိုးျပာဂိုဏ္းခ်ဳပ္ ဦးဥာဏရဲ႕ ေဟာေျပာေရးသားခ်က္ထဲက အခ်ိဳ႕ပါ။ အားလုံးပဲ အဓမၼဝါဒီ မိုးျပာဂိုဏ္းရဲ႕ ေထရဝါဒ ဗုဒၶသာသနာကို ဖ်က္ဆီးေနတဲ့ရန္ကေန ကာကြယ္ႏိုင္ၾကပါေစ။

Read More

ၾကိမ္လံုးသံ တရႊမ္းရႊမ္း ႏွလံုးသားမွာ ၿမားေတြမစူးတမ္း

ဇူလိုင္လ (၃) ရက္ေန႔က ကခ်င္ျပည္နယ္၊ ျမစ္ႀကီးနားၿမိဳ႕ရွိ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းတြင္ အဂၤလိပ္စာ ဆရာမက ေမာင္ဆိုင္းလတ္ ေအာင္ဆိုသည့္ ေက်ာင္းသားကို စာသင္ေနစဥ္ စာအုပ္တြင္ ပံုဆြဲေနသည္ဟုဆိုကာ ဦးေခါင္းကို တုတ္ျဖင့္ အခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာ ရိုက္ႏွက္ခဲ့သည့္ သတင္းကိုဖတ္လိုက္ရသည္။ သတင္းဖတ္ၿပီးအေတာ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိကာ ကၽြန္ေတာ္ငယ္စဥ္ေက်ာင္းသားဘ၀က အျဖစ္အပ်က္ တို႔ကို သတိရမိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္က ထင္းရွဴးန႔ံေတြသင္းပ်ံ႕ေနေသာေတာင္ေပၚၿမိဳ႕ေလးတစ္ၿမိဳ႕တြင္ႀကီးျပင္းခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ငယ္စဥ္က ေက်ာင္းတြင္ရုိက္ႏွက္ဆံုးမသည့္ အေလ့အထမွာ ယခုေခတ္ထက္ ပိုေခတ္စားမည္ဟုထင္သည္။ မိဘေတြကိုယ္တိုင္က ကိုယ့္သား၊ သမီးေက်ာင္းအပ္သည့္ အခါ “ဆိုးလို႔ကေတာ့ ရုိက္သာရုိက္ ဆရာမ၊ မက်ိဳးမပဲ့ရင္ၿပီးေရာ” ဟု ေျပာၿပီး ေက်ာင္းအပ္ေလ့ရွိသည္။ ဆရာ/ဆရာမကို ယုံယုံၾကည္ၾကည္ႏွင့္ ပံုအပ္လိုက္သည့္ သေဘာပင္ျဖစ္သည္။ ကိုယ့္ကေလးကို ဂရုမစိုက္မွာ စိုး၍ လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ ငါးတန္းေက်ာင္းသား အရြယ္ေလာက္ကထင္သည္။ ကာယခ်ိန္တြင္ ဆရာမ ေဒၚသူဇာႏြယ္က အခန္းအျပင္ဘက္က ခ်ယ္ရီပင္ ေအာက္တြင္ ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ေျပာျပေနသည္။ ထိုစဥ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အုပ္စုႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းတြင္ ရုတ္ရုတ္သဲသဲ လူအံုေနတာ ေတြ႔လိုက္ၾကရသည္။ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ႏွစ္ေယာက္သြားစံုစမ္းၿပီးျပန္လာေတာ့ ဆရာမ ေဒၚသူဇာႏြယ္က “ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဆရာမ ေဒၚခ်ယ္ရီ မူးလဲလို႔ပါ။” ဟု ေျပာပါသည္။ ဆရာမ ေဒၚသူဇာႏြယ္စကားက ဤမွ်ႏွင့္ရပ္သြားေသာ္ ဘာျပႆနာမွ ျဖစ္လာ မည္မဟုတ္။ သို႔ေသာ္ “အင္း… သူ႔ခမ်ာေနမေကာင္းရတဲ့ အထဲ အေၾကြးေတြကလည္းမ်ားၿပီး အဟာရျပည့္ေအာင္ မစားႏိုင္ ရွာေတာ့ မူးလဲတာေနမွာေပါ့။” ဟု ေဒၚသူဇာႏြယ္က ဆက္ေျပာပါသည္။ ထိုစဥ္က ဆရာမေျပာသည့္စကားကို ကၽြန္ေတာ္ အပါ အ၀င္ အတန္းသားအားလံုးမည္သူမွ သိပ္စိတ္မ၀င္စားၾကပါ။ ကေလးဘာသာဘာ၀ ေဆာ့ဖို႔သာ အားသန္ ၾကပါသည္။ ေနာက္တစ္ေန႔ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မို႔ ကိုယ့္အိမ္၀န္းက်င္ အနီးအနားက ကေလးမ်ားႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ကစားေနပါသည္။ ထိုစဥ္ ေက်ာင္းသားႀကီး ၂ ေယာက္ေရာက္လာၿပီး “ေဟ့ေကာင္ေက်ာ္ဇင္ထြန္း မင္းကို အတန္းပိုင္ဆရာမ ေခၚခိုင္းလိုက္တယ္။ မင္းေတာ္ေတာ္ျပႆနာရွာတဲ့ေကာင္ပဲ။ ဆရာမ ေဒၚခ်ယ္ရီ မူးလဲတာကို အေၾကြးေတြမ်ားၿပီး အဟာရ ျပည့္ေအာင္ မစားႏိုင္လို႔မူးလဲတာလို႔ ဆရာမ ေဒၚသူဇာႏြယ္ကေျပာတယ္ဆိုၿပီး မင္းကေလွ်ာက္ေျပာလို႔ အခု ေက်ာင္းမွာ ဆရာမေတြ အႀကီး အက်ယ္ျပႆနာတက္ေနတယ္။ မင္းကလည္းမင္းပဲ၊ ဘာလို႔ေလွ်ာက္ေျပာတာလဲ။” ဟု ဘုမသိဘမသိ စြဲခ်က္တင္ၿပီး ေက်ာင္းက ေခၚခိုင္းသည္ဟုဆိုကာ ကၽြန္ေတာ့္ကို လာေခၚပါသည္။ ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ အတန္းပိုင္ဆရာမႏွင့္ အျခားဆရာမ သံုးေလးေယာက္ကိုေတြ႔ရသည္။ ဆရာမက “သား၊ ေက်ာင္းမွာ ဆရာမ ေဒၚသူဇာႏြယ္နဲ႔ ေဒၚခ်ယ္ရီတို႔ ျပႆနာတက္ေနၾကတယ္။ ေဒၚခ်ယ္ရီ မူးလဲတာကို အေၾကြးေတြမ်ားၿပီး အဟာရ ျပည့္ေအာင္မစားႏိုင္လို႔မူးလဲတာ လို႔ ေဒၚသူဇာႏြယ္က ေျပာတယ္ဆိုၿပီး သားကေလွ်ာက္ေျပာေနတယ္လို႔ ဆရာမတို႔ၾကားရတယ္။ အဲဒါ ဟုတ္လား။” ဟု အတန္းပိုင္ဆရာမကေမးပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္က “ဆရာမ ေဒၚသူဇာႏြယ္ အဲဒီလိုေျပာတာ ဟုတ္တယ္ ဆရာမ၊ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ေလွ်ာက္ေျပာေနတယ္ ဆိုတာ မဟုတ္ဘူး။” ဟု ျပန္ေျပာပါသည္။ “ေသေသခ်ာခ်ာစဥ္းစားပါဦးသားရယ္၊ သားမ်ားနားၾကားလြဲေနတာလား။ အခု ဆရာမႏွစ္ေယာက္က ျပႆနာျဖစ္ေနၾကၿပီ။” ဟု ဆရာမကေျပာသည္။ “ဟင့္အင္း…ကၽြန္ေတာ္နားၾကားမလြဲပါဘူး ဆရာမ၊ ဆရာမ ေဒၚသူဇာႏြယ္ အဲဒီလိုေျပာတာ တစ္တန္းလံုး ၾကားပါတယ္။” ဟု ကၽြန္ေတာ္ကျပန္ေျပာရာ အတန္းပိုင္ဆရာမ သက္ျပင္းခိုးခ်လိုက္တာကို သတိျပဳလိုက္မိသည္။ ထိုေန႔ကအိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အေဖ့ကို ေက်ာင္းမွာျပႆနာျဖစ္တဲ့ကိစၥေျပာျပျဖစ္သည္။ အေဖက အဲဒီလိုေျပာတယ္ဆိုတာ ေသခ်ာလို႔လား ဟုေမးသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ေသခ်ာေၾကာင္းေျပာၿပီး ေက်ာင္းဖြင့္တဲ့ေန႔က်ရင္ ဘယ္လိုေျပာရမလဲဟု အေဖ့ ကိုေမးသည္။ အေဖက ေခတၱစဥ္းစားၿပီး “ေအး…မွန္တယ္ဆိုရင္လည္း အမွန္အတိုင္းပဲ ေျပာျပလိုက္ေပါ့ကြာ။” ဟုေျပာပါသည္။ အေဖသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေမာင္ႏွစ္မအားလံုးကို လိမ္ညာမေျပာရန္ ငယ္စဥ္ကတည္းက သင္ၾကား ထားပါသည္။ ၿပီးေတာ့ မွန္ရာ ေျပာရန္ မေၾကာက္ဖို႔ကိုလည္း အၿမဲဆံုးမတတ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေမာင္ႏွစ္မအားလံုး ဘာလုပ္လုပ္ အေဖ့ကိုမလိမ္၀ံ့ပါ။ ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္သည့္ေန႔ ပထမဦးဆံုးစာသင္ခ်ိန္တြင္ အတန္းပိုင္ဆရာမႏွင့္အတူ အရိုက္ၾကမ္းသည္ဟု ေက်ာင္းတြင္ နာမည္ႀကီး သည့္ ဆရာတစ္ေယာက္ပါ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတန္းထဲတြင္ေရာက္ေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ဆရာ့လက္ထဲမွာ ႀကိမ္လံုးတစ္လံုး။ ဆရာက ထိုႀကိမ္လံုးကို တရႊမ္းရႊမ္းႏွင့္ဆျပေနသည္။ သတၱိရွိလွ်င္ စမ္းၾကည့္ေပါ့ကြာ ဆိုသည့္ အမူအရာႏွင့္…။ တေအာင့္ၾကာေတာ့ ျပႆနာ ဓါတ္ျပားေဟာင္းႀကီးကိုျပန္ဖြင့္ပါသည္။ ဆရာမက တစ္တန္းလံုး ၾကားေအာင္ အသံျမွင့္၍ “သားတို႔၊ သမီးတို႔၊ ၿပီးခဲ့တဲ့ အပတ္ …..ေန႔က ကာယခ်ိန္မွာ ဆရာမ ေဒၚခ်ယ္ရီ မူးလဲသြားတာကို အေၾကြးေတြမ်ားၿပီး အဟာရ ျပည့္ေအာင္ ၀ယ္မစားႏိုင္လို႔ မူးလဲသြားတာပါလို႔ ဆရာမေဒၚသူဇာႏြယ္က ေျပာတယ္ဆိုၿပီး ေမာင္ေက်ာ္ဇင္ထြန္းက ေျပာခဲ့တယ္။ ဆရာမေဒၚသူဇာႏြယ္ အဲဒီလိုေျပာခဲ့တယ္ဆိုတာ ဟုတ္သလား။” ဟုေမးရာ တစ္တန္းလံုး ဇာတ္တိုက္ထားသည့္အလား “မဟုတ္ပါဘူး ဆရာမ” ဟု သံၿပိဳင္ေျဖၾကပါသည္။ ဆရာမက ထိုေမးခြန္းကို အတန္းထဲရွိ ေက်ာင္းသူ/ေက်ာင္းသားမ်ားအား သံုးခါတိတိေမးရာ သံုးႀကိမ္လံုး “မဟုတ္ပါဘူး ဆရာမ” ဟုသာေျဖၾကပါသည္။ တစ္တန္းလံုးက “မဟုတ္ပါဘူး ဆရာမ” ဟု ေျဖသံၾကားလိုက္တိုင္း ကၽြန္ေတာ့္မွာ အင္အားမဲ့မဲ့သြားသလို ခံစားလိုက္ရၿပီး မ်က္ရည္မ်ား ၀ဲလာပါသည္။ အတန္းကို တစ္ခါေမးၿပီးတိုင္း ကၽြန္ေတာ့္ဘက္သို႔ တစ္ခါလွည့္ကာ ဘယ္လိုလဲဆိုသည့္ အၾကည့္ျဖင့္ “ေမာင္ေက်ာ္ဇင္ထြန္း၊ သားမ်ားနားၾကားလြဲသလား၊” ဟုေမးပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ယခင္ေျဖဆိုခဲ့သည့္အတိုင္းသာ ျပန္ေျဖပါသည္။ ႀကိမ္လံုးကိုင္ထားေသာ ဆရာက မ်က္ေထာင့္နီႀကီးႏွင့္ ၾကည့္ၿပီး ႀကိမ္လံုးကို ေလထဲတြင္ တရႊမ္းရႊမ္းေ၀ွ႔ယမ္းျပပါသည္။ သံုးႀကိမ္ေမးၿပီး အေၾကာင္းမထူးေသာအခါ ဆရာ/ဆရာမမ်ားျပန္ထြက္သြားပါသည္။ အတန္းရွိ ေက်ာင္းသူ/ေက်ာင္းသား အေတာ္မ်ားမ်ားက ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပႆနာေကာင္ ဆိုသည့္ အျမင္မ်ိဳးျဖင့္ ၾကည့္ၾကပါသည္။ အထူးသျဖင့္ မိန္းကေလးမ်ားက ပိုၾကည့္သည္ဟုထင္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း မည္သူ႔ကိုမွ စကားေျပာခ်င္စိတ္မရွိေတာ့ပါ။ ထိုကိစၥျဖစ္ခဲ့သည္မွာ မွန္ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္ ေလွ်ာက္ေျပာသည္ဆိုတာကေတာ့ မမွန္ပါ။ ကေလးသဘာ၀ အိမ္ေရာက္တာႏွင့္ ကစားဖို႔သာ အာရံုေရာက္ေနတာကမ်ားပါသည္။ ကံမေကာင္းခ်င္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေျပာလို႔ ထိုသတင္းပ်ံ႕ႏွံ႔သြား သည္ဆိုၿပီး ျပႆနာျမားဦးက ကၽြန္ေတာ့္ဘက္လွည့္လာျခင္းျဖစ္သည္။ ကာယခ်ိန္တြင္ ကေလးအသီးသီး ေဆာ့ကစားေနၾကေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္ တည္း ခ်ယ္ရီပင္ေအာက္တြင္ ထိုင္ ေနပါသည္။ မည္သူႏွင့္မွ စကားေျပာခ်င္စိတ္၊ ကစားခ်င္စိတ္မရွိ။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ကစားေနၾက ကူးမား ေရာက္လာ ၿပီး “ေက်ာ္ဇင္ထြန္း ကစားရေအာင္ေလ” ဟုလာေခၚပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ငယ္စဥ္က ေခါင္းႏွင့္ ကင္းၿမီးေကာက္ေထာင္လွ်င္ အၾကာႀကီး ေထာင္ႏိုင္၍ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက သေဘာက်ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္က မကစားခ်င္ေၾကာင္း ျပန္ေျပာရာ ကူးမားက တစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး “ဆရာမေဒၚသူဇာႏြယ္ ေဒၚခ်ယ္ရီကို အေၾကြးေတြ မ်ားလို႔ မူးလဲသြားတယ္လို႔ေျပာတာ ဟုတ္တယ္ေလကြာ။ ငါကေၾကာက္လို႔ မေျပာရဲတာ။” ဟု ခပ္တိုးတိုးေျပာပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ရုတ္တရက္ အံ့အားသင့္ၿပီး ကူးမားကို ၾကည့္လိုက္သည္။ သူက “လာပါကြာ၊ စိတ္ညစ္မေနပါနဲ႔၊ ကစားရေအာင္” ဟုဆိုကာ အတင္းဆြဲေခၚပါသည္။ ကူးမား၏၀န္ခံစကားက ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ဓာတ္ကို ျမွင့္တင္ေပးလိုက္သည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ ကူးမားကို ေက်းဇူးတင္ပါသည္။ ထိုေန႔က ကၽြန္ေတာ္ ကူးမားႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္တည္း ကင္းၿမီးေကာက္ေထာင္ တမ္း ကစားၾက သည္။ ထံုးစံအတိုင္း ကၽြန္ေတာ္က ပို၍အခ်ိန္ၾကာၾကာေထာင္ႏိုင္ပါသည္။ လက္ထဲက ႀကိမ္လံုးကို တရႊမ္းရႊမ္းဆၿပီး မ်က္ေထာင့္နီႀကီးႏွင့္ ၾကည့္ခဲ့ေသာ္လည္း မရိုက္ခဲ့သည့္ ဆရာ့ကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ ပါသည္။ (ရိုက္လွ်င္လည္း ကၽြန္ေတာ့္အေဖႏွင့္ ျပႆနာအႀကီးအက်ယ္တက္ပါလိမ့္မည္။) ရွစ္တန္းေက်ာင္းသားအရြယ္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ အညာၿမိဳကေလးတစ္ျမိဳ႕သို႔ေရာက္ေနၿပီျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေမာင္ဆိုင္း လတ္ေအာင္ လို ပံုဆြဲ၀ါသနာပါသူျဖစ္ရာ ေတြ႔ရာသင္ခန္းစာ စာအုပ္မ်ားတြင္ ႀကံဳသလိုဆြဲေလ့ရွိပါသည္။ တစ္ရက္သား ျမန္မာစာဆရာက စာအုပ္စစ္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ပံုဆြဲထားသည္ကိုေတြ႔သြားပါသည္။ စစ္သားသားသမီး ျဖစ္သည့္ အေလ်ာက္ ကၽြန္ေတာ္ဆြဲသည့္ပံုမ်ားမွာ ေသနတ္ပံုကအမ်ားစုျဖစ္သည္။ စာရြက္တစ္ရြက္လွန္လိုက္၍ ေသနတ္ပံုတစ္ပံုေတြ႔လွ်င္ ဆရာက ဟ…ေသနတ္ပံုေတြပါလားဟုဆိုကာ “ဒိုင္း” ဟုပါးစပ္ကရြတ္ၿပီး ေခါင္းကို လက္ဆစ္ျဖင့္ေခါက္သည္။ စက္လတ္ ပံုဆြဲထားသည္ကို ေတြ႔ေသာအခါ ဟား…စက္ေသနတ္ႀကီးပါလား “ဒက္..ဒက္..ဒက္..ဒက္..ဒက္” ဟုရြတ္ၿပီး ငါးခ်က္ေလာက္ ဆက္တိုက္ေခါက္ရာ အေတာ္ အီစလံေ၀သြားပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဆရာ့ကို စိတ္မဆိုးေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္တြင္ သားသမီးမ်ား၏ ေခါင္းကို ရိုက္ႏွက္ဆံုးမသည့္ အေလ့အထမရွိပါ။ ကၽြန္ေတာ္ငယ္စဥ္က အလြန္ဆိုး၍ မၾကာခဏ အရိုက္ခံရေလ့ရွိေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ဖခင္သည္ စနစ္တက် ရိုက္ႏွက္ ဆံုးမပါသည္။ ထိုသို႔ရိုက္ႏွက္အျပစ္ေပးရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္က်ဴးလြန္ခဲ့သည့္ ျပစ္မွဳကို ေက်က်နပ္နပ္၀န္ခံၿပီး ရိုက္သင့္/မရိုက္သင့္ ေမးျမန္းၿပီး ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္က ရိုက္သင့္သည္ဟုဆိုပါမွ စနစ္တက်ရိုက္ႏွက္ဆံုးမပါသည္။ ထိုသို႔အရိုက္ခံရေလာက္ေအာင္ ျပစ္မွဳတစ္ခုခု က်ဴးလြန္ထားေသာ္လည္း ထမင္းစားခ်ိန္နီးပါက အျပစ္ေပးေလ့မရွိသလို ဦးေခါင္းကို လည္း မည္သည့္အခါမွ ရိုက္ႏွက္ေလ့မရွိပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ငယ္စဥ္က ေက်ာင္းအပ္သည့္အခါ “ဆိုးလို႔ကေတာ့ ရုိက္သာရုိက္ ဆရာမ၊ မက်ိဳးမပဲ့ရင္ၿပီးေရာ” ဟု ေျပာၿပီး ေက်ာင္းအပ္ေလ့ရွိေသာ္လည္း တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ဘယ္မိဘမွ ကိုယ့္သာားသမီးကို ရိုက္တာႀကိဳက္မည္မဟုတ္ပါ။ သို႔ဆိုလွ်င္ ေက်ာင္းတြင္ လံုး၀မရိုက္ရေတာ့ၿပီေလာ ဟု ေမးလာပါက အေတာ္အေျဖရခက္သည္ဟု ဆိုရပါမည္။ ေက်ာင္းသားမ်ား ဆိုသည္ ကလည္း လူစံု၊ စရိုက္စံုပင္ျဖစ္ပါသည္။ မရိုက္ရဆိုၿပီး ျပႆနာျဖစ္တိုင္း ေက်ာင္းစည္းကမ္းႏွင့္ အေရးယူပါက ထိုေက်ာင္းသား နစ္နာပါလိမ့္မည္။ ထိုကိစၥကို မည္ကဲ့သို႔ေျဖရွင္းၾကမည္နည္း။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေက်ာင္းဆရာတစ္ဦးမဟုတ္သလို ကေလးစိတ္ပညာႏွင့္ပတ္သက္၍လည္း နကန္း တစ္လံုးမွ် သိသူမဟုတ္ပါ။ သို႔ေသာ္ လူတိုင္းကေလးဘ၀ကို ျဖတ္သန္းလာခဲ့ၾကသည့္အေလ်ာက္ ကေလးတို႔သဘာ၀ကို ကိုယ္ခ်င္းစာနားလည္ႏိုင္ပါသည္။ ေလာကတြင္ ရွိရွိသမွ်သတၱ၀ါတိုင္း အသိအမွတ္ျပဳခံခ်င္ၾကသည္။ ျမစ္ႀကီးနားက ေမာင္ဆိုင္းလတ္ေအာင္လို ကၽြန္ေတာ္လည္း ငယ္စဥ္ကပံုဆြဲ၍ အရိုက္ခံခဲ့ရသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္ ျမန္မာစာဆရာသည္ ေခါင္းေခါက္ၿပီးသည္ႏွင့္ “မင္းပံုေတြက ေကာင္းသားပဲကြ။ ဒီလိုလုပ္ပါလား၊ မင္းပံုဆြဲစာအုပ္တစ္အုပ္ သပ္သပ္ထား။ ပန္းခ်ီဆရာ လုပ္မယ္ဆိုရင္ ရန္ကုန္ကိုဆင္း၊ အဲဒီမွာ ငါ့သားတစ္ေယာက္ ပန္းခ်ီရာမဆီမွာဆြဲေနတယ္။ အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ စာပဲႀကိဳးစားပါဦးကြာ” ဟု ေျပာပါသည္။ ထိုစဥ္က ေခါင္းအေခါက္ခံရ၍ ထူပူေနသည္ကိုပင္ေမ့သြားပါသည္။ ဆရာက ငါဆြဲထားတဲ့ပံုေတြကို အသိအမွတ္ေတာ့ျပဳတာ ပဲဟု လည္း ေက်နပ္သြားသည္ထင္ပါသည္။ ယခုျပန္စဥ္းစားၾကည့္လိုက္ေတာ့ ထိုပထမဆံုးအႀကိမ္အတြက္ ေခါင္းေခါက္ဆံုးမျခင္း မလုပ္ဘဲ အသိအမွတ္ျပဳ သတိေပးၿပီး ေနာက္တစ္ႀကိမ္အျပစ္လုပ္မွသာ သင့္ေတာ္သလို ဆံုးမလွ်င္ ပိုမေကာင္းပါလားဟု ေတြးမိပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္အေခါက္ခံရသည့္ အျဖစ္က ေမာင္ဆိုင္းလတ္ေအာင္ ဦးေခါင္းအရိုက္ခံရ သေလာက္ မဆိုးဟုထင္သည္။ မည္သို႔ဆိုေစ ကေလးဦးေခါင္းကို မရိုက္သင့္ဟုသာျမင္ပါသည္။ ကေလးတို႔မွာ ကိုယ္ခႏၶာသာ ႏုနယ္သည္မဟုတ္၊ စိတ္ခံစားမွဳ ကလည္း ႏုနယ္ေသးသည္သာ ျဖစ္သည္။ ဆရာ/ဆရာမကို ေၾကာက္ရြံ႕ၿပီး ေက်ာင္းစာသင္ရမွာမေပ်ာ္ပိုက္ေတာ့လွ်င္ ထိုေက်ာင္း သား အတြက္ အလြန္နစ္နာပါသည္။ ကိုယ့္သားသမီးလို သေဘာမထားဟု ဆိုရေအာင္ကလည္း အခ်ိဳ႕မိဘမ်ားမွာ အသိဥာဏ္နိမ့္ပါး၍ ကိုယ့္သားသမီးကိုပင္ ကၽြဲရိုက္ႏြားရိုက္ ရိုက္သည့္မိဘမ်ိဳးလည္းရွိပါသည္။ အခ်ိဳ႕ ခႏၶာကိုယ္ က်ိဳး/ကန္းသြားသည္အထိ ရိုက္ႏွက္ဆံုးမေသာ မိဘမ်ိဳး ကိုလည္း ေတြ႔ဖူးၾကပါလိမ့္မည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ မေကာင္းျမစ္တား၊ ေကာင္းရာညႊန္လတ္ ဆိုသည့္အတိုင္း သားသမီး/တပည့္တို႔ကို သေဘာေပါက္ နားလည္ေအာင္ ႀကိဳတင္၍ ႏုတ္ျဖင့္ ဆံုးမပဲ့ျပင္ၿပီး အျပစ္က်ဴးလြန္သည့္အခါက်မွသာ ကာယကံရွင္က လိုလိုလားလား၀န္ခံၿပီး ထိုက္သင့္သည့္ အျပစ္ဒဏ္အား စနစ္တက် ေပးသည့္ မိဘ/ဆရာသမားမ်ား မ်ားမ်ားေပၚထြက္လာပါေစဟု ဆုေတာင္းမိပါသည္။ ဆရာ/ဆရာမမ်ားဆိုသည္ကလည္း ပုထုဇဥ္လူသားမ်ားျဖစ္သည့္အတြက္ ၄င္းတို႔၏အိမ္တြင္းေရး အဆင္မေျပမွဳမ်ား၊ ေလာကဓံအထုအေထာင္းမ်ား မ်ားစြာႀကံဳေတြ႔ရၿပီး တပည့္ဆိုးမ်ားႏွင့္ ႀကံဳရေသာအခါ မိမိကိုယ္တိုင္ သတိမထားလိုက္မိဘဲ နည္းလမ္းမမွန္သည့္ ဆံုးမမွဳမ်ိဳးႏွင့္ သတိလက္လြတ္ တံု႔ျပန္လိုက္မိသည္မ်ားလည္း ရွိႏိုင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဆရာ/ဆရာမမ်ားဆိုသည္မွာ စစ္သားေတြကိုအုပ္ခ်ဳပ္ရေသာ တပ္မွဴးတစ္ေယာက္ မဟုတ္သလို ကုမၸဏီ၀န္ထမ္း ေတြ ကို အုပ္ခ်ဳပ္ရေသာ မန္ေနဂ်ာတစ္ေယာက္၊ သို႔မဟုတ္ လုပ္သားေပါင္းမ်ားစြာကို ႀကီးၾကပ္အုပ္ခ်ဳပ္ ေနရေသာ စက္ရံုမွဳး တစ္ေယာက္လည္းမဟုတ္ပါ။ ႏုနယ္လွေသာႏွလံုးသားေပါင္းမ်ားစြာက မိမိတို႔၏ အေျပာအဆို ၊အေနအထိုင္ ၊အျပဳအမူမ်ား ကို စံနမူနာယူ ၾကည့္ရွုေနၾကၿပီး ပညာရင္ႏို႔ေသာက္စို႔ရန္ ငံ့လင့္ေနၾကသည့္ ေက်ာင္းသားေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာအား ပညာႏွင့္ ေမတၱာေပးေ၀ရမည့္ အာစရိယမ်ားပင္ျဖစ္ပါသည္။ ႀကိမ္လံုးကို ေလထဲတြင္ တရႊမ္းရႊမ္းေ၀ွ႔ယမ္းျပရင္း မ်က္ေထာင့္နီႀကီးႏွင့္ၾကည့္ၿပီး မရိုက္ခဲ့ေသာ ေတာင္ေပၚၿမိဳ႕ကေလးက ဆရာ ကိုလည္းေက်းဇူးတင္ပါသည္။ ေခါင္းကို တဒိုင္းဒိုင္းေခါက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ မေတာက္တေခါက္ ပန္းခ်ီ လက္ရာမ်ားကို အသိအမွတ္ ျပဳေပးခဲ့သည့္ အညာက ျမန္မာစာဆရာကိုလည္း ေက်းဇူးတင္မိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ဆိုးလြန္းသျဖင့္ မလႊဲမေရွာင္သာ ရိုက္ႏွက္ အျပစ္ေပးဆံုးမရသည့္အခါတိုင္း စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ ေတြ႔ရာေနရာကို ႀကံဳသလိုရိုက္ေလ့မရွိေသာ ကၽြန္ေတာ့္ဖခင္ကိုလည္း ေက်းဇူး တင္ပါသည္။ ကေလးငယ္တို႔၏ ႏွလံုးသားႏုႏုမွာ ျမားေတြ စူးမ၀င္စတမ္း ကၽြန္ေတာ္တို႔မွန္ကန္ေသာနည္းျဖင့္ လမ္းျပႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားဖို႔ အမ်ားႀကီးလိုေသးသည္ဟုထင္ပါသည္။

Read More

ဓါးသြားေပၚကပ်ားရည္စက္

ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒျပင္ဆင္ေရးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အမ်ိဳးသားေရးဝါဒီေတြနဲ႔ တစ္ဖက္က လစ္ဘရယ္ဒီမိုသမားေတြ မၾကာခဏ စကားမ်ားၾကတာေတြ႔ရမွာပါ။

အေျခခံဥပေဒ ျပင္ဆင္ေရးကို ကၽြန္ေတာ္မကန္႔ကြက္ပါဘူး။ ဒီလိုပဲ အမ်ိဳးသားေရး ဝါဒီေတြကလည္း အေျခခံဥပေဒ ျပင္ဆင္ေရးကို ကန္႔ကြက္ေနတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အမ်ိဳးသားေရးဝါဒီေတြ အျပင္းအထန္ကန္႔ကြက္ေနတာက ပုဒ္မ ၅၉ (စ) ျပင္ဆင္ေရး ကိုပါ။

အေျခခံဥပေဒ ျပင္ဆင္ေရးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ပထမဦးဆံုးတရားဝင္ထုတ္ေဖၚေျပာၾကားလာ တာ လက္ရွိအာဏာရ ျပည္ခိုင္ၿဖိဳး ပါတီ က စၿပီးေျပာလာတာပါ။ ထားေတာ့ ဘယ္သူ စေျပာေျပာ ျပင္စရာရွိရင္ျပင္ရမွာပ။

ဆရာေက်ာ္ဝင္းရဲ႕ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရး ႏွင္းခဲေပ်ာ္ခ်ိန္ စာအုပ္ထဲမွာေတာ့ လာရီဒိုင္းမြန္း Larry Diamond အလိုအရ ျပန္လည္ညွိႏိႈင္း ေဆြးေႏြးသင့္တယ္လို႔ ယူဆရ တဲ့ ျပဌာန္း ခ်က္ေတြကို အခုလိုေဖၚျပထားပါတယ္။ ဒါေတြကေတာ့ ပုဒ္မ ၂၀ (ခ)၊ ပုဒ္မ ၄၀ (ဂ)၊ ပုဒ္မ ၅၉၊ ပုဒ္မ ၆၀၊ ပုဒ္မ ၁၀၉ (ခ)၊ ပုဒ္မ ၂၀၁၊ ပုဒ္မ ၂၃၂ (ခ) နဲ႔ အခန္း ၈ တို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဒီထဲမွာပါတဲ့ ပုဒ္မ ၅၉ နဲ႔ ဒီထဲမွာမပါတဲ့ ပုဒ္မ ၄၃၆ အေၾကာင္းကို နည္းနည္းေလာက္ေျပာခ်င္ပါတယ္။

ေနာက္ပိုင္းေတာ့ အတိုက္အခံပါတီေတြနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးအင္အားစုေတြၾကားမွာ အခန္း (၁၂ ) ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒျပင္ဆင္ျခင္းမွာ ပါၿပီးအခ်ဳပ္ျဖစ္တဲ့ ပုဒ္မ ၄၃၆ ကိုျပင္ဆင္ရမယ္လို႔ ေျပာသံေတြၾကားရျပန္ပါတယ္။

ပုဒ္မ ၄၃၆ (က) ကိုေလ့လာၾကည့္တဲ့အခါ အဲဒီ အပိုဒ္ (က) မွာေဖၚျပထားတဲ့ အေျခခံ ဥပေဒမွာပါတဲ့ ျပဌာန္းခ်က္ေတြကို ျပင္ခ်င္ရင္ ျပည္ေထာင္စု လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ အားလံုးရဲ႕ ၇၅ ရာခိုင္ႏႈန္းေက်ာ္က လက္ခံ သေဘာတူၿပီးေနာက္ ျပည္လံုးကၽြတ္ ဆႏၵခံယူ ပြဲက်င္းပၿပီး ဆႏၵမဲေပးပိုင္ခြင့္ရွိသူ အား လံုးရဲ႕ ထက္ဝက္ေက်ာ္မဲ (၅၁%) နဲ႔သာ ျပင္ရ မယ္လို႔ေတြ႔ရပါတယ္။

ပုဒ္မ ၄၃၆ (ခ) မွာေတာ့ အထက္ ပုဒ္မ ၄၃၆ (က) မွာေဖၚျပထားတဲ့ ျပဌာန္းခ်က္ေတြ ကလြဲလို႔ တျခားျပဌာန္းခ်က္ေတြကို ျပည္ ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ ၇၅ ရာခိုင္ႏႈန္းေက်ာ္ရဲ႕ ေထာက္ခံဆႏၵမဲနဲ႔သာ ျပင္ရမယ္လို႔ ျပဌာန္းထားတာ ေတြ႔ရမွာ ျဖစ္ ပါတယ္။

ပုဒ္မ ၄၃၆ ကိုျပင္ဆင္ခ်င္တာက ျပည္ေထာင္စု လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ အားလံုးရဲ႕ ၇၅ ရာခိုင္ႏႈန္းေက်ာ္က လက္ခံ သေဘာ တူရမယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ကို အဓိကထားျပင္ဆင္ ခ်င္ တာလို႔ယူဆရပါတယ္။ သေဘာကေတာ့ တပ္မေတာ္သား ကိုယ္စားလွယ္ ၂၅ ရာခိုင္ႏႈန္းရဲ႕ ဆႏၵသေဘာထားကို ယူစရာမလိုဘူးဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္လို႔ထင္ပါတယ္။

၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒနဲ႔ တိုင္းျပည္အာဏာကိုအရပ္ဘက္ကိုလႊဲေပးတဲ့အခါ အတိုက္အခံေတြကို စစ္တပ္ကအျပည့္အဝ ယံုၾကည္မႈမရွိေသးတဲ့အတြက္ တပ္မေတာ္ သားကိုယ္စားလွယ္ ၂၅ ရာခိုင္ႏႈန္းကို လႊတ္ေတာ္ထဲမွာထည့္ထားတာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ တပ္မေတာ္ရဲ႕ ဆႏၵသေဘာထားကို ကိုယ္စားလွယ္ ၂၅ ရာခိုင္ႏႈန္းကေန တဆင့္ေျပာခ်င္လို႔ ထည့္ထားပါတယ္ဆိုမွ အဲဒီ ၂၅% ကိုျဖဳတ္ၿပီး ၅၀% ေက်ာ္နဲ႔ ဆံုးျဖတ္ဖို႔ဆိုတာ လက္ရွိအေျခအေနအရ ျဖစ္ႏိုင္ေျခရွိမရွိ စဥ္းစားဖို႔လိုပါတယ္။

လက္ရွိႏိုင္ငံေရးအခင္းအက်င္းဟာ တပ္မေတာ္က ခင္းေပးလိုက္တဲ့ လမ္းေၾကာင္း အတိုင္းေလွ်ာက္လွမ္းေနရတယ္ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုးသိထားၿပီး သား ျဖစ္ပါတယ္။ “ေဟ့…ဒီမိုကေရစီဆိုတာ စစ္တပ္ကေပးမွရတာမဟုတ္ဘူး။ ငါတို႔ဘာသာ ေသြးခင္းၿပီးယူလာတာကြ…” လို႔ ဇြတ္မ်က္စိမိွတ္ေအာ္ခ်င္ ေအာ္ခြင့္ရွိေပမဲ့ အဲဒီလိုဇြတ္မိွတ္ေအာ္မယ့္ ပုဂၢိဳလ္မ်ားကို ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲမတိုင္ခင္ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကာလကို ျပန္ၾကည့္ပါလို႔ပဲ ေျပာခ်င္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ စစ္တပ္ေကာင္းပါတယ္လို႔ မ်က္စိမွိတ္ေအာ္ေနတာမဟုတ္ပါဘူး။ ဝန္ထမ္းေတြကို ဆႏၵေတာင္းခံၿပီး ျဖဳတ္ပစ္ခဲ့တဲ့ စစ္တပ္လုပ္ရပ္ကို အဲဒီတုန္းကတည္းက မေထာက္ခံသလို အခုလည္းမေထာက္ခံပါဘူး။ အခုကိစၥက စစ္တပ္လုပ္တာ မွန္တယ္၊ မမွန္ဘူး၊ ေကာင္းတယ္၊ မေကာင္းဘူး အျငင္းပြားေနတာမဟုတ္ပါ ဘူး။ ျဖစ္ႏိုင္ေျခရွိ တာကို ဘယ္လိုလုပ္ရင္ေကာင္းမလဲလို႔ စဥ္းစားဖို႔ေျပာတာပါ။

ဆိုခဲ့တဲ့အတိုင္း စစ္တပ္က သူတို႔ဆႏၵကိုေျပာခ်င္လို႔ထည့္ထားတဲ့ ၂၅% ကိုျဖဳတ္ပစ္မယ္ ဆိုရင္ (လူကိုမျဖဳတ္ပစ္ဘဲ ဆႏၵမဲကို ျဖဳတ္ပစ္တာလည္း လူကိုျဖဳတ္ပစ္တာနဲ႔ အတူတူ ပါပဲ။) စစ္တပ္နဲ႔ ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္သလိုျဖစ္သြားမွာပါ။ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးသမိုင္း သင္ခန္း စာမ်ားအရ စစ္တပ္နဲ႔ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္လို႔ ဘာအက်ိဳးေက်းဇူးမွမရပါဘူး။ လက္ရွိ အေျခအေနက ပိုလို႔ေတာင္ အေလးဂရု မူရမယ့္အခ်ိန္ျဖစ္ပါတယ္။

ဟုတ္ကဲ့….အေျခခံဥပေဒပါ ျပဌာန္းခ်က္မ်ားကိုျပင္ဆင္ရာမွာ ျပည္ေထာင္စု လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္ အားလံုးရဲ႕ ၇၅ ရာခိုင္ႏႈန္း ေက်ာ္ရဲ႕ ေထာက္ခံ မဲနဲ႔ျပင္ရမယ္ ဆိုတဲ့ ျပဌာန္းခ်က္ကို ပယ္ဖ်က္ၿပီး ျပည္ေထာင္စု လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ အားလံုးရဲ႕ ၅၀ ရာခိုင္ႏႈန္းေက်ာ္ရဲ႕ ေထာက္ခံမဲနဲ႔ျပင္ရမယ္လို႔ ျပင္ဆင္ခ်င္တာဆိုရင္ေတာ့ ဒါဟာ စစ္တပ္ကိုစိန္ေခၚလိုက္တာနဲ႔ အတူတူပါပဲ။

လုပ္သင့္၊ မလုပ္သင့္၊ ျဖစ္ႏိုင္၊ မျဖစ္ႏိုင္ စဥ္းစားၾကေပါ့ခင္ဗ်ာ။ တစ္ခုခုျဖစ္လို႔ခံရရင္ တစ္တိုင္းျပည္လံုးခံရမွာပါ။ တိုင္းျပည္ကို ဒီမိုကေရစီစနစ္နဲ႔ ဦးေဆာင္သြားခ်င္ပါ တယ္ဆိုတဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ားရဲ႕ အေျမာ္အျမင္ႀကီးမႈကို ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ေစာင့္ ၾကည့္ ခ်င္ပါတယ္။

ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ အမ်ားသိ ပုဒ္မ ၅၉ (စ) ပဲျဖစ္ပါတယ္။ ကိုင္း…ၾကည့္ရေအာင္….။ “မိမိကိုယ္တိုင္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ မိမိ ၏ မိဘ တစ္ပါးပါးေသာ္လည္းေကာင္း၊ မိမိ၏ ဇနီး သို႔မဟုတ္ ခင္ပြန္းေသာ္လည္းေကာင္း၊ မိမိ၏ တရားဝင္သားသမီး တစ္ဦးဦး ေသာ္ လည္းေကာင္း၊ ထိုတရားဝင္သားသမီး တစ္ဦးဦး၏ ဇနီး သို႔မဟုတ္ ခင္ပြန္းေသာ္ လည္းေကာင္း ႏိုင္ငံျခားအစိုးရ၏ ေက်းဇူး သစၥာေတာ္ကို ခံယူေစာင့္ေရွာက္ရိုေသသူ သို႔မဟုတ္ ႏိုင္ငံျခားအစိုးရ၏ လက္ေအာက္ခံျဖစ္သူ သို႔မဟုတ္ တိုင္းတစ္ပါး၏ ႏိုင္ငံ သားျဖစ္သူမ်ား မျဖစ္ေစရ၊ ထိုသူမ်ားသည္ ႏိုင္ငံျခားအစိုးရ၏ လက္ေအာက္ခံျဖစ္ သူေသာ္လည္းေကာင္း၊ တိုင္းတစ္ပါး၏ ႏိုင္ငံ သားေသာ္လည္းေကာင္း ခံစားရေသာ အခြင့္အေရးမ်ားႏွင့္ ေက်းဇူးခံစားခြင့္မ်ားကို ခံစားႏိုင္ခြင့္ရွိသူမ်ား မျဖစ္ေစရ” လို႔ ပုဒ္မ ၅၉ (စ)မွာ ေဖၚျပထားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။

အတိုက္အခံအဖြဲ႔ဘက္က ဒီပုဒ္မဟာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ သမၼတမျဖစ္ေအာင္လို႔ စစ္တပ္ကရည္ရြယ္ၿပီးေရးထားတာလို႔ စြပ္စြဲ ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ သူတို႔ရဲ႕အေၾကာင္းျပ ခ်က္ ေနာက္တစ္ခုက အရင္ရွိခဲ့တဲ့ အေျခခံဥပေဒေတြမွာေတာင္ ဒီလိုျပဌာန္းခ်က္ေတြ မပါဘူး ဆိုတာပဲျဖစ္ပါတယ္။

ဟုတ္ကဲ့ အရင္တုန္းက အခ်ိန္မရလို႔ေသာ္လည္းေကာင္း၊ မလိုေသးလို႔ေသာ္ လည္းေကာင္း ထည့္မဆြဲခဲ့တာေနမွာပါ။ ၁၉၈၂ ႏိုင္ငံသားျဖစ္ခြင့္ဥပေဒေတာင္ ၁၉၈၂ မွဆြဲရတာေလ။ လိုအပ္တဲ့အခ်ိန္ဆြဲမွာေပါ့။ ၁၉၄၇ အေျခခံဥပေဒဆြဲတုန္းက လူဦးေရ သန္း ၂၀ ေတာင္မျပည့္ေသးပါဘူး။ ဒီလိုပဲ ၁၉၇၄ အေျခခံဥပေဒဆြဲေတာ့လည္း လူဦးေရ သန္း၃၀ မေက်ာ္ေသးပါဘူး။ အခု လူဦးေရ သန္း ၆၀ ဝန္းက်င္ေလ။ ဘယ္တူပါ့မလဲ။

ပုဒ္မ ၅၉ (စ) ကို ျပင္လိုက္ရင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္သာမက ေနာင္မွာ တရုတ္၊ ကုလားနဲ႔ တျခားႏိုင္ငံျခားေသြးပါသူေတြဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ သမၼတျဖစ္လာႏိုင္ပါတယ္။ ပုဒ္မ ၅၉ (စ) ဟာ ဒီလိုမျဖစ္ေအာင္ကာကြယ္ထားတာပါ။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ တစ္ေယာက္တည္းကို ရည္ရြယ္ၿပီးေရးဆြဲထားတာလို႔ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့မယံုၾကည္ပါဘူး။

ေအဒီ ၂ ရာစုကပဲ စစ၊ ေအဒီ ၁၁ ရာစုကပဲ စစ ျမန္မာျပည္ကို ဗမာမင္းနဲ႔ ရွမ္းဗမာ ကျပားမင္း (ငါးစီးရွင္ေက်ာ္စြာတို႔ ညီအစ္ကို တစ္သိုက္) ေတြက အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ၾကတာပါ။ ဘယ္သူပဲ အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ မင္းတိုင္းဟာ ဗုဒၶဘာသာဝင္ မင္းေတြခ်ည္းျဖစ္ပါတယ္။

အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုကေတာ့ လြတ္လပ္ေရးေၾကညာစာတမ္း Independence Declaration မွာကိုက All men are created equal နဲ႔စတာပါ။ ႏိုင္ငံေတာ္ေဆာင္ ပုဒ္က ေဒၚလာေငြမွာထည့္သြင္းပံုႏွိပ္ထားတဲ့ In God We Trust ပါ။

စကားစပ္လို႔ ေျပာရရင္ လူသားကို အဂၤလိပ္လို Human Being လို႔ေခၚတာ သိၾကမွာပါ။ ဘာျဖစ္လို႔အဲဒီလိုေခၚတယ္ဆိုတာေလး Sharing လုပ္ခ်င္ပါတယ္။ Being ဆိုတာ Be လို႔အလြယ္ေခၚၾကတဲ့ Verb to be ရဲ႕ V+ing ပံုစံပါ။ အဂၤလိပ္ဝါက်မွာ Passive Voice ေရးတဲ့အခါ Verb to be နဲ႔ V3 လို႔အလြယ္ေခၚၾကတဲ့ Past Participle တို႔ကို တြဲေရးရပါတယ္။ အဓိပၸာယ္ကေတာ့ တစ္စံု တစ္ခု ျပဳလုပ္တာကိုခံရတဲ့ အဓိပၸာယ္ပါ။ ဒီေတာ့ Human Being ဆိုတာ ဖန္ဆင္းခံလူသားလို႔အဓိပၸာယ္ရပါတယ္။ ဒါက ခရစ္ ယာန္ ဘာသာေရးစာအုပ္တစ္အုပ္ကေန ဖတ္ခဲ့ဖူးတာပါ။ Human Doing မဟုတ္ Human Being လို႔ဆိုပါတယ္။

ျပန္ေကာက္ရရင္ ဒီမိုကေရစီစနစ္နဲ႔သြားမယ္ဆိုေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံဟာ အေမရိကန္၊ ၾသစေတးလ်၊ ေဟာင္ေကာင္၊ ကိုးရီး ယား တို႔လိုႏိုင္ငံမ်ိဳးေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ အမ်ားစုျဖစ္တဲ့ ဗုဒၶဘာသာဝင္ဗမာေတြကလည္း လက္ခံမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ တိုင္းျပည္ ကံၾကမၼာအရ ဆင္းရဲခဲ့ရေပမဲ့ ဗမာေတြဟာ သူတို႔ဘိုးေဘးေတြရဲ႕အေမြျဖစ္တဲ့ ဗုဒၶဘာသာက သင္ၾကားေပးထားတဲ့လြတ္လပ္မႈကို အင္မတန္ျမတ္ႏိုးပါတယ္။

ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ ကာလာမသုတ္ထဲမွာပါတဲ့ “ မိမိကိုးကြယ္ၾကည္ညိဳတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ကေျပာ တဲ့စကားကိုလည္း မယံုၾကည္ေလနဲ႔ဦး” ဆိုတဲ့ အဆံုးအမကို ဗမာေတြဟာ အင္မတန္ တန္ဖိုးထားပါတယ္။ ဗကပ ေကာ္ ၈၁၅ ရဲ႕ ရင္းႏိုင္ငံေရးမွဴးေဟာင္း ဆရာသန္းစိုးႏိုင္ ေတာ္ဝင္ႏွင္းဆီ မွာေျပာသြားတာေလး ကၽြန္ေတာ့္နားထဲ အၿမဲလိုလိုစြဲေနပါတယ္။ “ဘာ Critical Thinking လဲ၊ ဘာေတြမ်ား ထူးဆန္းလို႔လဲ၊ ဘာမ်ားဆန္းသစ္လို႔လဲ၊ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၂၅၀၀ ေက်ာ္က ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရား က ေဟာသြားခဲ့ၿပီးၿပီ ဝိဘဇၨဝါဒတဲ့။ ” အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္ဆရာသန္းစိုးႏိုင္ ကိုေငးၾကည့္ေနမိတယ္၊ ဒါ ေကာ္ ၈၁၅ ရဲ႕ ရင္းႏိုင္ငံေရးမွဴးလုပ္ခဲ့တဲ့ ကြန္ျမဴနစ္ႀကီး တစ္ေယာက္တဲ့လား။

ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ဆင္းရဲလြန္းလို႔ မာနေတြက်ိဳးပဲ့သြားတဲ့သူတခ်ိဳ႕တေလနဲ႔ Sex Worker ေတြကလြဲရင္ ဗမာေတြဟာ တိုင္းရင္း သား အခ်င္းခ်င္းကလြဲလို႔ က်န္တဲ့ လူမ်ိဳးျခားနဲ႔ေသြးေႏွာဖို႔ကိစၥကို အင္မတန္စက္ဆုပ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ သူတို႔ တိုင္းျပည္ကို အုပ္ခ်ဳပ္ မင္းလုပ္မယ့္ ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတကိုလည္း မုတ္ဆိတ္ႀကီးေတြ၊ မ်က္ေပါက္ေမွးႀကီးေတြ၊ ငတက္ျပားႏွာေခါင္းႀကီးေတြကို မလိုခ်င္ ၾကပါဘူး။

တခ်ိဳ႕ကေျပာတယ္ ဘယ္ျမန္မာႏိုင္ငံသားက ႏိုင္ငံျခားသားကို သမၼတအျဖစ္ တင္ေျမွာက္မွာလဲတဲ့။ ဟုတ္ကဲ့ တံခါးမပြင့္ေသး လို႔ ပါ။ တံခါးဖြင့္လိုက္ရင္ ဝုန္းခနဲ ဝင္လာၾကမွာပါ။ တခ်ိဳ႕မ်ားဆို ဆိုးတဲ့ႏိုင္ငံသားထက္ ေကာင္းတဲ့ႏိုင္ငံျခားသား အုပ္ခ်ဳပ္ တာ ပိုမ ေကာင္းဘူးလားတဲ့။ ဘုရား ဘုရား ရုတ္တရက္ၾကည့္လိုက္ရင္ ဟုတ္သလိုလိုနဲ႔ ထြက္ရဲလိုက္တာ၊ ေျပာရဲလိုက္တာ။ ကာကြယ္ ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ဟာ သမၼတ ရဲ႕ေအာက္မွာရွိရမယ္လို႔ တဖြဖြေျပာေနတဲ့သူတို႔ဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တပ္မေတာ္ႀကီး တစ္ခုလံုးကို တရုတ္၊ ကုလား၊ ငတက္ျပားေတြရဲ႕လက္ေအာက္ကို သြပ္သြင္းေန တာပါကလား။ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ႀကီးဟာ တရုတ္၊ ကုလား၊ ငတက္ျပား ေတြရဲ႕အမိန္႔ကို နာခံရမယ့္ကိန္းပါလား။

ႏိုင္ငံျခားသားတို႔၊ ႏိုင္ငံျခားေသြးပါတာတို႔၊ ႏိုင္ငံျခားေက်းဇူးသစၥာေစာင့္သိတဲ့သူတို႔မေျပာနဲ႔ တပ္မေတာ္ထဲမွာ အလံကိုင္သစၥာ ဆို ခဲ့တဲ့ ေအာင္လင္းထြဋ္တို႔ စိုင္းသိန္းဝင္း တို႔ေတာင္ ႏိုင္ငံေတာ္ကို သစၥာေဖါက္သြားၾကေသးတာကလား။

သူတို႔ကေတာ့ေျပာမွာပါ။ သူတို႔ႏိုင္ငံေတာ္ကို သစၥာေဖါက္တာမဟုတ္ပါဘူး။ စစ္အာဏာရွင္ကိုသာ သစၥာေဖါက္တာပါလို႔ေျပာၾက မွာေပါ့။

စစ္အာဏာရွင္ဆိုလို႔ေျပာရဦးမယ္။ အမ်ားေျပာသလို စစ္အာဏာရွင္ဆိုတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးသန္းေရႊဟာ အခုဆို အသက္ ၈၅ ဝန္းက်င္ေလာက္ေရာက္ေနပါၿပီ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ကဆို ၇၅ ႏွစ္ေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီတုန္းက ၇၅ ႏွစ္ေလာက္ ရွိတဲ့ အဖိုးအိုႀကီးတစ္ေယာက္ကို အားေကာင္းေမာင္းသန္စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြက အာဏာရွင္ႀကီးသဖြယ္ေၾကာက္ေနၾကတယ္ဆိုတာ ဟုတ္ေကာဟုတ္ရဲ႕လားလို႔ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့စဥ္းစာမိတယ္။

လူတိုင္းခါးမွာ ေျဗာက္အေကာင္းစားေတြခ်ိတ္ထားၾကတာဗ်ာ၊ ကန္ေတာ့ပါရဲ႕ ငါတို႔ကို နိစၥဓူဝ ညွင္းဆဲ ေနတဲ့ အဖိုးႀကီးဆိုၿပီး ရွင္း ပစ္လိုက္လို႔မရဘူးလား။ သူကတစ္လက္ထဲ ဗ်ာ။ ေဘးနားက စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြရဲ႕ခါးမွာ အလက္ ၂၀ ေက်ာ္ေလာက္ရွိတာ။ ၿပီး ေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးက ေကာင္းဘိြဳင္မင္းသား ကလင့္အိဝုဒ္လည္း မဟုတ္သ လို ေဟာင္ေကာင္က ဂ်က္လီလည္းမဟုတ္ဘူး၊ စပိုက္ဒါမန္းလည္းမဟုတ္ဘူး၊ လုပ္လို႔ မရဘူးလား။ သိပ္ရတာေပါ့။ ရရင္ဘာလို႔အဲဒီလိုမလုပ္သလဲ။ ဦးေႏွာက္ရွိရင္ စဥ္းစား ၾကည့္ေပါ့ဗ်ာ။

ကိုယ္လိုရာကိုယ္ဆြဲေတြးၿပီးေရာႀကိတ္ရင္လည္းမတတ္ႏိုင္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးတပည့္ရင္းမဟုတ္သလို ဖိုးလျပည့္ နဲ႔လည္းမရင္းႏွီးပါဘူး။ စစ္တပ္ကထြက္လာေတာ့ လုပ္သက္ဆုေၾကးကလြဲလို႔ ပင္စင္ေတာင္မရဘူး။ အခုထိေျမတစ္ကြက္မရွိပါ ဘူး။ အဲ…စားစရာမရွိေပမဲ့ ဦးေႏွာက္ကိုေတာ့ အလကားမထားတတ္ဘူး။ ဒီလိုပဲေတြးၾကည့္ၾကတာေပါ့။

ေအာ္…ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးသန္းေရႊလုပ္သမွ် အကုန္ေကာင္းတယ္ေျပာေနတာ မဟုတ္ ဘူးေနာ္။ သူလည္းလူပဲ မွားတာေတြရွိမွာေပါ့။ ေလာကႀကီးမွာ တစ္ခါမွ မမွားဖူးဘူး ဆိုတဲ့သူျပစမ္းပါဦး။ ခင္ဗ်ားတို႔ေတြက စစ္အာဏာရွင္ဆိုလို႔သာ အာဏာရွင္လိုက္ရတာ၊ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဆိုတာကိုလက္ခံတယ္၊ စစ္အာဏာရွင္ဆိုတာ လက္မခံပါဘူး။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးသန္းေရႊက အာဏာရွင္ဆက္ဒမ္ဟူစိန္လို သူ႔အမိန္႔ မနာခံတဲ့ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုအခန္းထဲေခၚၿပီး ပစၥတိုနဲ႔ပစ္သတ္လိုက္တယ္လို႔လည္း တစ္ခါမွ မၾကားဖူးပါဘူး။

စိန္စီေသာညအေခြၾကည့္ဖူးပါတယ္။ တိုင္းျပည္ကဆင္းရဲၿပီး သူ႔သမီးေတာ္ေတြ ဒီလိုဝတ္စားျပတာေတာ့ မေကာင္းဘူးေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ ထိုင္းကရွပ္နီေတြေျပာ သလိုေျပာရရင္ “ဘယ္ေကာင္တက္တက္ သူခိုးခ်ည္းပဲ၊ ေအး ဒါေပမဲ့ သက္ဆင္က ငါတို႔ဆင္းရဲ သားေတြကို ၾကည့္ေသးတယ္…” တဲ့။ ေအာ္… ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး ဆင္းရဲ သားေတြကိုၾကည့္ေသးတယ္လို႔ေျပာတာမဟုတ္ဘူးေနာ္၊ ဘယ္သူမွမကင္းဘူး လို႔ေျပာတာပါ။

ကိုင္း ေျပာရင္းဆိုရင္း လမ္းကေခ်ာ္သြားျပန္ၿပီ။ ျပန္ဆက္ရေအာင္ ပုဒ္မ ၅၉ (စ) ဆိုတာ အမ်ိဳး၊ ဘာသာ၊ သာသနာနဲ႔ ဆက္ႏြယ္ ေနပါတယ္။ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို မုန္းလို႔ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္းမႀကိဳက္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမုန္းတယ္ ဆိုၿပီး ႏိုင္ငံ ေတာ္ကာ ကြယ္ေရးအတြက္ထားထားတဲ့ ဒံုးက်ည္ေတြပင္လယ္ထဲသြားလႊင့္ပစ္ လို႔ေတာ့ ျဖစ္ဘူးေလ။ ဒီလိုပဲ စစ္အစိုးရ လက္ ထက္မွာ ဆြဲခဲ့တဲ့ ဥပေဒထဲက ျပဌာန္း ခ်က္ဆိုၿပီး အကုန္ေလွ်ာက္ဖ်က္လို႔ေတာ့ ဘယ္ျဖစ္ပါ့မလဲ။ ဒီဥပေဒဟာ ငါတို႔ႏိုင္ငံ သားေတြ အက်ိဳးစီးပြားကို ကာကြယ္တဲ့ ဥပေဒလား၊ အက်ိဳးယုတ္ေစတဲ့ ဥပေဒလားဆိုတာေတာ့ ေလ့လာဦးမွေပါ့။

သမၼတကိစၥအသာထားပါဦး။ ေလာေလာဆယ္ ထင္သာျမင္သာရွိတဲ့ ဘူးသီးေတာင္ -ေမာင္းေတာကိုၾကည့္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခင္ဗ်ား တို႔ မနည္းျပန္တည္ေဆာက္ရဦးမယ္။ အခုအခ်ိန္က ေသြးတိုးေတြ၊ ႏွလံုးေတြစမ္းေနတဲ့အခ်ိန္ဗ်။ တေလာက ဘဂၤလားေဒ့ရွ္က ဂ်ာနယ္လစ္ ေပါက္ကရေျပာေတာ့ ဦးကိုနီတို႔၊ ကိုျမေအးတို႔ ဘာေတြထေျပာၾကသ လဲ၊ ျပည္ေထာင္စုကိုမထိနဲ႔ အသက္ေပးၿပီး ကာကြယ္သြားမတဲ့။ ဟင္း…ဟင္း လွစ္လွစ္ကေလးေနာ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ ဝူးဝါးဝူးဝါးသမားေတြေလာက္ေတာ့ သနားတယ္။

စကားစပ္လို႔ အမ်ိဳးသားေရးဝါဒီေတြကို ေျပာခ်င္ေသး တယ္။ ေဒၚစုကိုလည္းရမ္းၿပီး အျပစ္မတင္ပါနဲ႔၊ အိုဘားမားကိုလည္း အျပစ္တင္ မေစာပါနဲ႔။ သူတို႔ ဇာတ္ရုပ္က ဒီေနရာမွာ ဒီစကားပဲေျပာရမွာေလ။ ေျပာသမွ်စကားတိုင္းဟာ သူတို႔ရင္ဘတ္ထဲက စကား ေတြပါလို႔ ခင္ဗ်ားတို႔ အပ္ခ်မတ္ခ်ေျပာႏိုင္လို႔လား။

ဒီလိုပဲ လစ္ဘရယ္သမားေတြကိုလည္းေျပာခ်င္ပါတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔က လစ္ဘရယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ကြန္ဆာေဗးတစ္ေတြပဲ ထားလိုက္ပါေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၅၉ (စ) မျပင္ခ်င္ဘူးဆိုတာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို သမၼတ မျဖစ္ေစ့ခ်င္လို႔ လံုးဝ (လံုးဝ) မဟုတ္ဘူး။

ဆရာေတာ္ဦးဝီရသူေျပာသလိုပဲ ၅၉ (စ) ကို ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တစ္ေယာက္တည္း အတြက္ပဲ ျပင္လို႔ရမယ္ဆိုလို႔ကေတာ့ အိုး…ဘယ္ေျပာေကာင္းမလဲ ။ ေကာင္းေလွာင့္ေတး …ေကာင္းေလွာင့္ေတးေပါ့ဗ်ာ။ ဒါမွမဟုတ္လည္း ႏိုင္ငံေတာ္၏အက်ိဳးငွာ အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ ဆန္း ၏ သမီးျဖစ္သူ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တစ္ဦးတည္းအတြက္ ပုဒ္မ ၅၉ (စ) ကင္း လြတ္ခြင့္ျပဳရန္ ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္၏ အထူးအစည္းအေဝးတြင္ မဲခြဲဆံုးျဖတ္လိုက္သည္ ဆိုလည္းလက္ခံပါတယ္။

အသိဉာဏ္အေျမာ္အျမင္ရွိရင္ ျမန္မာတိုင္းရင္းသားမွန္သမွ် (ဗမာအပါအဝင္ တိုင္းရင္းသားအားလံုးကို ဆိုလိုပါတယ္။) ၅၉ (စ) ဘာ့ေၾကာင့္ျပဌာန္းထားတယ္ ဆိုတာ ျမင္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါဟာ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္တည္း အတြက္ ေရးဆြဲျပဌာန္း ထားတာ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္မ်ိဳးသားလံုးရဲ႕ National Identity အမ်ိဳးသားေရးသြင္ျပင္လကၡဏာေတြ ေပ်ာက္ပ်က္သြားမွာ စိုးလို႔ပါ။

၅၉ (စ) ကို ျပင္ခ်င္တဲ့သူေတြကို ကၽြန္ေတာ္မၾကာခဏေမးဖူးပါတယ္၊ ၅၉ (စ) ျဖဳတ္လိုက္လို႔ေဒၚစုသမၼတျဖစ္သြားတယ္ထားဦး၊ ေဒၚစုသက္တမ္းကုန္လို႔ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ေနာင္တက္လာမယ့္သမၼတေလာင္းေတြထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္ ဟာ ႏိုင္ငံျခားသား ေတြနဲ႔ တစ္နည္းမဟုတ္တစ္နည္း ဆက္စပ္ပတ္သက္ေနတယ္ဆိုရင္ ခင္ဗ်ားတို႔ဘယ္လိုကာကြယ္ၾကမွာလဲဆိုေတာ့ တစ္ေယာက္ မွ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း မေျဖႏိုင္ၾကဘူး။

ေဒၚစုကိုသမၼတျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ သူတို႔ဆႏၵကိုကၽြန္ေတာ္နားလည္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒါက ခံစားခ်က္ပါ။ ခံစားခ်က္ေတြဟာ တစ္ခါ တေလ လက္ေတြ႔ဘဝမွာ ေကာင္အထည္ေဖၚဖို႔ ခက္တယ္ဆိုတာ ေတြ႔ရမွာပါ။

ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုစာေလာက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေပ်ာ္ရႊင္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ခင္ဗ်ားတို႔ သားသမီးေျမးျမစ္ေတြကို တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ တရုတ္၊ ကုလား၊ ငတက္ျပားေတြ လက္ထဲ ထိုးအပ္ခဲ့မလို႔လား။ မ်က္ေတာင္ေမြးတစ္ဆံုးမၾကည့္ၾကပါနဲ႔ဗ်ာ၊ မ်က္စိတစ္ဆံုးၾကည့္ၾကေစခ်င္ ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ေဒၚစုကို မမုန္းပါဘူး။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သမီးဗ်ာ။ ဘယ့္ႏွယ္မုန္းရမွာ လဲ။ ေဒၚစုအတြက္ဆိုၿပီး ဖြင့္လိုက္တဲ့ အမ်ိဳးသား ကာကြယ္ေရး ခံတပ္တံခါး ကေန ေနာက္ဆက္တြဲဝင္လာမယ့္ အႏၱရာယ္ေတြကို ကာကြယ္ေနတာပါဗ်ာ။

အဲဒီအႏၱရယ္က ေလာင္းေၾကးထပ္လို႔မရဘူး၊ ရံႈးရင္ ခင္ဗ်ားတို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေပးလိုက္ ရမွာက တိုင္းျပည္နဲ႔လူမ်ိဳးေလ…၊ ပ်ားရည္ကခ်ိဳပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ လ်က္ရမွာက အေရာင္တလက္လက္ထေနတဲ့ ဓားသြားေပၚမွာ…..။ ။

(၁၃၅ မ်ိဳးေသာ တိုင္းရင္းသားညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမအားလံုးကိုရည္ညႊန္းၿပီး ဒီစာကိုေရးပါတယ္။)

Read More

အလုပ္ေလွ်ာက္ထားတဲ့ Media ေတြ Company ေတြထဲက ေတာ္လွန္ေရးပန္းၿခံ ထိပ္နားမွာရွိတဲ့ ACK & Co Services Co., Ltd က ဒီေန႔ ေမ ၁၁ ရက္ေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ္ေလွ်ာက္ထားတဲ့အလုပ္ကို အျခားတစ္ေယာက္ကိုခန္႔ထားလိုက္ၿပီဆိုတာ ဖုန္း ဆက္ၿပီး အေၾကာင္းၾကားပါတယ္။ အလုပ္ရျခင္းမရျခင္းထက္ ကိုယ့္ကုမၸဏီအလုပ္လာေလွ်ာက္တဲ့သူကို အခုလို တေလး တစား အေရးထားၿပီးအေၾကာင္း ျပန္ေပးတာဟာ အင္မတန္ လူႀကီး လူေကာင္း ဆန္ၿပီး ရည္မြန္တဲ့သူေတြသာ လုပ္ေလ့လုပ္ထရွိတဲ့ အေလ့အထျဖစ္ပါတယ္။ အလုပ္ရွင္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ခင္ဗ်ားတို႔ အဲဒီလို ဘယ္ႏွခါေလာက္ အေၾကာင္းျပန္ေပး ဖူးပါသလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ဒီတစ္ခါပဲႀကံဳဖူးေသးတာပါ။ အလုပ္လုပ္ခြင့္မရေပမဲ့ အဲဒီကုမၸဏီကို ကၽြန္ေတာ္အထင္ႀကီးေလးစားပါတယ္။ “ကိုရဲေက်ာ္ရဲ႕ CV Form ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔သိမ္းထားပါတယ္။ လုပ္ငန္းလိုအပ္ခ်က္အရ လိုအပ္တဲ့အခါမွာ ထပ္ေခၚပါ့ မယ္” လို႔ေတာင္ေျပာလိုက္ပါေသး တယ္။ ျမန္မာ ဆန္ဆန္ေတြးရင္ “ခင္ဗ်ားအစား တျခားတစ္ေယာက္ကို ခန္႔လိုက္ၿပီဗ်ာ” ဆိုလည္း ၿပီးတာပါပဲ။ အခုေတာ့ ဒီလိုမဟုတ္ပါဘူး။ အလုပ္ေလွ်ာက္တဲ့ ဝန္ထမ္း စိတ္ဓါတ္က်မသြားေအာင္ Encouragement ပါ တစ္ခါတည္း လုပ္ေပးလိုက္ေသးတာပါ။ အဓိပၸာယ္ကေတာ့ “ခင္ဗ်ားကို အလုပ္မခန္႔တာ ခင္ဗ်ားအရည္အခ်င္းေတြကို မယံုၾကည္လို႔၊ မႀကိဳက္ လို႔ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ တျခားအေၾကာင္းေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ ခင္ဗ်ားေလွ်ာက္တဲ့ေနရာကို တျခားလူကိုခန္႔လိုက္တာပါ။” လို႔လည္း သြယ္ဝိုက္ၿပီး ညႊန္းဆိုရာေရာက္ပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ACK & Co Services Co., Ltd ကို ကၽြန္ေတာ္ေက်းဇူး အမ်ားႀကီး တင္ပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံက ကုမၸဏီေတြ ဒီကုမၸဏီကို အတုယူႏိုင္ၾကပါေစလို႔လည္း ဆုေတာင္းပါတယ္။ လူကို လူလိုသေဘာထားမွသာ လူ႔ေလာကႀကီး ပိုၿပီးသာယာလာမွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီက ကုမၸဏီတခ်ိဳ႕ဟာ ကိုယ္က သူမ်ားဝန္ထမ္းကိုလိုခ်င္ရင္ေတာ့ နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ရေအာင္ယူတတ္ ပါ တယ္။ ကိုးရီးယားကားထဲက ညစ္ပတ္နည္းေတြေလာက္ေတာ့ သနားတာေပါ့။ အဲ…ကိုယ္မလိုခ်င္ေတာ့တဲ့ဝန္ထမ္း၊ ဒါမွမဟုတ္ သာမန္ဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္ ကိုယ့္ဆီကထြက္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ တျခားအလုပ္ေလွ်ာက္ရာမွာ အဆင္မေျပဘဲ ကေမာက္ကမ ျဖစ္ေအာင္ လစာကို အကုန္ထုတ္မေပးတာတို႔၊ လကုန္ၿပီး ေလးငါးရက္ၾကာမွ လစာေပးတာတို႔ လုပ္ေလ့ရွိပါတယ္။ ဒီကေန႔ ကမၻာေပၚမွာေမေဒးေန႔ရယ္လို႔ျဖစ္လာမယ့္ ေမလ ၁ ရက္ေန႔ဟာ အေမရိကန္တစ္ႏိုင္ငံလံုးမွာရွိတဲ့ အလုပ္သမား ေတြအားလံုး တစ္ရက္အလုပ္ခ်ိန္ ၈ နာရီဆိုတဲ့ အခြင့္အေရး ရေအာင္ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု ဖို႔ဒ္ကားကုမၸဏီ ပိုင္ရွင္ မစၥတာ ဖို႔ဒ္က သူ႔အလုပ္သမားေတြကို ဆႏၵျပခိုင္းတာကေန စၿပီးေပၚေပါက္လာတာပါ။ အခုဆို တစ္ကမၻာလံုးက လိုက္နာက်င့္သံုးေနတဲ့ စံတစ္ခု ဒါမွမဟုတ္ ဥပေဒ တစ္ရပ္ ျဖစ္သြားပါၿပီ။ ဒါေတာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံမွာ အလုပ္ခ်ိန္ေခါင္းပံုျဖတ္တဲ့ ကုမၸဏီေတြရွိဆဲပါပဲ။ အလုပ္သမားေတြအၿမဲမွန္တယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္မဆိုလိုပါဘူး။ အလုပ္သမားေတြ ဘက္ကလည္းမွားႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တစ္ေန႔ကို ထန္းလ်က္ခဲ သံုးေလးလံုး ထမင္းခ်ိဳင့္ထဲထည့္ၿပီး အလုပ္ဆင္းေနရတဲ့ စက္ရံုအလုပ္သမေတြကို ခင္ဗ်ားတို႔ေတြ႔ဖူး၊ ၾကားဖူးၾကလား။ လမ္းေဘးက အေပါဆံုးဟင္းလ်ာတစ္မ်ိဳးမ်ိဳးကိုေတာင္ ဝယ္ခ်က္ မစားႏိုင္လို႔ ထန္းလ်က္ခဲ သံုးေလးလံုးနဲ႔ ထမင္းခ်ိဳင့္ထည့္ၿပီး အလုပ္ဆင္းေနရတယ္ ဆိုတာ ပံုျပင္မဟုတ္ပါဘူး။ လိႈင္သာယာဘက္က စက္ရံုေတြကိုသြားေလ့လာၾကည့္ ရင္ ေတြ႔ရပါလိမ့္မယ္။ ဆင္းရဲတြင္းကနက္လြန္းေတာ့ ေတာင့္ခံထားရတဲ့ စာရိတၱေတြလည္း ႏြားဝင္တိုးတာ မခံႏိုင္ေတာ့တဲ့ ၿခံစည္းရိုးအေဆြးလို ဟိုကေပါက္ ဒီကၿပဲနဲ႔ေပါ့။ မွတ္မွတ္ရရ ၂၀၀၃-၂၀၀၄ ဝန္းက်င္ေလာက္ျဖစ္မယ္ထင္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ေကာ့ေသာင္းက INGO တစ္ခုမွာလုပ္ေနတုန္း အေမရိကန္အစိုးရက စီးပြားေရးပိတ္ဆို႔မႈေတြ ထပ္ၿပီး တိုးျမွင့္လိုက္ေတာ့ ရန္ကုန္က အထည္ခ်ဳပ္စက္ရံုေတြ ပိတ္လိုက္ရတယ္။ ရလဒ္ကေတာ့ အထည္ခ်ဳပ္စက္ရံုေပါင္းမ်ားစြာကို မွီခိုၿပီး အသက္ရွင္ေနရတဲ့ မိသားစုဘဝေလးေတြ ၿပိဳကြဲပ်က္စီးသြား တယ္။ မိန္းကေလးတခ်ိဳ႕ ေကာ့ေသာင္းက Restaurant လို႔အမည္ခံထားတဲ့ Brothel ေတြဆီကိုေရာက္လာၾကတယ္။ အဲဒီအထဲ မွာ အလုပ္တစ္ဖက္နဲ႔ အေဝးသင္တကၠသိုလ္တက္ေနတဲ့ မိန္းကေလးတခ်ိဳ႕ေတာင္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ့္ခံစားခ်က္ကိုေျပာရရင္ အစိုးရကိုေရာ အေမရိကန္ကိုေရာ အေတာ္ေလးစိတ္ပ်က္မိတယ္။ျမန္မာ အစိုးရကလည္းေခါင္းမာ၊ အေမရိကန္ကလည္း သူ႔လက္နက္ သူထုတ္သံုးနဲ႔ ၾကားထဲက ျပည္သူကဓါးစာခံေပါ့။ Sanction ကို ေထာက္ခံတဲ့သူဆိုရင္ အဲဒီအခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ္ အင္မတန္မုန္းပါတယ္။ ျမန္မာအေၾကာင္းေရးတဲ့ ႏိုင္ငံျခားသားေတြထဲမွာ Georgetown University က ပါေမာကၡ David I Steinberg ကို ကၽြန္ေတာ္သေဘာက်တယ္။ သူ႔အေတြးအျမင္ဟာ တျခားအေနာက္ႏိုင္ငံသားေတြနဲ႔မတူပါဘူး။ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးကို သံုးသပ္ရာမွာ က်န္တဲ့သူေတြနဲ႔စာရင္ သူက နည္းနည္းသမာသမတ္က်တယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ျမင္တယ္။ ေအာက္ကစာဟာ အင္တာျဗဴးတစ္ခုမွာ သူေျပာခဲ့တဲ့စကားေတြပါ။ “So we imposed sanctions to try and enforce this in a series of three steps. That was basically unsound, because _ I was against the sanctions from the very beginning because I know enough about these people to know that they won’t give into sanctions _ this is a highly nationalistic, patriotic country. They cannot be seen to be subservient to foreigners.” “ေအးဗ်ာ… ႏိုင္ငံတကာကခ်မွတ္ထားတဲ့ဥပေဒေတြကို ျမန္မာအစိုးရ လိုက္နာေအာင္လို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ (အေမရိကန္)က အေရးယူ ပိတ္ဆို႔မႈေတြကို ျပဌာန္းခဲ့ တယ္။ ေျပာရမယ္ ဆိုရင္ ခါးေတာင္းႀကိဳက္တျခား ဟိုဟာတျခားလိုျဖစ္ေနတာဗ်။ ျမန္မာ လူမ်ိဳးေတြဟာ အဲဒီအေရးယူပိတ္ဆို႔မႈေတြေအာက္မွာ အရံႈးေပးမွာမဟုတ္ဘူးဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ေကာင္းေကာင္းသိေနတယ္ေလ။ ဒါ့ေၾကာင့္ အေရးယူပိတ္ဆို႔မႈေတြကို ကနဦးကတည္းက ကၽြန္ေတာ္မေထာက္ခံခဲ့ဘူး။ ျမန္မာဆိုတာ အမ်ိဳးသားေရးစိတ္၊ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ အင္မတန္ျပင္းထန္တဲ့ ႏိုင္ငံတစ္ခုေလ ဗ်ာ။ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ ဟာ ႏိုင္ငံျခားသားကိုအလြယ္တကူ ခယဝပ္တြား ေအာက္က်ိဳ႕ ခံလိမ့္မယ္လို႔ မထင္ေလနဲ႔။” မွန္ပါတယ္။ ေဒးဗစ္စတိန္းဘာ့ဂ္ ေျပာတာမမွားပါဘူး။ ျမန္မာေတြဟာ ဘယ္တုန္းကမွ အလြယ္တကူေအာက္က်ိဳ႕ အရံႈး ေပးခဲ့တယ္ဆိုတာ မရွိဘူး။ တတိယ အဂၤလိပ္-ျမန္မာ စစ္ပြဲ တုန္း က မႏၱေလးနန္းေတာ္ကို အေျမာက္တစ္ခ်က္မေဖါက္လိုက္ရဘဲ အသိမ္းခံလိုက္ရတယ္ဆိုတာ ကင္းဝန္မင္းႀကီး အတတ္က်ဴးသြားလို႔ပါ။ မခုခံရ၊ ခုခံလွ်င္သူပုန္ဆိုတဲ့ နန္းေတာ္က အမိန္႔ေၾကာင့္ ဗမာေတြ ေတာက္ေခါက္ၿပီး ဧရာဝတီျမစ္ထဲ ဓါးေတြးပစ္ခ်ၿပီးမွ ေရွာင္ထြက္သြားၾကတယ္ေလ။ ဒါေပမဲ့ ဒီကေန႔ IT ေခတ္က ၁၈၈၅ ခုႏွစ္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ လိုရင္းေျပာရရင္ အစိုးရေရာ ကိုယ့္ႏိုင္ငံတြင္းက ကုမၸဏီေတြကိုပါ ဆင္းရဲသားေတြကို ညွာတာဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ အနူး အညြတ္ ေမတၱာရပ္ခံခ်င္ပါတယ္။ အဲဒီဘြန္ဆိုင္းသစ္ပင္ေတြဟာ ခင္ဗ်ားတို႔ရွင္သန္ခြင့္ေပးမႈ အသက္ရွင္ရတဲ့ဘဝပါဗ်ာ။ မဆင္းရဲဖူးတဲ့သူေတြက ဆင္းရဲသားေတြရဲ႕ အာေဝဏိက ဒုကၡကို မခံစားဖူးၾကဘူး မဟုတ္လား။ လင္ေယာက္က်ား ပင္လယ္ထဲသြားေနတုန္း မီးဖြားဖို႔ ေငြမရွိလို႔ အရပ္လက္သည္က အေၾကြးလာေမြးေပးတယ္။ သားဖြား ဆရာမ (Midwife) ေတာင္ မေခၚႏိုင္ဘူးေနာ္။ ဆရာဝန္ဆိုတာ ေဝလာေဝးေပါ့။ ဒါေတာင္ မီးဖြားဖို႔ ဖေယာင္းတိုင္ဖိုးမရွိလို႔ ရပ္ ကြက္ထဲက အိမ္ဆိုင္ေလးမွာ ဖေယာင္းတိုင္အေၾကြးသြားဝယ္ရတယ္။ ဒါ INGO မွာလုပ္တုန္းက ကၽြန္ေတာ့္ Volunteer ေတြေျပာ ျပတာ။ ေနာက္တစ္ေယာက္က်ေတာ့ ေယာက္က်ားပင္လယ္ထြက္ေနတုန္း မီးမဖြားႏိုင္ ဘဲ ေသြးေတြသြန္တယ္၊ Volunteer ေတြက အကူအညီလာေတာင္းတယ္၊ ကယ္ပါ ဆရာရယ္၊ မကယ္ရင္ ေသလိမ့္မယ္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္လုပ္ေနတဲ့ Project ထဲမွာ မိခင္နဲ႔ကေလးေစာင့္ေရွာက္ေရးအတြက္မပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ဘာလုပ္ရမလဲ…။ ကၽြန္ေတာ့္ မွာလည္း ကိုယ္ပိုင္ ဖြတ္ကလိဒဂၤါးက ပါးလ်ားေနတဲ့အခ်ိန္။ ဒီေတာ့ Volunteer ေတြကို တိုင္ပင္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔အပတ္စဥ္ Meeting လုပ္ရင္ Refreshment သံုးလို႔ ရတဲ့အထဲက ေငြေၾကးကိုထုတ္ႏုတ္ၿပီး ကူညီလိုက္တယ္။ သူတို႔အားလံုး ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဆရာလို႔ တဖြဖြေျပာတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို တင္စရာ မလိုပါဘူး။ ခင္ဗ်ားတို႔ကို ကၽြန္ေတာ္က တင္ရမွာ။ ခင္ဗ်ားတို႔အတြက္ သံုးမယ့္ေငြထဲကေန လွဴလိုက္တာ ခင္ဗ်ားတို႔ေကာင္းမႈပါဗ်ာလို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္မ႑ပ္တိုင္တက္ျပေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ လူတစ္ေယာက္ကို ကူညီခ်င္တဲ့ စိတ္ရွိရင္ ကူညီလို႔ရတယ္ဆိုတာကို ေျပာခ်င္တာပါ။ အဲ…စည္းမ်ဥ္း၊ စည္းကမ္းနဲ႔ေတာ့ မညီဘူးေပါ့ဗ်ာ။ သူ႔ကံနဲ႔သူပဲဆိုၿပီး ပစ္ထားလိုက္လို႔ကေတာ့ ဘာသာေရး၊ လူမ်ိဳးေရးအရ လႊမ္းမိုးစိမ့္ဝင္ဖို႔ႀကိဳးစားေနတဲ့သူေတြအတြက္ ဖိုးႀကိဳင္းတုတ္ျဖစ္သြားမွာပဲ။ စဥ္းစားၾကေပါ့ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားတို႔၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မ်ိဳးဆက္ေတြကို ဘယ္လိုပံုစံနဲ႔ ထားခဲ့ၾကမွာလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔လူမ်ိဳးေတြကို တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ခ်စ္ေစခ်င္တယ္။ ကူညီေစ့ခ်င္တယ္။ စိတ္ပိုင္း၊ ရုပ္ပိုင္း ျမွင့္တင္ေပးေစ့ခ်င္တယ္။ အစိုးရေရာ၊ တပ္မေတာ္ေရာ၊ အတိုက္အခံေတြေရာ၊ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္ေတြ အားလံုး ကိုေရာ ေျပလည္ေစ့ခ်င္တယ္။ စစ္ေဘးေရွာင္စခန္းက ကေလးေတြ ထမင္းႏွစ္နပ္ကို ဟင္းရြက္ျပဳတ္နဲ႔ မဝေရစာ စားေနရတဲ့အခ်ိန္မွာ တျခားကေလး ေတြလို တစ္လုတ္ကယ္ဝဝ စားလိုက္ရရင္ျဖင့္လို႔ တမ္းတမိၾကရွာမွာပါပဲ။ ဒီလိုပဲ စစ္ဒါဏ္မခံရေပမဲ့ အညာကကေလးေတြ၊ ျမစ္ဝ ကၽြန္းေပၚက ကေလးေတြလည္း ဆင္းရဲနာစြဲကပ္တာကို လွိမ့္ခံေနၾကရတာပါပဲ။ ဒီကေလးေတြ၊ ဒီဆင္းရဲသားေတြဟာ စစ္ေဘး၊ စစ္ဒါဏ္အျပင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔လူမ်ိဳးအခ်င္းခ်င္းရဲ႕ ေခါင္းပံုျဖတ္တဲ့ဒါဏ္ကို လည္း ခံေနၾကရတာပါပဲ။ ဆင္းရဲသားပေပ်ာက္ေရးအတြက္ စီမံခ်က္ေတြခ်မွတ္ေဆာင္ရြက္တဲ့ေနရာမွာ ရပ္ရြာအုပ္ခ်ဳပ္ေရးပိုင္းကစလို႔ တာဝန္ရွိသူ ေတြ မဟုတ္တာလုပ္ေနလား။ ကိုယ္နဲ႔မဆိုင္ဘူးဆိုၿပီး ခင္ဗ်ားတို႔ၾကည့္မေနၾကပါနဲ႔။ မသမာမႈကိုေဖၚထုတ္ဖို႔ႀကိဳးစားပါ။ ဝိုင္းဝန္း ေဆာင္ရြက္ပါ။ ေဖၚထုတ္ၿပီး အေရးယူေဆာင္ရြက္ႏိုင္ေအာင္ အထက္ဌာန အဆင့္ဆင့္အထိ တင္ျပပါ။ ခင္ဗ်ားတို႔ ဆင္းရဲလို႔ ေငြေၾကး မထည့္ဝင္ႏိုင္ဘူး ဆိုရင္ေတာင္ ခင္ဗ်ားတို႔လုပ္ႏိုင္တဲ့အလုပ္ေတြအမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ ခါးဝတ္ခါးစားေတာင္မပါဘဲ ေရနစ္ေနတဲ့ကေလးတစ္ေယာက္အတြက္ ခင္ဗ်ား အဝတ္အစားဝယ္ေပးဖို႔ တတ္ႏိုင္ခ်င္မွ တတ္ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ ခင္ဗ်ား က ျမစ္ေဘးမွာေနၿပီး ေရကူးကၽြမ္းက်င္ေတာ့ အဲဒီကေလးကို ခင္ဗ်ားကယ္ႏိုင္ပါတယ္။ အေပၚေရာက္တဲ့အခါ တတ္ႏိုင္တဲ့ေနာက္တစ္ေယာက္က အဝတ္အစားေပးလိမ့္မေပါ့ဗ်ာ။ လူကိုလူလိုျမင္ၿပီး ကရုဏာစိတ္အျပည့္နဲ႔ ကမ္းလင့္ႏိုင္တဲ့ ခင္ဗ်ားတို႔လက္တစ္စံုေၾကာင့္ ဒီကေလးေတြ၊ ဆင္းရဲသားေတြ ရဲ႕ ဘဝေပါင္းမ်ားစြာ ေျပာင္းလဲသြားေစႏိုင္ပါတယ္။ ထိုက္တန္တဲ့ (ထိုက္တန္တဲ့) အခေၾကးေငြလုပ္ခနဲ႔ အလုပ္အကိုင္ အခြင့္ အလမ္းေတြ ဖန္တီးေပးမယ္ဆိုရင္၊ ပညာသင္ၾကားခြင့္ေတြ ဖန္တီးေပးမယ္ဆိုရင္ ဒီနင္းျပားေတြ ရဲ႕ဘဝေျပာင္းလဲလာႏိုင္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ မထင္မွတ္ဘဲ အဲဒီကေလးေတြ၊ ဆင္းရဲသားေတြကိုကမ္းလိုက္တဲ့ ခင္ဗ်ားရဲ႕လက္တစ္စံုဟာ ကိုယ့္တိုင္း ျပည္ကိုယ္ တည္ေဆာက္လိုက္တာပဲ မဟုတ္ဘူး လားဗ်ာ။ လူကို လူလိုသေဘာထားမွသာ လူ႔ေလာကႀကီး ပိုၿပီးသာယာလာမွာပါ။ အေတြးေတြ ဆန္႔ထြက္လာေအာင္တြန္းအားေပးခဲ့တဲ့ ACK & Co Services Co., Ltd ကိုေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ရဲေက်ာ္သူရ ေမ ၁၁ ရက္

Read More