ေသြးညွီနံ႔နံတဲ့လက္ေတြနဲ႔သီတဲ့စပယ္ကံုးေတြ မေမႊးရ

ေသြးညွီနံ႔နံတဲ့လက္ေတြနဲ႔သီတဲ့စပယ္ကံုးေတြ မေမႊးရ

မုတ္သုန္မိုးရဲ႕အၿငိဳးကတိမ္တမန္သီခ်င္းဖြင့္နားမေထာင္ရဲေလာက္ေအာင္ျပင္း ထန္လြန္းလွေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္တုန္းကမွ မိုးဒဏ္ဒီေလာက္မခံစားခဲ့ၾကဖူးတဲ့အထက္အညာတစ္ခြင္ခမ်ာကုန္းေခါင္ေခါင္ကပင္လယ္ျဖစ္လို႔။ဒုကၡေတြပင္လယ္ျဖစ္လို႔။တစ္ႏိုင္ငံလုံးဆူညံပြက္ေလာရိုက္။ ကဗ်ာဆရာ ေအာင္ဘညိဳရဲ႕ ပင္လယ္ရဲ႕ေအာ္ သံ။ ေလးျဖဴရဲ႕ပင္လယ္ေအာ္သံ။ ပြက္ပြက္ညံထ၊ သဘာ ဝေဘးအႏၱရာယ္တဲ့။ Flood တဲ့။ Natural Disaster တဲ့။

ၿမိဳ႕ေတြ၊ ရြာေတြ၊ လယ္၊ ယာ၊ ကိုင္း၊ ကၽြန္းေတြ ေရေအာက္ေရာက္၊ လမ္းေတြပ်က္လို႔ တံတားေတြက်ိဳး ဆိုးလိုက္တဲ့ ဒုကၡ။ကံဆိုးမသြားရာမိုးလိုက္လို႔ရြာဆိုသလိုဆင့္ကာဆက္တိုကရြာလိုက္တဲ့မိုး။စစ္ကိုင္းတိုင္း၊မေကြးတိုင္း၊ခ်င္းျပည္နယ္၊ရခိုင္ျပည္နယ္၊ေရေဘးသင့္ျပည္သူေတြအသက္လုေျပးၾကရတဲ့သတင္းေတြရုပ္သံ၊ေရဒီယို၊သတင္းစာ၊ဂ်ာနယ္ေတြကအစလူမႈကြန္ရက္အဆံုးေရေဘးသတင္းေတြသာဖံုးလႊမ္းေနခဲ့။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ အညာကက်ေရနဲ႔အတူ မုတ္သုန္မိုးရဲ႕ အၿငိဳးကို ဆက္ခံၾကရတာ က ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚေဒသတခ်ိဳ႕က ျပည္သူေတြ။

ေရစႀကီးၿပီဆိုကတည္းက တပ္မေတာ္သားေတြ၊ ရဲတပ္ဖြဲ႔ဝင္ေတြ၊ ျပည္တြင္းက လူမႈေရး အသင္းအဖြဲ႔ေတြ မနားမေန ကယ္ဆယ္ ေရးလုပ္ငန္းေတြေဆာင္ရြက္ေနၾကတာ ဒီကေန႔ အထိပဲဆိုပါေတာ့။ ေကာလင္းဘက္မွာထင္ရဲ႕ ေရေဘးကယ္ဆယ္ေရးလုပ္ရင္း ရဲ တပ္ဖြဲ႔ဝင္တစ္ေယာက္ အသက္စြန္႔သြားရတယ္လို႔ သတင္းၾကားေတာ့ ၾကားရတဲ့သူ အေပါင္း ကိုယ့္မိသားစုဝင္တစ္ဦးေသဆံုးသြား သလို ခံစားၾကရရဲ႕။ ျပည္သူ႔ အသက္ အိုးအိမ္စည္းစိမ္ကို ကာကြယ္ရင္း ေသဆံုးရတာမဟုတ္လား။

တပ္မေတာ္သားေတြ၊ရဲတပ္ဖြဲ႔ဝင္ေတြ၊ၾကက္ေျခနီရဲေဘာ္ေတြရင္ေခါင္းထိျမွဳပ္ေနတဲ့ေရျပင္က်ယ္ႀကီးမွာ ရြာသားေတြရဲ႕ ပစၥည္းေတြသယ္ယူေရႊ႕ေျပာင္းေပးၾက၊ထမင္းထုပ္ေတြလိုက္ေဝၾက၊အဝတ္အစားေတြ၊ အိုးခြက္ပန္းကန္ေတြ၊ ေစာင္ေတြ လိုက္ေဝၾက။ေရေဘးသင့္ေဒသခံျပည္သူေတြကေက်းဇူးေတြတင္ၾက။အျပန္အလွန္ ထမင္းေတြခ်က္ျပဳတ္ေကၽြးေမြးၾက။ အရာရွိေတြကိုယ္တိုင္မခုိမကပ္ေပါက္ျပားကိုင္၊ေဂၚျပားကိုင္၊ကိုေဝဠဳေက်ာ္တို႔ပရဟိတသမားေတြနဲ႔အတူတဆန္အိတ္ေတြထမ္းပို႔ၾက။ျပည့္အေရးမွာလက္မေႏွးပဲစစ္သားပီပီမိမိတို႔သက္ဆိုင္ရာစစ္တိုင္းေတြအလိုကေရေဘးသင့္ျပည္သူေတြအတြက္ လိုအပ္သလို ျဖည့္ဆည္းေဆာင္ ရြက္ေပးေန ၾကတဲ့ တပ္မေတာ္သားေတြရဲ႕ပံုရိပ္ေတြ။

ေဒသခံေတြကေက်းဇူးတင္ၾကသလိုလူမႈကြန္ရက္ထဲမွာလည္းပ္မေတာ္သားေတြရဲ႕ေဆာင္ရြက္ခ်က္ေတြကိုခ်ီးက်ဴးၾကတဲ့သူေတြတစ္ပံုတစ္ပင္ပါပဲ။ဒါေပမဲ့လည္းရိုးရာမပ်က္ဆိုသလိုစစ္သားမွန္ရင္ဘယ္ေတာ့မွအေကာင္းမျမငမ်က္မုန္းက်ိဳးေနသူတစ္စုဆီကအမနာပသံေတြကိုလည္းၾကားရတာေပါ့။သိၾကားမင္းဆင္းကယ္ရင္ေတာင္ကယ္ဆယ္ေရးပစၥည္းေတြ၊ ျပန္လည္ထူေထာင္ေရးပစၥည္းေတြ လံုလံုေလာက္ေလာက္ ယူမလာရေကာင္းလားလို႔ အျပစ္တင္မယ့္လူစားမ်ိဳးေတြရဲ႕ အေျပာအဆိုေတြကို ေတာ့ ဘာမွထူးၿပီး မေဝဖန္လိုပါဘူး။ဒါေပမဲ့ ၾသဂုတ္လ ၇ ရက္ေန႔ထုတ္ 7 DAY DAILY မွာပါတဲ့ ဆရာေမာင္သာခ်ိဳရဲ႕ “လမ္းေပၚက လူငယ္ေတြကို အေလးျပဳ” ဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါးကို ဖတ္ရတဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အံ့ၾသတာထက္တစ္စံုတစ္ခုကို ဆံုးရႈံးလိုက္ရသလိုလို ဝမ္းနည္းေၾကကြဲစြာ ခံစားလိုက္ ရပါတယ္။ ဆရာေမာင္သာခ်ိဳက ေရေဘးကယ္ဆယ္ေရးအတြက္ နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ အလွဴခံ ထြက္ၿပီး ပရဟိတလုပ္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသား ေတြ၊ လူငယ္ေတြကို တေလးတစား ဂုဏ္ျပဳၿပီး ေရးထားတာပါ။

ေက်ာင္းသားေတြ၊ လူငယ္ေတြကို ဂုဏ္ျပဳေရးသားထားတာ အင္မတန္မွေကာင္းပါတယ္။ ဆရာ့လိုပဲ ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲဒီ ေက်ာင္းသားေတြ၊ အဲဒီလူငယ္ေတြအတြက္ ဂုဏ္ယူ ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း အဆင္ေျပရင္ေျပသလို အလွဴခံေနတဲ့ လူငယ္ေလးေတြကို လွဴခဲ့တန္းခဲ့တာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လို အခ်ိန္အမ်ားႀကီးမေပးႏိုင္ တဲ့သူေတြအစား အဲဒီေက်ာင္းသားေလးေတြ၊အဲဒီလူငယ္ေလးေတြကအခ်ိန္ေပးၿပီးအခုလိုပရဟိတလုပ္ငန္းေတြကိုအားတက္သေရာလုပ္ေနၾကတာတကယ့္ကိုေလးစားစရာေကာင္းၿပီးေက်းဇူးလည္းတင္စရာပါ။ဒါေပမဆရာေမာင္သာခ်ိဳေဆာင္းပါးဆံုးခါနီးမွာေတာ့ ေရေဘးသင့္ျပည္သူေတြအတြက္ မိုးထဲေရထဲမွာ လူနဲ႔မတူေအာင္ပင္ပန္း ႏြမ္းနယ္စြာ အလုပ္လုပ္ေနရတဲ့ တပ္မေတာ္ သားေတြကိုယ္စား ရင္ထဲမွာ နင့္ခနဲေနေအာင္ ခံစားလိုက္ရတယ္။ ဆရာ့စာဆံုးခါနီး မွာ “ဆယ္ဖို႔။ နစ္ေနတဲ့လူထုကိုဆယ္ဖို႔။နစ္ေနတဲ့တိုင္းနဲ႔ျပည္နယ္ကိုဆယ္ဖို႔။တိရိစာၦန္ေတြကပရဟိတမလုပ္ဘူး။လူကပရဟိတလုပ္တယ္။ လူငယ္က ပိုၿပီးလုပ္တယ္။” ဆိုတဲ့ စာသားေလးပါ။

ေရေဘးသင့္ေဒသေတြမွာတပ္မေတာ္သားေတြပင္ပင္ပန္းပန္းကူညီေဆာင္ရြက္ေပးေနတာကဘယ္သတင္းမီဒီယာကမွ တခုတ္တရမေရးပါဘူး။ ဒီလုိပဲ တပ္မေတာ္သားေတြ မိုးထဲေရထဲမွာ ပင္ပန္းႀကီးစြာ ကူညီေဆာင္ရြက္ေပးေနတာကို ဆရာ့အေနနဲ႔ဘာမွစာတစ္ေစာင္ေပတစ္ဖြဲ႔မေရးလို႔လည္းကၽြန္ေတာ္အျပစ္မတင္လိုပါဘူး။ဒါေပမဘယ္လိုအေၾကာင္းနဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္အခုလိုမိုးထဲေရထဲမွာေရေဘးသင့္ျပည္သူေတြကိုကယ္ဆယ္ေရႊ႕ေျပာင္းအကူအညီေပးေနတဲ့တပ္မေတာ္သားေတြရဲ႕ေစတနာကိုေစာ္ကားသလိုအေရးအသားမ်ိဳးေတာ့မေရးသင့္ဘူးေပါ့ဆရာရယ္။“တိရိစာၦန္ေတြကပရဟိတမလုပ္ဘူး။ လူက ပရဟိတလုပ္ တယ္။” ဆိုတာ ဆရာဘာကိုဆိုလိုမွန္း လူတိုင္းသိပါတယ္ဆရာ။

ကၽြန္ေတာ္ကစစ္တပ္လုပ္သမွ်အကုန္မ်က္စိမိွတ္ေထာက္ခံေနသူတစ္ေယာက္ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကာလက အမွားေတြကို ေထာက္ျပဖူးသလို လက္ရွိ တပ္မေတာ္ထဲက ကေမာက္ကမျဖစ္ေနတဲ့ ကိစၥေတြကို ေထာက္ျပလို႔ တခ်ိဳ႕အရာရွိေတြကၽြန္ေတာ့္ကိုၾကည့္မရတာလူမႈကြန္ရက္မွာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသိၾကပါတယ္။ဒါေပမဲ့ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ စစ္တပ္လုပ္သမွ် အ ကုန္မ်က္စိမွိတ္ ေထာက္ခံေနတာမဟုတ္သလို စစ္တပ္လုပ္သမွ် အကုန္မ်က္မွန္စိမ္းတပ္ ကန္႔ကြက္ၿပီး အမနာပေျပာေနတာ ေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့ ဆရာ။

ဒီကေန႔လႊတ္ေတာ္ထဲမွာမိမိပိုင္ဆိုင္မႈကိုထုတ္ေဖၚမေၾကညာရဲတဲ့လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ေတြရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္မၾကာခဏေျပာပါတယ္။အဲဒီအထဲမွာတပ္မေတာ္ကအၿငိမ္းစားအရာရွိႀကီးေတြအေျမာက္မ်ားပါတယ္မဟုတ္လား။ဒီလိုပဲတစ္ခ်ိန္က စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့လယ္သိမ္း၊ယာသိမ္း လုပ္ခ်င္သလို လုပ္ခဲ့ၾကလို႔ ေတာင္သူေတြ၊ လယ္သမားေတြ ဒုကၡေရာက္ရတဲ့အေၾကာင္းကိုလည္းကၽြန္ေတာ္မၾကာမၾကာေရးတင္တတ္ပါတယ္။ဒါေပမဲ့လိုအပ္လို႔တပ္မေတာ္အင္အားတိုးခ်ဲ႕တာကို စစ္သားေဟာင္း တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေထာက္ခံပါတယ္ဆရာ။

ဆရာေရ၊နယ္စပ္ၿမိဳ႕ကေလးကေနရန္ကုန္ကိုအၿပီးေျပာင္းေတာ့မယ္လို႔ဆံုးျဖတ္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာရွိတဲ့စာအုပ္ ေတြကို တစ္ဝက္ေစ်းေလာက္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ေရာင္း ခဲ့ရပါတယ္။ စာေပခ်စ္သူတစ္ေယာက္ သူ႔စာအုပ္ေတြအခုလို အစုလိုက္ အၿပံဳ လိုက္ ထုတ္ေရာင္းရတယ္ဆိုတာ ကိုယ့္သားသမီးေတြ၊ ကိုယ့္အသည္းႏွလံုးေတြကို ထုတ္ေရာင္း လို္က္ရသလိုပါပဲ။ သယ္ယူစရိတ္ အခက္အခဲေၾကာင့္ အဲဒီလို မျဖစ္မေနထုတ္ေရာင္း ခဲ့ရတာေတာင္မွ ကၽြန္ေတာ္သယ္လာတဲ့ စာအုပ္ကေလး သံုးအုပ္ရွိပါတယ္။ အဲ ဒီစာအုပ္ေတြကေတာ့ ဆရာ့ရဲ႕ လကၤာရလမ္း၊ သရဝဏ္ (ျပည္) ရဲ႕စာအုပ္နဲ႔ သီဟန္သြင္ရဲ႕ စာအုပ္ေပါ့ ဆရာ။

လကၤာရလမ္းဆိုတဲ့ ဆရာ့စာအုပ္ကေလးက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ေမတၱာတရားေတြ၊ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားေတြ ထားတတ္ဖို႔ လမ္းျပ ခဲ့ပါတယ္ဆရာ။ တစ္ခါတစ္ေလ လက္ဘက္ရည္ဆို္င္ထိုင္တဲ့ တခ်ိဳ႕ရက္ေတြမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ အခ်င္းခ်င္း စာအုပ္ အေၾကာင္း ေျပာရင္း လကၤာရလမ္းထဲက စာသားေလးေတြကို အလြတ္ရြတ္ျပရတာ အေမာေပါ့ ဆရာရယ္။ ေမတၱာရဲ႕အသံဟာ အနႏၱစၾကဝ ဠာတိုင္ေရာက္တယ္လို႔ ဆိုတယ္မဟုတ္လားဆရာ။ နယ္စပ္ၿမိဳ႕ကေလးက ကၽြန္ေတာ္တို႔သူငယ္ခ်င္းတစ္စု အတြက္ေတာ့ ေမာင္ သာခ်ိဳဆိုတာ ျဗဟၼာစိုရ္တရားေတြျဖန္႔ေဝေပးေနတဲ့ ကေလာင္ တစ္ေခ်ာင္းေပါ့ ဆရာ။ျမန္မာစာကိုခ်စ္ျမတ္ႏိုးလြန္းလို႔ ေမဂ်ာႏွစ္ခုေျပာင္းၿပီးေတာ့ သံုးခုေျမာက္မွာမွ ျမန္မာစာ ကို ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုးဖက္တြယ္သင္ယူခဲ့တဲ့ ဆရာ့ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔က မျမင္ဖူးဘဲနဲ႔ ခ်စ္ခင္ေလးစားခဲ့ရတာပါ။ ေမတၱာတရားအေၾကာင္းေတြေရးၿပီးဒီကေန႔ျမန္မာစာပါေမာကၡျဖစ္ေနတဲ့ဆရာကဒီစကားမ်ိဳးေျပာထြက္ေတာအံ့ၾသတာထက္ဝမ္းနည္းၿပီးစိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတာကပိုပါတယ္ဆရာ။ေျပာရက္လိုက္တာဆရာရယ္။ဒါဆရာေမာင္သာခ်ိဳတဲ့လား။စစ္တပ္က လယ္ယာေျမေတြ အဓမၼသိမ္းေနသလား။ ေျပာပါဆရာ။ ကၽြန္ေတာ္လည္းေျပာ မွာပါ။ စစ္တပ္က ျပည္သူကို လက္နက္ အားကိုးနဲ႔ အႏိုင္က်င့္ႏွိပ္စက္ေနသလား။ ေျပာပါ ဆရာ။ ကၽြန္ေတာ္လည္းေျပာမွာပါ။ ေနာက္ဆံုး စစ္တပ္က ျပည္သူေတြေရေဘးဒဏ္ခံေနရတာကိုဒီအတိုင္းလက္ပိုက္ၾကည့္ေနသလား။ေျပာပါဆရာ။ပ်စ္ပ်စ္ႏွစ္ႏွစ္နစ္နစ္နာနာႀကီးေျပာခ်လိုက္ပါ။ဆရာရယ္ရင္ေခါင္းမကျမဳပ္ေနတဲ့ေရေတာထဲမွာ၊ဒုကၡပင္လယ္ေတာထဲမွာတစ္ေနကုန္တစ္ေနခမ္းျပည္သူကိုကူညီေနတဲ့တပ္မေတာ္သားေတြကိုမေထာက္ဘဲ“တိရိစာၦန္ေတြကပရဟိတမလုပ္ဘူး။လူကပရဟိတလုပ္တယ္။” တဲ့လားဆရာ။ ေျပာရက္လိုက္တာ။

ဒီစကားမ်ိဳးကို မိုးသီးဇြန္ကေျပာရင္၊ မိုးဟိန္းကေျပာရင္၊ ကိုေအာင္ေဝးကေျပာရင္၊ ဒတၳေခၚ ေအာင္ဒင္ကေျပာရင္ ကၽြန္ေတာ္ဘာမွမေျပာလိုပါဘူးဆရာ။အခုေတာ့ဒီစကားေျပာလိုက္တဲ့သူကကၽြန္ေတာ္တို႔ခ်စ္ခင္ေလးစားတဆရာေမာင္သာခ်ိဳတဲ့လား။မ်က္စိအၾကားနားအျမင္တဲ့။မ်က္စိရွိလို႔ဖတ္လိုက္လို႔သာေတြ႔လိုက္ရတယ္ကၽြန္ေတာ္မယံုခ်င္ပါဘူးဆရာ။မိုးထဲေရထဲမွာပင္ပင္ပန္းပန္းျပည္သူကိုကူညီေနတဲ့တပ္မေတာ္သားေလးေတြအမ်ားစုဟာဆရာ့သားသမီးအရြယ္ေတြပါဆရာ။ဒီကေန႔ယာယီတပ္ရင္းမွဴးတခ်ိဳ႕ေတာင္ဆရာ့သားအရြယ္ေတြပါ။အမ်ားစုက၁၉၈၈ခုႏွစ္မွာကေလးသူငယ္အရြယ္ေတြပါ။တခ်ိဳ႕အရာရွိငယ္ေတြဆိုရင္ေမြးေတာင္မေမြးေသးပါဘူး။သူတို႔အမ်ားစုဟာမိဘမ်ိဳးရိုးခ်မ္းသာၿပီးမွစစ္ထဲေရာက္လာၾကသူတခ်ိဳ႕တေလကလြဲလို႔အိမ္ႀကီးရခိုင္ေတြမပိုင္ဆိုင္ၾကပါဘူး။ဂ်ာနယ္တိုက္ႀကီးေတြလည္းေထာင္မထားႏိုင္ပါဘူး။ကုမၸဏီႀကီးေတြမွာလည္းအစုရွယ္ယာေတြဝယ္မထားႏိုင္ၾကပါဘူး။ဆယ္ဘီးကားႀကီးေတြအစီးသံုးေလးဆယ္လည္းမပိုင္ၾကပါဘူး။ ေဒၚလာေတြလည္း မရရွာၾကပါဘူး။ သူတို႔အမ်ားစုမွာ ပိုင္ဆိုင္မႈဆိုလို႔ ဘာမွမယ္မယ္ရရ မရွိပါဘူး။

သူတို႔ပိုင္တာဆိုလို႔ႏိုင္ငံေတာ္ကပံ့ပိုးေပးထားတဲ့ေနစရာအခန္းေလးရယ္၊ႏိုင္ငံေတာ္ကထုတ္ေပးထားတဲ့လက္နက္ခဲယမ္းနဲ႔စစ္ဝတ္ပစၥည္းေလးအနည္းငယ္ရယ္။ဒါပဲပိုင္ပါတယ္ ဆရာ။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ဆိုင္တာကေတာ့ က်ယ္ျပန္႔ပါတယ္ဆရာ။ ျမန္မာႏိုင္ငံတစ္ဝွမ္းကာကြယ္ေရးကိစၥမွန္သမွ်သူတို႔ဆိုင္ပါတယ္။ႏိုင္ငံတစ္ဝွမ္းျပည္သူေတြသဘာဝေဘးအႏၱရယ္ႀကံဳေတြ႔ေနရၿပီဆို သူတို႔နဲ႔ဆိုင္ပါတယ္။ ဆိုင္စရာမ်ားေပမဲ့ ပိုင္စရာရွားတဲ့ ဘဝေတြ ပါဆရာ။ စစ္သားဆိုတာ ခဏေမ့ထားၿပီး ဆရာ့လို ျပည္သူ႔ဝန္ ထမ္းေတြပါလားဆိုတဲ့ အျမင္ေလးနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ ခံစားၾကည့္ပါလားဆရာ။

ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဆရာေမာင္သာခ်ိဳဆိုတာနဲ႔ လကၤာရလမ္းနဲ႔ အၿမဲတြဲမွတ္မိေနတာပါ ဆရာ။ ဒတ္ဆန္းေနာက္ၿမီးမွာ သံကိုင္းကို တြဲလြဲဆြဲကိုင္ၿပီး ေခတ္ႀကီးထဲက ျပဳတ္က် မသြားဖို႔လိုက္ပါသြားရင္း မွတ္တိုင္ပါတယ္လို႔ ေအာ္ေနရတဲ့ ကားစပယ္ရာသားကို အေမ တို႔ေစာင့္ေနၾကသလို ေပၚတာမပါ၊ ရဟတ္ယာဥ္မရွိနဲ႔ ပါသမွ်ခဲယမ္းေတြနဲ႔ ရိကၡာေတြ ကို ျခင္းက်ားႀကီးထဲမွာထည့္လြယ္ပိုးၿပီးေသနတ္တစ္လက္ကိုထမ္းရင္းမတ္ေစာက္ျမင့္ မားလွတဲ့ေတာင္ထြတ္ေတြဆီကေန ေဘးမသီရန္မချပန္လာမယ့္သားေတြကိုေစာင့္ေနတဲ့မိခင္ေတြလည္းရွိပါတယ္ဆရာ။ႏြားရိုင္းတစ္ေကာင္လိုတရႈးထိုးခုတ္ေမာင္းသြားေနတဲ့အျမန္ရထားေပၚကတစ္တြဲၿပီးတစ္တြဲ ကိုယ္ကိုလႊဲသြားေနတဲ့ ေစ်းသည္ကေလးေတြ ရဲ႕လက္ထဲမွာ လြတ္က်သြားတဲ့အိပ္မက္ေတြရွိသလိုတိမ္ညြန္႔စားေနတဲ့ေတာင္ေတြေပၚႏွာေခါင္းနဲ႔မဝလို႔ပါးစပ္ဟအသက္ရႈၿပီးလားတစ္ေကာင္လို ကုန္းရုန္း တက္ေနရ တဲ့ စစ္သည္ေလးေတြရဲ႕ ပါးစပ္ ထဲကို ရန္သူ႔က်ည္ဝင္သြားၿပီး ဖ်တ္ခနဲက်ကြဲသြားတဲ့ သံလြင္စိမ္းအိပ္မက္ေတြလည္း ရွိပါတယ္ဆရာ။

သူတို႔လက္ေတြကေသြးညွီနံ႔နံခ်င္နံေနေပမဲ့သူတို႔ႏွလံုးသားေတြစပယ္လိုသင္းမေနႏိုင္ဘူးလို႔ ဘယ္သူေျပာႏိုင္လဲဆရာ။ “ဓာတ္ပံုမရိုက္နဲ႔ေနာ္။ဓာတ္ပံုရိုက္ရင္ခင္ဗ်ားတို႔ကိုပစ္မွာေနာ္”လို႔ေျပာေနကတည္းကိုကမပစ္ခ်င္လို႔ေျပာေနတာလို႔မ်ား ဘယ္သူကစဥ္းစားေပးဖူးပါသလဲဆရာ။၁၉၈၈ခုႏွစ္မွာတပ္မေတာ္သားေတြဟာ ျပည္သူနဲ႔ မပူးေပါင္းခဲ့ဘူးတဲ့လားဆရာ။ ၈၈အေရးအခင္းႀကီးကိုဆရာတို႔ကခံစားခ်က္နဲ႔ၾကည့္သလိုကၽြန္ေတာ္တို႔စစ္သားေတြကလံုၿခံဳေရးမ်က္စိနဲ႔ ၾကည့္ပါတယ္ ဆရာ။ဒါဟာဒီကေန႔တပ္မေတာ္သားေတြကိုစြပ္စြဲေနၾကသလိုလူတစ္ေယာက္၊လူတစ္စုကိုကာကြယ္ဖို႔လံုၿခံဳေရးအျမင္နဲ႔ၾကည့္တာ မဟုတ္ပါဘူးဆရာ။

၈၈တုန္းကေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နားမွာဘယ္သူေတြဝိုင္းေနသလဲ၊ဦးေအာင္ႀကီးဘာျဖစ္လု႔ိNLDကေနႏုတ္ထြက္သြားတာလဲဆိုတာအျမင္ရွင္းရွင္းနဲ႔ၾကည့္ရင္အမွန္ကိုျမင္မွာပါဆရာ။ထားပါေတာ့ဆရာရယ္၊ ျဖစ္ႏိုင္သမွ် ကၽြန္ေတာ္ႏိုင္ငံေရး အေၾကာင္း ေတြ မေဆြးေႏြးခ်င္ပါဘူးဆရာ။ ေျပာခ်င္တာက တစ္ခုပဲရွိပါတယ္ ဆရာ။ ရည္းစားနဲ႔ကြဲလို႔ စစ္ထဲဝင္ဝင္၊ မိဘနဲ႔အဆင္မေျပလို႔စစ္ထဲဝင္ဝင္၊ရပ္ကြက္ထဲမွာ ေအာ့ေၾကာလန္ျဖစ္ေနလို႔ စစ္ထဲဝင္ဝင္ ဘယ္လိုအေၾကာင္းနဲ႔ပဲဝင္ဝင္ စစ္သားျဖစ္လာၿပီဆိုရင္အဲဒီတပ္မေတာ္သားတိုင္းမွာအမ်ိဳး၊ဘာသာ၊သာသနာကိုခ်စ္တဲ့စိတ္၊ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္လိုတဲ့စိတ္ဆိုတာရွိစၿမဲပါဆရာ။ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္စုန္းျပဴးေတြ၊ၾကြက္ေခ်းေတြဆိုတာေတာ့ေနရာတိုင္းမွာရွိစၿမဲေပါ့အနာေလးတစ္ခ်က္ပါရံုနဲ႔ေက်ာက္တစ္လံုးကိုအကဲျဖတ္လို႔မရစေကာင္းပါဘူးဆရာရယ္။ဆည္ေျမာင္းေခ်ာင္းကန္အသင့္အတန္တိုးရံုမွ်မကဆည္ေျမာင္းေခ်ာင္းကန္ျပည့္လွ်ံၿဖိဳးတဲ့အျပင္ကႏၱာရကိုပင္လယ္ျဖစ္ေစခဲ့တဲ့မုတ္သုန္မိိုးေအာက္မွာကယ္ဆယ္ေရးလုပ္ငန္းေတြလုပ္ရင္းအဆုပ္အေအးပတ္ၿပီးဖ်ားေနတဲ့စစ္သည္ေလးေတြဘယ္ႏွေယာက္ရွိမလဲမသိဘူးဆရာ။မိုးေရထဲမွာ သူတို႔ျဖစ္သလို စားေနၾကပါတယ္။

မၾကည့္ရက္တဲ့ျပည္သူတခ်ိဳ႕ကထမင္းခ်က္ေၾကြးၾကရွာတယ္။ျပည္သူနဲ႔တပ္မေတာ္သားေတြအဲဒီလိုခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ေနၾကတာ မေကာင္းဘူးလားဆရာ။တခ်ိဳ႕ေတြ အမနာပေျပာၾကသလို စစ္သားဆိုတာ တရားဝင္လူသတ္သမားပါ။ မွန္ပါတယ္ဆရာ။ဒါေပမဲ့ေသြးဆာေနတဲ့လူသတ္သမားေတြေတာ့မဟုတ္ပါဘူးဆရာ။ႏိုင္ငံရဲ႕အခ်ဳပ္အျခာအာဏာပိုင္စိုးမႈကို ၿခိမ္းေျခာက္လာတဲ့ ရန္သူကို ေျခမႈန္းတိုက္ခိုက္ဖို႔၊ ျပည္ သူ႔အသက္အိုးအိမ္ စည္းစိမ္ကို ကာကြယ္ဖုိ႔ သူတို႔ လူသတ္ေနၾကတာပါဆရာ။သားသတ္ရံုက သားသတ္သမားလက္က ေသြးညွီနံ႔နဲ႔ စစ္သားေတြလက္က ေသြးညွီနံ႔ အမ်ားႀကီးကြာျခားပါတယ္ဆရာ။လက္ကေသြးညွီနံ႔နံခ်င္နံေနေပမဲ့ႏွလံုးသားကိုၾကည့္တတ္ရင္စပယ္နံ႔သင္းသင္းကေလးကို ေျခရာခံမိပါလိမ့္မယ္ဆရာ။

ေသြးညွီနံ႔နံေနတဲ့ သံလြင္စိမ္းလက္ေတြက စပယ္ေတြမသီရေတာ့ဘူးလားတဲ့လား ဆရာရယ္။

ရဲေက်ာ္သူရ